คุณหมอที่รัก นิยาย บท 28

สนามแข่ง

“เดี๋ยวนี้พกกองเชียร์ติดตัวมาด้วยเหรอวะ” เสียงน่านฟ้าเอ่ยแซวเมื่อกองทัพและรดาเดินเข้ามาที่ห้องพักส่วนตัวข้างสนาม โดยมีน่านฟ้า นที ดิน และนิสานั่งรออยู่ก่อน บนโต๊ะมีแก้วไวน์และขวดไวน์ที่ถูกรินไปเกือบครึ่งขวดวางอยู่ด้วย บ่งบอกว่าทั้งสามหนุ่มนั้นนั่งดื่มกันมาสักพักแล้ว

“พี่ดิน พี่นที พี่น่านฟ้า พี่นิสา สวัสดีค่ะ” รดายกมือไหว้ทุกคนอย่างมีมารยาท

“สวัสดีครับ น้องรดาคนสวย วันนี้เพื่อนๆ ไม่มาด้วยเหรอครับ” นทีถามขึ้น ส่วนที่เหลือได้แต่พยักหน้าตอบรับ

“มาค่ะ เชอรี่กำลังไปรับอิงเอยและกิ่งแก้วอยู่ค่ะ”

“เอ้าไอ้หมอ มึงจะยืนอวดความหล่ออีกนานไหม ไม่นั่งล่ะครับ” ดินถามขึ้นพร้อมกับขยับที่นั่งข้างๆ ให้เพื่อน

“มึงลุกไปนั่งกับไอ้นที” กองทัพเอ่ยบอกเสียงเรียบ

“อะไรของมึงวะ ห่างน้องมันบ้างก็ได้ หวงของแบบนี้เคลียร์ตัวเองเรียบร้อยหรือยังครับ” ดินพูดขึ้นขณะที่ลุกขึ้นและขยับไปนั่งข้างนทีที่ยังมีที่ว่างอยู่อีกหนึ่งที่

“ไอ้น่าน กูถอนหมั้นกับเมียมึงอย่างเป็นทางการแล้วนะ”

“มึงน่าจะทำตั้งนานแล้ว ตามใจนิสามันอยู่ได้ กูต้องอยู่ในสถานะชู้มาตั้งหลายปี..ไอ้ห่า” น่านฟ้าบ่นออกไปดูไม่จริงจังนัก พานหันมองหน้าแฟนสาวที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ตั้งแต่ไปรับจากคอนโดกองทัพจนถึงตอนนี้

“แล้วมึงขนของของนิสาออกมาหมดหรือยัง”

“จำไว้เลยนะไอ้หมอบ้า ถ้าวันไหนน้องรดาไล่แกออกจากบ้านฉันจะไม่ช่วยแกเลย คอยดู” นิ้วเรียวยาวชี้หน้าคาดโทษคุณหมอหนุ่ม

“ไร้สาระ มึงก็อย่าปล่อยให้มันออกไปเพ่นพ่านอีกล่ะ” ประโยคแรกพูดกับนิสาประโยคหลังหันไปพูดกับน่านฟ้าที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน

“ฉันไม่ใช่หมา ที่จะขังไว้แต่ในบ้าน”

“ถ้างั้นก็คงเป็นนกหัวจุกที่อยู่ในกรงทอง”

“ปากเสีย น้องรดารักคนแบบนี้เข้าไปได้ยังไง พี่รู้จักกับมันมาตั้งแต่เด็กพี่ยังไม่เห็นความอ่อนโยนจากมันเลยสักนิด”

“ไปยุ่งกับเขาทำไม เรื่องตัวเองยังเอาตัวไม่รอด” น่านฟ้าหันไปดุนิสาก่อนที่จะโดนเพื่อนตัวดีมันด่ากลับอีก มีหวังร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นแน่

“ไม่ต้องยุ่ง ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน” นิสาหันไปแว๊ดเสียงใส่น่านฟ้าและเชิดหน้าหนีไปอีกทาง ตามนิสัยคนเอาแต่ใจไม่ชอบให้ว่าหรือตำหนิ

“นี่กูได้เมียหรือลูกวะ งอนกูทุกห้านาที” น่านฟ้าพูดขึ้นลอยๆ ไม่จริงจังนัก

ติ๊ง!

