คุณหมอที่รัก นิยาย บท 27

ครืด ครืด ครืด เสียงสั่นของโทรศัพท์กระทบกับพื้นโต๊ะทำงาน

“กองทัพไอ้เจเดนมันมาท้าแข่งรถกับมึง มึงจะว่ายังไง” น่านฟ้าเจ้าของสนามแข่งรถชื่อดังพูดขึ้น

“กูไม่ว่าง มีงานต้องทำเยอะแยะ” กองทัพปฏิเสธกลับทันที

“มันฝากมาบอกมึงว่า ถ้ามึงปฏิเสธแสดงว่ามึงกลัว กลัวว่าจะแพ้มันคาสนามแข่งที่บ้านตัวเอง” ความจริงแล้วคำพูดพวกนี้น่านฟ้าเป็นคนพูดขึ้นเองทั้งหมด เพราะของเดิมพันครั้งนี้คือรถเฟอร์รารี่สีแดงรุ่นพิเศษที่น่านฟ้าอยากได้และหาซื้อมานานแล้ว แต่เนื่องจากรุ่นนี้ผลิตออกมาไม่กี่สิบคันจึงยังหาซื้อไม่ได้สักที

“แค่นี้ใช่ไหม กูจะทำงาน”

“เฮ้..เฮ้..เฮ้ มึงอย่าพึ่งวางสิ” ยังไม่ทันที่กองทัพจะกดวางสายเสียงร้องห้ามของน่านฟ้าก็ดังขึ้น

“ของเดิมพันคืออะไร” กองทัพถามกลับเสียงเรียบราวกับรู้อยู่ก่อนแล้ว

“รู้ทันกูตลอด แกล้งโง่บ้างก็ได้”

“กี่ทุ่ม”

“มึงถามกูอย่างนี้ แสดงว่ามึงรับคำท้าใช่ไหม”

“มึงอยากได้ไม่ใช่เหรอ แต่กูขายต่อนะไม่ได้ให้ฟรี”

“รุ่นนี้กูอยากได้มานานแล้วแต่หาซื้อไม่ได้สักที”

“เฟอร์รารี่สีแดงคันนั้นสินะ มันกล้าเอารถคันโปรดมันมาเดิมพันเลยเหรอวะ” เฟอร์รารี่สีแดงรุ่นลิมิเต็ดที่ผลิตออกมาแค่สิบคันทั่วโลก เป็นรถคันโปรดที่สุดของเจเดน แต่วันนี้ยอมเอามาเป็นของเดิมพันแสดงว่ามันต้องมั่นใจว่าจะชนะถึงกล้าเอามาเสี่ยงแบบนี้

“กองทัพเพื่อนรัก มึงต้องชนะนะ ไม่งั้นลูกรักของกูที่จอดอยู่ในกล่องแก้วเกือบสิบคันไอ้เจเดนมันจะขนกลับอเมริกาหมด” ไม่ใช่แค่เจเดนกล้าเอาของรักมาเสี่ยงแต่เพื่อนตนก็เอาสมบัติทั้งหมดที่มีเทหน้าตักเป็นของเดิมพันเช่นกัน

“เตรียมเงินไว้ให้กูเลยห้าสิบล้าน ตู๊ด!” เมื่อพูดจบก็กดตัดสายทันที เอกสารตรงหน้าถูกเซ็นจนเสร็จหมดทุกแฟ้ม ขายาวหุ่นนายแบบลุกจากเก้าอี้เดินออกจากห้องตรงไปยังห้องของทัพบก

ปั๊ก!

