คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 115

ตอนที่ 115 รางวัลจากฮูหยินของนายอำเภอ

เมิ่งหนานมองแล้วก็ส่ายหน้า มิน่าเล่าคนสกุลไป๋ถึงทำเรื่องไร้ศีลธรรมเช่นนี้ได้ลง เพราะแต่ละคนเห็นแก่ตัวและเห็นแก่ได้นี่เอง

ดังคำกล่าวที่ว่า ‘ต้นสะพานไม่ตรง ปลายสะพานย่อมเอียง[1]’

ผู้ใหญ่อย่างหญิงชราเล่นลูกไม้เช่นนี้ ลูกหลานสืบต่อจากนางเหล่านี้จะมีดีได้อย่างไร

ลูกหลานสกุลอื่นมีแต่จะแย่งกันช่วยผู้ใหญ่รับความลำบาก แต่ลูกหลานสกุลไป๋กลับไม่มีใครยอมทำเช่นนั้นสักคน

เจ้าหน้าที่สองคนสั่งคนสกุลไป๋ให้นอนคว่ำหน้าทั้งหมด ทว่าไม่ได้นำไม้สำหรับลงโทษโดยเฉพาะมาด้วย จึงใช้ฝักดกระบี่ตรงเอวมาใช้แทน ฝักกระบี่ด้านนอกทำจากหนังสัตว์ ห่อด้วยแผ่นเหล็กและห่วงเหล็ก เมื่อตีลงบนเนื้อกายอ่อนนุ่มแล้ว เจ็บปวดยิ่งกว่าไม้โบยที่ทำจากไม้มากนัด

หญิงชราสกุลไป๋ถูกตีไปแล้วสิบไม้ แม้จะไม่ถึงกับเจ็บจนสลบไป แต่ก็เจ็บจนนางปวดเศียรเวียนเกล้า ไม่กล้าขยับร่างกาย เพราะเพียงแค่ขยับเล็กน้อยสักครั้ง ความเจ็บปวดบนบั้นท้ายนั้นก็ราวกับใช้มีดแหลมกรีดเนื้อของนางให้เปิดออกอย่างช้าๆ ก็ไม่ปาน

เสียงร้องน่าเวทนาภายในลานบ้านดังขึ้นไม่ขาดสาย ไป๋จื่อที่ยืนชมอยู่ข้างนอกลานบ้านรู้สึกเบิกบานใจนัก ในที่สุดก็ทำให้พวกเขาได้ลิ้มรสชาติเวลาถูกตีแล้ว

รสชาตินี้เป็นอย่างไร นางรู้ดียิ่งกว่าผู้ใดนัก ชาติก่อนของไป๋จื่อก็ถูกพวกเขาตีตายทั้งเป็นเช่นนี้

วันนี้แม้พวกเขาจะร้องโหยหวนอีกสักเพียงใด นางก็ไม่รู้สึกเห็นใจหรือสงสารแม้สักนิด มีเพียงคำว่าสมควรและกรรมตามสนองจะมอบให้พวกเขาเท่านั้น

เมื่อการลงโทษเสร็จสิ้น เจ้าหน้าที่ทั้งสองคนกลับไปยืนข้างหลังองครักษ์จิน ลำตัวของพวกเขายืดตรง ดูน่าเกรงขามและเย็นชาดังเดิม

เมิ่งหนานกล่าวกับคนสกุลไป๋ที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้นว่า “วันนี้ข้าเพียงสั่งสอนพวกเจ้าเล็กน้อยเท่านั้น หวังว่าพวกเจ้าจะจำบทเรียนนี้ไว้ ความผิดเช่นเดียวกันนี้ ไม่อาจเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง”

หญิงชราเจ็บจนพูดไม่ออกแล้ว หน้าผากมีเหงื่อกาฬเย็นเยียบซึมออกมาไม่หยุด ทว่าก็ยังไม่กล้าไม่ตอบรับคำของใต้เท้าเมิ่ง นางเพียงพยักหน้าหงึกหงัก ร้องอืมๆ ไม่ขาดสาย