“หนูขอตัวออกไปรับเพื่อนก่อนนะคะ ตอนนี้รออยู่ที่ลานจอดรถข้างสนาม” รดากำลังจะลุกขึ้นเมื่อได้รับข้อความจากเพื่อนว่าตอนนี้มาถึงแล้ว

“ไม่ต้องไปให้ไอ้นทีมันเดินออกไปรับแทน” นทีที่กำลังยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม จำต้องวางลงที่เดิมลุกขึ้นเต็มความสูงเดินออกไปยังสถานที่ที่เด็กสาวบอกมาเมื่อสักครู่

เวลาผ่านไป5นาที ก็เดินกลับมาพร้อมกับ เชอรี่ อิงเอย และกิ่งแก้ว

“พี่ ๆ สวัสดีค่ะ” ทั้งสามสาวกล่าวทักทายทุกคนอย่างมีมารยาท

“สวัสดีครับสาวๆ เชิญนั่งครับ”

“พี่ขอแนะนำให้ทุกคนรู้จัก คนนี้พี่นิสาแฟนพี่ครับ”

“สวัสดีค่ะ”

“ชะนี มานั่งกับพวกฉันมา” เชอรี่กวักมือเรียกรดาที่นั่งอยู่ข้างๆ กองทัพ รดามองหน้ากองทัพเป็นการขออนุญาต

“ไปนั่งกับเพื่อนสิ เพื่อนคงมีอะไรอยากคุยด้วย” เมื่อได้รับอนุญาตร่างบางก็ลุกเดินไปนั่งลงข้างๆ กลุ่มเพื่อน

“งั้นหนูขอพาเพื่อนออกไปนั่งตรงโน้นนะคะ”

“อือ เดี๋ยวใกล้ถึงเวลาแข่ง พี่ไปเรียก”

“นี่ นี่ ไอ้หมอเดี๋ยวนี้ถึงขั้นเรียกพี่แล้วเหรอวะ สรุปมึงกับน้องรดานี่ยังไงกัน”

“ก็อย่างที่เห็น”

“อย่างที่เห็นคือยังไงวะ มึงขอน้องเขาเป็นแฟนแล้วเหรอวะ”

“โอ้ย! เพื่อนแกนะบังคับน้องเขาไปอยู่ด้วยที่คอนโดแล้วยะ ไอ้กองทัพมันเป็นคนดีซะที่ไหน ฉันล่ะสงสารน้องรดา” นิสาพูดแทรกขึ้นเสียงดัง ทุกคนต่างมองหน้ากองทัพเพื่อรอคำตอบ

“ไม่ช้าหรือเร็วก็ต้องย้ายไปอยู่กับกูอยู่ดี”

ทางด้านของรดา

“ชะนี เรื่องมันเป็นยังไงไหนเล่ามาซิ” เมื่อทุกคนนั่งลงเบาะนั่งตรงระเบียงด้านนอกที่เห็นวิวสนามชัดเจน

ไฟสปอตไลต์สีส้มถูกเปิดทำงานทุกดวง ทำให้บริเวณรอบๆ สนามสว่างจ้า ผู้คนต่างกำลังพากันทยอยเดินขึ้นไปนั่งบนอัฒจันทร์เพื่อจับจองเก้าอี้มุมที่เห็นการแข่งขันชัดเจน เพราะคืนนี้เป็นการแข่งขันระหว่างนักแข่งระดับโลกทั้งสองคนและของเดิมพันมูลค่าหลายสิบล้าน

21:50 น.

“รดา อีก10นาทีพี่ก็จะแข่งแล้ว เราลงไปข้างล่างกันเถอะ” กองทัพในชุดเสื้อยืดสีดำสวมแจ็กเกตยีนสีเข้มทับด้านนอก และใส่กางยีนสีดำขาดช่วงเข่า สวมรองเท้าผ้าใบแบรนด์ดังสีขาวสลัดคราบนักธุรกิจหนุ่มและคราบคุณหมอสุดเนี๊ยบ

“คุณเตรียมชุดมาเปลี่ยนด้วยเหรอคะ”

“เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย ไอ้หมอมันจะทำอะไรวะ” ดินร้องขึ้นเสียงหลงเมื่อรถของกองทัพเร่งความเร็วขึ้นเมื่อจังหวะรถจะถึงทางโค้ง โดยมีช่องว่างระหว่างแท่นแบริเออร์กับรถของเจเดนแค่ความกว้างของรถพอดี ขนาดทางตรงรถวิ่งด้วยความเร็ว20กิโลเมตร/ชั่วโมงยังจะเบียด

“มึงอย่านะไอ้หมอ มันเสี่ยงเกินไป”

