กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1067

ฮันนาห์หวาดกลัวและพยายามพลิกตัวหนีเงื้อมมือของลินดาเพราะเกรงกลัวว่าตะขอเหล็กจะโดนหน้าเธอเข้าจริง ๆ

ของสิ่งนั้นดูน่าหวาดเสียว มันอาจจะควักลูกตาทั้งสองข้างของเธอออกมาก็ได้

อย่างไรก็ตาม ขาของฮันนาห์ได้รับบาดเจ็บ เธอไม่สามารถหลบหลีกการโจมตีอันป่าเถื่อนและต่อเนื่องของลินดาได้ ถ้าหล่อนเกิดคลุ้มคลั่งเป็นการถาวร ไม่ช้าก็เร็ว หล่อนคงต้องตายด้วยความบ้าระห่ำของตัวเอง!

ฮันนาห์พยายามจะลุกยืนและหาทางหนี แต่น่องที่บาดเจ็บก็ทำให้เธอทรุดลงกับพื้นอีกครั้ง

ลินดาอยู่ข้างหลังเธอแล้วตอนนี้ กวัดแกว่งตะขอเหล็กอันน่าสยดสยองมาที่เธอ

ฮันนาห์หลบหลีกลินดาไม่ได้อีกต่อไป เธอหลับตาอย่างหมดหวัง คิดว่าวันนี้คงเป็นวันตายของเธอแน่ ๆ

ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานนี้เองก็มีรถโตโยต้า แลนครุยเซอร์ พราโด้จำนวนหลายคันขับเข้ามาในเหมืองถ่านหินและหยุดลงตรงหน้าพวกเธอทั้งสองคน

ไฟหน้ารถสว่างจ้าส่องตรงมายังใบหน้าของลินดา ผู้ชายจำนวนหนึ่งกระโดดออกมาจากรถ ก่อนที่ชายคนหนึ่งจะชี้ปืนมาที่ลินดาแล้วตะโกนถามว่า “แกทำบ้าอะไรน่ะ? วางตะขอลง!”

ลินดาผงะให้กับสิ่งที่เห็นตรงหน้า!

เธอเคยทำงานในบ่อนมาเก๊ามานานหลายปี เธอเคยเจอผู้คนมาแล้วหลายประเภทรวมถึงความสามารถแบบต่าง ๆ ของผู้คนเหล่านั้นด้วย

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและผู้คุมของเหมืองถ่านหินนั้นน่ากลัว แต่ดูเหมือนว่ากลุ่มคนเหล่านี้จะดูมีพลังอำนาจและทรงอิทธิพลมากกว่า!

เธอเอียงตัวลงและทิ้งตะขอลงกับพื้น

ชายร่างท้วม ใบหน้าอ้วนเดินตรงมาหาฮันนาห์ เขาเหลือบมองรูปถ่ายในโทรศัพท์มือถือแล้วมองดูฮันนาห์อีกครั้ง ก่อนจะพูดว่า “แกคือฮันนาห์ วิลสันใช่ไหม?”

ฮันนาห์พยักหน้าอย่างตื่นตระหนก “ใช่ค่ะ ฉันเอง คุณเป็นใครคะ?”