กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1107

พอได้ยินว่าโจรขโมยผักเป็นย่าของตัวเอง แคลร์ก็ถอนหายใจอย่างรู้สึกช่วยไม่ได้ก่อนกล่าว “แม่คะ ถ้าเป็นคุณย่า ก็ปล่อยเขาเถอะค่ะ ย่าจะเก็บอะไรก็ให้เขาเอาไปเถอะ มันก็แค่ผักเอง”

เอเลนโพล่งออกมาอย่างเหยียดหยาม “ไม่ได้นะ ลูกจะพูดแบบนั้นไม่ได้ ที่ผ่านมาย่าของลูกเคยให้อะไรเราบ้างล่ะ? ลืมไปแล้วหรือไง ว่าเขาทำกับเรายังไง? หึ แล้วดูสิ หลังจากก่อเรื่องอะไรมาตั้งมากมาย ยังจะกล้ามาขโมยผักจากสวนเราอีก?! แม่ไม่มีทางยอม!”

แคลร์ส่ายหน้าอย่างเป็นทุกข์ “คุณแม่คะ อย่าคิดมากเกินไปเลย โอเคไหม? คุณย่าก็แค่อยากแบ่งไปกินบ้างพอเห็นผักในสวนเราสดและใหญ่ดี อย่าขี้เหนียวเลยค่ะ”

เอเลนพึมพำอย่างรำคาญใน “ลูกนี่ทรยศกันแท้ ๆ เชอะ!” เธอหันหลังกลับ ก่อนเดินขึ้นบันไดกลับห้องไปอย่างโกรธเกรี้ยว

แต่ยิ่งเอเลนคิดเรื่องนี้มากแค่ไหนเธอก็ยิ่งรู้สึกพ่ายแพ้ พวกเขามีสวนผักที่สวยงามเต็มไปด้วยผักคุณภาพดีมากมาย เธอไม่อยากแบ่งให้คุณท่านวิลสันนั่นสักชิ้น! แต่ลูกสาวเธอกลับคิดเห็นต่างออกไปแถมไม่ถือสาหาความ! ถ้าพวกเขาปล่อยให้คุณท่านวิลสันมาขโมยผักได้ตามใจ เธอต้องมาขโมยอีกแน่ แถมกลับมาอีกเป็นครั้งที่สอง ที่สาม หรือเป็นร้อยครั้ง

คิดได้ดังนั้น เอเลนก็รีบออกจากห้องอีกครั้ง เธอเข้าไปในครัวพร้อมส่งสัญญาณให้ชาร์ลีก่อนบอกว่า “ชาร์ลี มานี่หน่อยสิ ฉันมีอะไรจะบอก”

ชาร์ลีพยักหน้าและเดินออกมา

เอเลนลดเสียงลงและกล่าวว่า “ชาร์ลี ฉันอยากจะเตือนนายหน่อยว่า ต้องคอยเฝ้าระวังขโมยให้มากเป็นพิเศษนะ นายอุตส่าห์เตรียมสวนผักที่สวยขนาดนี้ให้แคลร์ ฉันอยู่กับยายแก่นั่นมาหลายปี ฉันรู้นิสัยหล่อนดียิ่งกว่าอะไร ถ้านายไม่สนใจหรือปล่อยให้หล่อนมาขโมยได้แบบที่แคลร์ทำ รับรองเลยว่าพรุ่งนี้ยายแก่นั่นต้องมาขโมยผักจนหมดไม่เหลือ”

พูดตามตรง หลังจากแต่งงานเข้ามาในตระกูลวิลสันนานกว่าสามปี เขาเองก็รู้นิสัยทุกคนในครอบครัวนี้เป็นอย่างดีเช่นกัน เขารู้นิสัยและสันดานของทุกรุ่นเลย

ในสายตาของเขาพวกวิลสันทั้งตระกูลนอกจากแคลร์ภรรยาของเขาที่เป็นคนดีโดยธรรมชาติ ก็มีเพียงแค่จาค็อบที่ยังพอแก้ไขได้ นอกจากทั้งสองคนนี้แล้วพวกที่เหลือก็ไม่ต่างจากขยะ

ซึ่งนั่นรวมถึงเอเลนกับคุณท่านวิลสันด้วย

เขารู้ได้ว่าหากเขานิ่งเฉย คุณท่านวิลสันต้องกลับมาขโมยซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างที่เอเลนบอก เขาจึงเริมคิดวางแผนในหัว

เขาเงียบไปชั่วครู่ก่อนถาม “แม่ครับ รู้ไหมว่าย่าชอบผักอะไรมากที่สุด?”