กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1068

ไบรอันหันกลับมาถามฮันนาห์ “นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย? แกเป็นผู้หญิงของมันหรือเปล่า?”

ฮันนาห์คร่ำครวญอย่างสิ้นหวัง “ไม่ ฉันเปล่านะ! เขาบังคับฉันต่างหากล่ะ!”

ไบรอันหันไปหาผู้คุมแล้วพูดอย่างเย็นชา “หล่อนไม่ยอมรับว่าเป็นผู้หญิงของแก ทีนี้ แกก็เลิกพล่ามไร้สาระกับฉันเสียที”

ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ผู้คุมรู้สึกเพลิดเพลินไปกับการที่มีฮันนาห์อยู่ด้วย จนเขาแทบจะเสพติดเธอไปเสียแล้ว อย่างไรเสีย เขาก็เป็นแค่คนบ้านนอกเบาปัญญาคนหนึ่งที่ไม่เคยสัมผัสหญิงชาวเมืองแสนสวยบอบบางจากเมืองใหญ่มาก่อน เขาจึงคิดว่าฮันนาห์น่าหลงใหลและเย้ายวนใจมาก

แน่นอนว่าเขาจะต้องไม่พอใจแน่ที่อยู่ดี ๆ ผู้ชายพวกนี้ก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้และต้องการจะพรากเธอไปจากเขา เขาจึงตะโกนเสียงลั่น “ฉันไม่สนหรอกโว้ย! ฉันจะบอกแกอีกครั้งนะ หล่อนเป็นผู้หญิงของฉัน!”

ไบรอันแสยะยิ้ม “ในเมื่อแกอยากตายนัก ฉันก็จะสงเคราะห์ให้”

เขาหยิบปืนพกสีเข้มออกจากเอว เล็งมันไปยังผู้คุมแล้วลั่นไกอย่างไม่ลังเล

เสียงระเบิดแผดก้องพร้อมด้วยประกายไฟที่ปากกระบอกปืน ลูกกระสุนบินจากลำกล้องตรงเข้าสู่หน้าผากของผู้คุม

ผู้คุมที่เพิ่งหยิ่งยโสและอวดดีเมื่อก่อนหน้านี้ ได้กลายสภาพเป็นศพในชั่วพริบตา

ฮันนาห์กรีดร้องสุดเสียง แต่ลินดากลับจ้องมองฉากฆาตกรรมอย่างปลื้มปีติ ดาวระยิบระยับส่องประกายในดวงตาของเธอ เธอรู้สึกว่าโอกาสที่จะได้ออกจากที่นี่มาถึงแล้ว!

เธอรีบไปหาไบรอันอย่างรวดเร็วและอ้อนวอน “นายคะ พวกเราก็ถูกพาตัวมาที่นี่ด้วยเหมือนกัน ได้โปรดพาเราไปด้วยเถิดนะคะ!”

ไบรอันไม่สนใจเสียงคร่ำครวญ เขาหันกลับไปที่รถและเร่งลูกน้อง “เฮ้ย เครื่องบินกำลังรออยู่ที่สนามบิน ไปกันได้แล้ว”

ฮันนาห์ที่กำลังยืนตัวแข็งเป็นรูปปั้นน้ำแข็งถูกดึงเข้าไปในรถคันหนึ่ง

ไบรอันก็เข้าไปในรถด้วย เขาเปิดกระจกหน้าต่างรถและเล็งปืนไปที่ครอบครัวลินดาขณะที่รถกำลังจะเลี้ยวไป เขาจะยิงคนพวกนั้นแน่ ถ้าหากวิ่งมาที่ขบวนรถของเขา

โชคดีที่ครอบครัวลินดาขวัญหนีดีฝ่อหมอบลงกับพื้นข้าง ๆ ศพลินดาและไม่กล้าที่จะขยับตัว

ในไม่ช้า ขบวนรถก็ออกจากเหมืองถ่านหินกลางหุบเขา มุ่งตรงไปยังสนามบิน