“เอกสารยอดขายประจำเดือนนี้” กองทัพโยนแฟ้มเอกสารลงตรงหน้าประธานหนุ่มที่นั่งทำงานสีหน้าราบเรียบ

“มีอะไร” ทัพบกเอ่ยถามขึ้นเมื่อยังเห็นน้องชายตัวดียืนอยู่ที่เดิม

“คืนนี้กูจะไปสนาม วานมึงไปส่งรดาที่ห้องด้วยวันนี้เอกไม่ว่าง”

“แข่งกับใคร” ทัพบกละสายตานิ่งจากเอกสารตรงหน้า แหงนมองหน้าน้องชายเพื่อรอคำตอบ

“เจเดน”

“เจเดน คู่อริเก่ามึงที่อเมริกานั่นนะ”

“อือ”

“แล้วทำไมไม่ปฏิเสธ รับปากเขาทำไม” ทัพบกไม่สนับสนุนให้น้องชายแข่งขันนอกรอบแบบนี้เพราะมันอันตรายมาก การแข่งขันที่ไม่มีกฎกติกา มีเพียงเส้นชัยข้างหน้าเท่านั้นที่ต่างฝ่ายต่างต้องการ การแข่งแต่ละครั้งเหมือนการเอาชีวิตไปทิ้งแล้วครึ่งหนึ่ง

“สรุปมึงว่างไหม” กองทัพรู้ว่าพี่ชายเป็นห่วงตนและเคยห้ามตนหลายครั้งเกี่ยวกับการแข่งขันลักษณะแบบนี้ แต่ความชอบบางอย่างก็ไม่ได้อยู่ในกรอบเสมอไป ออกนอกกรอบบ้างเป็นบางครั้งเป็นสีสันของชีวิต

“ไม่ มึงก็พารดาไปด้วยสิ” ทัพบกโกหกน้องชายออกไปเสียงเรียบ ความจริงแล้ววันนี้ตนก็ไม่ได้มีธุระที่ไหนแต่เลือกที่จะโกหกออกไป เพราะอย่างน้อยถ้ามีเด็กสาวไปด้วยน้องชายตนก็จะระมัดระวังตัวมากขึ้น เพราะยังมีคนที่ห่วงนั่งรออยู่ที่ข้างสนาม คงไม่เอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงมากเกินไปเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

“จะพาไปได้ยังไงมีแต่ผู้ชาย ตอนกูแข่งรดาจะอยู่กับใคร”

“มึงก็ให้น้องมันชวนเพื่อนไปด้วยสิ” กองทัพยืนคิดอยู่นานกับคำแนะนำของพี่ชาย เมื่อตัดสินใจได้จึงเดินกลับห้องทำงานตัวเองไป

ตึก ตึก ตึก คนตัวโตเดินกลับเข้ามาสีหน้าเคร่งเครียด ฝีเท้ามาหยุดข้างโต๊ะทำงานรดาแทนที่จะเดินเข้าห้องไป

“เข้าไปคุยกับพี่ในห้อง” พูดจบก็เปิดประตูเข้าห้องไป รดาได้ยินดังนั้นก็รีบลุกขึ้นและเดินตามหลังเข้าไปติดๆ

“คุณมีอะไรจะคุยกับหนูเหรอคะ” เมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่มที่ตอนนี้นั่งหันหลังให้เธอทอดสายตามองออกนอกหน้าต่างผ่านกระจกใสบานใหญ่ที่มองเห็นวิวกรุงเทพฯ โดยรอบ

“คืนนี้ไปสนามแข่งกับพี่ไหม”

“คุณมีแข่งแบบนั้นอีกเหรอคะ” การแข่งขันที่ไม่มีกฎระเบียบและเดิมพันด้วยของมูลค่าสูง การแข่งขันที่เสี่ยงอันตรายรดาไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่ที่ชายหนุ่มตรงหน้าจะทำแบบนั้นอีก

“อือ..แล้วหนูจะไปกับพี่หรือเปล่า”

“ชวนเพื่อนไปด้วยก็ได้” เมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของเด็กสาวตรงหน้ากองทัพจึงพูดขึ้น

“หนูขอโทรถามเพื่อนก่อนนะคะ ว่าวันนี้ว่างกันหรือเปล่า” รดากำลังเอี้ยวตัวเพื่อจะเดินกลับออกไปหยิบโทรศัพท์โทรหากลุ่มเพื่อน เท้าเล็กต้องหยุดชะงักทันที

“ใช้โทรศัพท์พี่ก็ได้ เบอร์เพื่อนหนูพี่มีครบทุกคน”

