คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 195

ตอนที่ 195 เสี่ยวเฟิงหิวแย่แล้ว จะทำอย่างไรดี?

หลิวซื่อกล่าวเสียงแหลม “ไป๋จื่อ เจ้ายังมีศีลธรรมอยู่หรือไม่ นั่นเป็นท่านลุงใหญ่ของเจ้า เจ้าจะทำเป็นไม่รู้จักเช่นนี้หรือ เขาเป็นพี่ชายแท้ๆ ของพ่อเจ้านะ”

ไป๋จื่อหัวเราะเสียงเย็น “อย่าได้นำคำพูดสวยหรูมาดักคอข้า ข้าไป๋จื่อไม่ติดกับหรอก”

ตอนที่นางกับท่านแม่ได้รับความลำบากยากเข็ญ พวกเขาสกุลไป๋มีใครเคยเห็นพวกนางสองแม่ลูกเป็นคนในครอบครัวเดียวกันบ้างหรือไม่ เจ้าใหญ่สกุลไป๋เคยเห็นใจภรรยาและบุตรชายของน้องชายคนสุดท้องบ้างหรือไม่

พี่ชายแท้ๆ หรือ? เหอะ ช่างหน้าหนานัก!

จางซื่อคาดเดาผลลัพธ์เช่นนี้ได้ตั้งแต่แรกแล้ว นางจึงไม่ยี่หระเลยสักนิด ย่อมไม่ได้โมโหเหมือนกับหญิงชราและหลิวซื่อ มีอะไรน่าโมโหกัน นี่เป็นผลลัพธ์อย่างที่ควรจะเป็นแล้ว หากเปลี่ยนเป็นนาง นางจะไม่ทำเช่นนี้เหมือนกันหรือไร

นางกล่าวเสียงเบากับแม่สามี “ดูท่าขอให้นางให้เปล่าๆ คงจะไม่ได้ เช่นนั้นขอให้นางขายให้พวกเราดีกว่านะเจ้าคะ ได้ยินว่าราคาข้าวข้างนอกขึ้นสูงอย่างบ้าคลั่งแล้ว ขืนไม่ซื้ออีก เกรงว่าเงินเล็กน้อยของพวกเรานี้จะซื้ออะไรไม่ได้เลย”

หญิงชรานำเงินออกจากบ้านมาด้วย ด้วยกลัวว่านางเด็กน่าตายไป๋จื่อผู้นี้จะไม่ยอมให้เสบียงอาหารกับพวกนาง และผลลัพธ์ก็ออกมาเป็นเช่นที่นางคาดไว้

ฝ่ายหญิงชรากระแอมสองเสียง แล้วตะโกนว่า “ตกลง ในเมื่อเจ้าจะไม่เห็นใจท่านลุงใหญ่ของเจ้า ข้าก็จะขอซื้อข้าวจากเจ้า เจ้าคงจะยอมขายกระมัง”

“ข้าไม่ได้เปิดร้านขายข้าว ข้าไม่ขายข้าวแปลกมากเลยหรือไร” ไป๋จื่อกล่าว

ประโยคนี้ของไป๋จื่อแทบจะทำให้หญิงชรากระอักเลือด “ไป๋จื่อ เจ้าทำเกินไปแล้ว ท่านลุงใหญ่ของเจ้ามีสภาพเป็นเช่นนี้ เจ้าไม่เห็นใจก็ช่างเถิด ตอนนี้ข้านำเงินมาซื้อข้าว เจ้ากลับไม่ขาย เจ้าต้องการจะทำให้ทั้งครอบครัวของพวกข้าอดตายจริงๆ สินะ”

ไป๋จื่อลงจากเตียง สวมรองเท้าผ้า แล้วเดินไปที่หน้าประตูทีละก้าว ทว่ายังคงไม่ได้เปิดประตู เพียงพูดกับบานประตูสีดำสนิท “ข้าทำให้พวกเจ้าอดตาย? เจ้าคิดดูให้ดีๆ เสียดีกว่า ว่าแท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่ที่ทำให้พวกเจ้าอดตาย ข้าเพียงโชคดีรอดตายมาได้ วันนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องใดกับพวกเจ้าสกุลไป๋แล้ว เจ้าเดินทางแห่งศีลธรรมไป ส่วนข้าก็จะเดินทางอันนอบน้อมของข้า ต่างฝ่ายต่างไม่ยุ่งเกี่ยวกัน”

“บุตรชายของเจ้าถูกคนซ้อมจนบาดเจ็บ ก็ไม่ใช่ฝีมือของข้า สกุลไป๋ของพวกเจ้าไม่มีข้าวลงหม้อ ข้าก็ไม่ได้เป็นคนไปหยิบฉวยมา สภาพของพวกเจ้าในตอนนี้ เกี่ยวอะไรกับข้ากัน”

หลิวซื่อกล่าวด้วยความโมโห “พูดจามากความ เจ้าจะไม่ยอมใช่หรือไม่”

ไป๋จื่อคร้านจะกล่าวนัก “ถูกต้อง ข้าไม่ยอม ข้าวของข้า จะเป็นเงินเท่าไรข้าก็ไม่ขาย พวกเจ้าไปหาคนอื่นเถอะ ขอเพียงเงินมากพอ จะยังกลัวซื้อข้าวไม่ได้อีกหรือไร”

กลัวสิ เพราะเงินของพวกเขาไม่พอ

หญิงชราโกรธเคืองอย่างยิ่ง “ดี นางเด็กน่าตายอย่างเจ้าจงจำเรื่องวันนี้ไว้ให้ดี ต้องมีสักวันที่ยายแก่อย่างข้าจะทำให้เจ้ากลับมาคุกเข่าขอร้องข้าให้ได้”

ไป๋จื่อหัวเราะอย่างเฉยชา “ข้ารอให้ถึงวันนั้นใจจะขาด”

ฝ่ายหญิงชราและหลิวซื่อโกรธจนตัวสั่น แต่แล้วจะทำอย่างไรได้ สิ่งที่พวกนางทำได้ในตอนนี้ ก็คือกล้ำกลืนฝืนทน ต่อว่าไม่ขาดปาก

มาถึงอย่างผึ่งผาย กลับไปอย่างห่อเหี่ยว

เดิมทีคิดว่าขอเพียงนำเรื่องผู้อาวุโสและศีลธรรมมาอ้าง อย่างไรไป๋จื่อและจ้าวหลานก็ต้องไว้หน้าเจ้าสามสักหน่อย

แต่ใครจะรู้ว่า นางเด็กไป๋จื่อน่าตายจะใจแข็งเช่นนี้ ไม่มีความคิดจะเจรจาแม้สักนิดเดียว