เมิ่งหนานกลับหลังหันด้วยความพอใจ ก่อนจะพูดกับองครักษ์จิน “เอาล่ะ ตัดสินคดีเสร็จแล้ว ร้อยตำลึงเงินนี้นำไปมอบให้แม่นางไป๋เถอะ นี่เป็นรางวัลที่ฮูหยินของท่านนายอำเภอมอบให้นาง”

ครั้นเมิ่งหนานพูดจบ คนสกุลไป๋ก็พากันเงยหน้าขึ้นด้วยความตกตะลึง มององครักษ์จินนำถาดรองใส่หนึ่งร้อยตำลึงเงินส่งให้ไป๋จื่อตาปริบๆ

นี่มันเรื่องอะไรกัน ฮูหยินของท่านนายอำเภอจะมองหนึ่งร้อยตำลึงเงินให้ไป๋จื่อโดยไม่มีเหตุผลได้อย่างไร

พวกชาวบ้านต่างก็อิจฉาตาร้อน หนึ่งร้อยตำลึงเงินเชียวนะ ทั้งชีวิตนี้พวกเขาไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้เช่นกัน พวงเงินสีขาวแวววาววางอยู่เต็มถาดรองสีแดงนั้น ช่างล่อลวงให้คนต้องน้ำลายสอเสียจริง

ทุกคนล้วนอยากรู้นัก ว่าเหตุใดฮูหยินของท่านนายอำเภอเงินรางวัลกับไป๋จื่อมากขนาดนี้ บัดนี้ในใจของทุกคนเต็มไปด้วยความสงสัยอย่างยิ่ง

ดังนั้นจึงมีคนหาญกล้าถามขึ้นว่า “จื่อยาโถว เหตุใดเจ้าถึงได้โชคดีนัก แม้แต่ฮูหยินของท่านนายอำเภอก็ให้รางวัลเจ้าด้วยหรือ”

ไป๋จื่อยังไม่ได้ตอบ องครักษ์จินที่ถือถาดรองเป็นคนพูดว่า “วันนี้แม่นางไป๋ช่วยชีวิตคุณชายน้อยของท่านนายอำเภอไว้ ฮูหยินซาบซึ้งในบุญคุณของแม่นางไป๋ จึงให้รางวัลหนึ่งร้อยตำลึงเงิน”

ที่แท้เพราะไป๋จื่อช่วยชีวิตคุณชายน้อยของท่านนายอำเภอไว้ มิน่าเล่าฮูหยินถึงได้เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เช่นนี้

ไป๋จื่อรับถาดรองที่องครักษ์จินยื่นมาให้ นางรู้ว่าเมิ่งหนานจงใจมอบหนึ่งร้อยตำลึงเงินให้นางต่อหน้าคนทั้งหมู่บ้าน ทั้งให้ทุกคนรู้ที่มาของเงินนี้ และเป็นการบอกทุกคนกลายๆ ว่าไป๋จื่อผู้นี้เป็นผู้มีบุญคุณของท่านนายอำเภอ คนที่คิดจะรังแกนาง ต่อไปต้องไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน

แน่นอนว่าต้องการจะให้คนสกุลไป๋เห็นเป็นหลัก เพื่อให้พวกเขาล้มเลิกความคิดที่จะรังแกนาง และให้พวกเขารู้ว่าการเตะไป๋จื่อผู้นี้ออกจากสกุลไป๋ นับเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดเพียงใด ทั้งยังให้พวกเขาเสียใจและคับแค้นจนแทบขาดใจ

……….

ตอนที่ 116 ซาบซึ้ง

ความซาบซึ้งในใจเพียงเล็กน้อยอาจจะไม่สำคัญอะไรสำหรับเมิ่งหนาน ทว่านางก็ยังคงซาบซึ้งในน้ำใจของเขา