“คุยสิ พี่ต่อสายให้แล้ว” โทรศัพท์เครื่องหรูถูกต่อสายและเปิดสปีกเกอร์โฟนเลื่อนไปตรงหน้าเด็กสาว

“../..” รดายังยืนนิ่งเงียบ สีหน้าดูเป็นกังวล

“ถ้าเงียบ..พี่ถือว่านั่นคือคำตอบ” กองทัพพูดจบก็ยกโทรศัพท์ต่อสายหาใครบางคน ซึ่งรดาคาดว่าน่าจะเป็นหญิงสาวที่อยู่ที่คอนโดคุณหมอหนุ่มตอนนี้

{ว่าไงกองทัพเพื่อนรัก} เสียงทะเล้นของน่านฟ้าดังเข้ามาในสาย

{ไปเอาเมียมึงกลับบ้านด้วย อยู่ที่คอนโดกู}

{จริงหรือเปล่าไอ้หมอ มึงอย่ามาหลอกกูนะ}

{เอากลับไป แล้วอย่าปล่อยออกมาเพ่นพ่านก่อกวนคนอื่นอีก ตู๊ด} กองทัพพูดจบก็กดวางสายและต่อสายหาอีกคนทันที

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด รอสายสักพักก็กดรับสาย กองทัพกดเปิดสปีกเกอร์โฟนเพื่อให้รดาได้ยินด้วย

{มีอะไร}

{ฉันต้องการถอนหมั้นกับเธอตอนนี้}

{ประสาทน่ะกองทัพ แกก็รู้ว่าเราหมั้นกันแค่ในนาม ประสาทกลับหรือไงอยู่ดีๆ ก็มาพูดเรื่องนี้} นิสาว่ากลับน้ำเสียงปกติดูไม่เดือดร้อนกับเรื่องที่กำลังคุยอยู่เลยสักนิด

{แต่ฉันต้องการถอนหมั้นอย่างเป็นทางการตอนนี้} กองทัพยังยืนยันความต้องการออกไปอีกครั้ง จนนิสาเริ่มโมโหถอนหายใจพรืดยาว

{ไอ้บ้ากองทัพแกต้องการอะไรจากฉัน แหวนหมั้นหรือไง ฉันเอาไปทิ้งไหนแล้วก็ไม่รู้} นิสาร้องแหวดเสียงดังเข้ามาในสาย

{ฉันต้องการแค่ให้เธอบอกว่า เราถอนหมั้นกันอย่างเป็นทางการแล้ว ต่อไปนี้เราสองคนไม่ได้มีพันธะอะไรกันอีก}

{ฉันเป็นเพื่อนแกนะ แกจะตัดฉันออกไปจากชีวิตแกทุกอย่างไม่ได้ ไอ้หมอบ้า} นิสาโวยวายเสียงดังเข้ามาในสาย ขนาดเปิดสปีกเกอร์โฟนยังแสบแก้วหู

{เก็บของ..ไอ้น่านฟ้ากำลังไปรับเธอตอนนี้ คอนโดฉันไม่ใช่สนามเด็กเล่นที่เวลางอนผัวแล้วก็มาขออาศัย}

{อร๊าย..ไอ้หมอปากหมา ฉันขอให้น้องรดาไม่รักแก ไอ้หมอนิสัยเสีย} เสียงแหลมแสบแก้วหูตะโกนด่าจนกองทัพทนฟังไม่ไหวจนต้องรับกดตัดสายทันที

“ทีนี้พี่จะกอดหนูได้หรือยัง” วงแขนแกร่งยกขึ้นหวังจะรวบเอวเด็กสาวเข้ามากอด

“หนูขอตัวออกไปเคลียร์งานก่อนนะคะ” รดาเอี้ยวตัวหลบไปอีกฝั่งและรีบสาวเท้าเดินออกจากห้องไปโดยมีสายตาคาดโทษจากชายหนุ่มเจ้าของห้องมองตามหลัง

“หึ คืนนี้คิดว่าจะรอดเหรอ พี่รอเธอมาห้าปีแล้วนะ”