“อย่านะคุณกองทัพ มันอันตรายเกินไป” ทุกคนได้แต่ภาวนาอย่าให้เป็นอย่างที่คิด เพราะถ้ากองทัพพลาดรถต้องชนกับแท่นแบริเออร์และเสียหลักพลิกคว่ำแน่

เอี๊ยดๆๆๆๆ เสียงล้อรถครูดไปกับพื้นถนน ขณะที่รถกองทัพเข้าโค้งด้วยความเร็ว ด้านซ้านขูดกับแท่นแบริเออร์ด้านขวาขูดกับรถของเจเดนจนเกิดประกายไฟ

“เชี่ย! ไอ้หมอ นอกจากมือมันนิ่งแล้ว ตีนมันยังนิ่งอีก ระดับสายตากูนึกว่าใช้เรดาร์จับ” เมื่อรถของกองทัพขึ้นนำรถของเจเดนในช่วงโค้งสุดท้ายและวิ่งเข้าเส้นชัยอย่างสง่าผ่าเผย เรียกเสียงเฮจากผู้คนข้างสนาม

“เยส! สมกับฉายาเจ้าพ่อสนามเถื่อน” น่านฟ้าตะโกนขึ้นเสียงดังด้วยความดีใจ วิ่งลงจากอัฒจันทร์เมื่อรถทั้งสองคันวิ่งมาจอดที่ข้างสนาม

“โอนมา”

“น้องรดา พี่ขอเลขที่บัญชีหน่อยครับ” น่านฟ้าหันไปหารดาที่กำลังเดินถือขวดน้ำและผ้าเย็นมาทางกองทัพ

“เอาไปทำไมเหรอคะ” รดาถามกลับอย่างงงๆ

“พี่จะโอนค่าขนมไปให้ครับ”

“เอ่อ..นี่ค่ะ” รดายื่นโทรศัพท์ที่เปิดหน้าบุ๊คแบงก์โชว์อยู่

ติ๊ง! เสียงเตือนข้อความเงินเข้าบัญชี

“เพื่อนพี่ขอหมั้นไว้ก่อนนะครับ ส่วนแหวนหมั้นรอเงินปันผลบริษัทสิ้นปีเดี๋ยวเพื่อนพี่ไปซื้อให้ทีหลัง” น่านฟ้าพูดติดตลกโดยมีกองทัพยืนพิงรถอมยิ้มมองมาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม

“ฮะ! ห้าสิบล้าน” รดาอุทานเสียงหลงเมื่อเห็นยอดเงินที่น่านฟ้าโอนเข้ามา

“พี่บอกแล้วว่าเงินเดิมพันเป็นค่าสินสอดของหนู ดีนะพี่ชนะไม่งั้นหนูเป็นหม้ายขันหมากแน่ ปะกลับบ้านกัน” แขนแกร่งวาดโอบรอบเอวคอดเดินประคองไปยังรถที่จอดอยู่ด้านข้างสนาม

“ฮิ้ว..สู่ขอกันแล้วหนึ่ง กลับให้ถึงบ้านนะเพื่อนอย่าแวะข้างทางล่ะ” นทีตะโกนแซวตามหลังออกไป

ระยะทางจากสนามแข่งมาถึงคอนโดของชายหนุ่มก็ใช้เวลาขับรถประมาณครึ่งชั่วโมง

“หนูยังไม่ได้ให้รางวัลพี่เลยนะ” เข็มขัดนิรภัยถูกปลดออกเมื่อรถจอดสนิทและกำลังถูกลิฟต์พาขึ้นไปยังชั้นบน

“รางวัลอะไรคะ” รดาเบือนหน้าหลบใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้ยื่นเข้ามาใกล้ในระยะไม่ถึงสิบเซ็น แขนขวาท้าวประตูรถแขนซ้ายจับเบาะด้านบนในท่าคร่อม

“ต้องให้บอกภาษาไหนหนูถึงจะเข้าใจ ภาษาหมอ ภาษาเลิฟ หรือภาษากาย” เสียงกระซิบข้างใบหู ลมหายใจหอบพ่นกระทบผิวอ่อนไหว พานให้รดาหายใจติดๆ ขัดๆ เหมือนสูดอากาศเข้าไปไม่เต็มปอดโดยไม่รู้ว่าอากาศภายในลิฟต์ไม่พอหรือเป็นเพราะแย่งอากาศกันหายใจกับคุณหมอหนุ่มกันแน่