กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1107

พอได้ยินว่าโจรขโมยผักเป็นย่าของตัวเอง แคลร์ก็ถอนหายใจอย่างรู้สึกช่วยไม่ได้ก่อนกล่าว “แม่คะ ถ้าเป็นคุณย่า ก็ปล่อยเขาเถอะค่ะ ย่าจะเก็บอะไรก็ให้เขาเอาไปเถอะ มันก็แค่ผักเอง”

เอเลนโพล่งออกมาอย่างเหยียดหยาม “ไม่ได้นะ ลูกจะพูดแบบนั้นไม่ได้ ที่ผ่านมาย่าของลูกเคยให้อะไรเราบ้างล่ะ? ลืมไปแล้วหรือไง ว่าเขาทำกับเรายังไง? หึ แล้วดูสิ หลังจากก่อเรื่องอะไรมาตั้งมากมาย ยังจะกล้ามาขโมยผักจากสวนเราอีก?! แม่ไม่มีทางยอม!”

แคลร์ส่ายหน้าอย่างเป็นทุกข์ “คุณแม่คะ อย่าคิดมากเกินไปเลย โอเคไหม? คุณย่าก็แค่อยากแบ่งไปกินบ้างพอเห็นผักในสวนเราสดและใหญ่ดี อย่าขี้เหนียวเลยค่ะ”

เอเลนพึมพำอย่างรำคาญใน “ลูกนี่ทรยศกันแท้ ๆ เชอะ!” เธอหันหลังกลับ ก่อนเดินขึ้นบันไดกลับห้องไปอย่างโกรธเกรี้ยว

แต่ยิ่งเอเลนคิดเรื่องนี้มากแค่ไหนเธอก็ยิ่งรู้สึกพ่ายแพ้ พวกเขามีสวนผักที่สวยงามเต็มไปด้วยผักคุณภาพดีมากมาย เธอไม่อยากแบ่งให้คุณท่านวิลสันนั่นสักชิ้น! แต่ลูกสาวเธอกลับคิดเห็นต่างออกไปแถมไม่ถือสาหาความ! ถ้าพวกเขาปล่อยให้คุณท่านวิลสันมาขโมยผักได้ตามใจ เธอต้องมาขโมยอีกแน่ แถมกลับมาอีกเป็นครั้งที่สอง ที่สาม หรือเป็นร้อยครั้ง

คิดได้ดังนั้น เอเลนก็รีบออกจากห้องอีกครั้ง เธอเข้าไปในครัวพร้อมส่งสัญญาณให้ชาร์ลีก่อนบอกว่า “ชาร์ลี มานี่หน่อยสิ ฉันมีอะไรจะบอก”

ชาร์ลีพยักหน้าและเดินออกมา

เอเลนลดเสียงลงและกล่าวว่า “ชาร์ลี ฉันอยากจะเตือนนายหน่อยว่า ต้องคอยเฝ้าระวังขโมยให้มากเป็นพิเศษนะ นายอุตส่าห์เตรียมสวนผักที่สวยขนาดนี้ให้แคลร์ ฉันอยู่กับยายแก่นั่นมาหลายปี ฉันรู้นิสัยหล่อนดียิ่งกว่าอะไร ถ้านายไม่สนใจหรือปล่อยให้หล่อนมาขโมยได้แบบที่แคลร์ทำ รับรองเลยว่าพรุ่งนี้ยายแก่นั่นต้องมาขโมยผักจนหมดไม่เหลือ”

พูดตามตรง หลังจากแต่งงานเข้ามาในตระกูลวิลสันนานกว่าสามปี เขาเองก็รู้นิสัยทุกคนในครอบครัวนี้เป็นอย่างดีเช่นกัน เขารู้นิสัยและสันดานของทุกรุ่นเลย

ในสายตาของเขาพวกวิลสันทั้งตระกูลนอกจากแคลร์ภรรยาของเขาที่เป็นคนดีโดยธรรมชาติ ก็มีเพียงแค่จาค็อบที่ยังพอแก้ไขได้ นอกจากทั้งสองคนนี้แล้วพวกที่เหลือก็ไม่ต่างจากขยะ

ซึ่งนั่นรวมถึงเอเลนกับคุณท่านวิลสันด้วย

เขารู้ได้ว่าหากเขานิ่งเฉย คุณท่านวิลสันต้องกลับมาขโมยซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างที่เอเลนบอก เขาจึงเริมคิดวางแผนในหัว

เขาเงียบไปชั่วครู่ก่อนถาม “แม่ครับ รู้ไหมว่าย่าชอบผักอะไรมากที่สุด?”

เอเลนเม้มปากก่อนเค้นสมองคิดอย่างหนัก “ฉันคิดว่าผักที่เธอชอบมากคือกุยช่าย! ผู้หญิงคนนั้นชีวิตนี้ไม่เคยทำอาหารเองแต่พอพูดถึงเกี๊ยวไส้กุยช่ายกับไข่ เธอก็จะต้องเตรียมส่วนผสมและไส้ด้วยตัวเอง ถึงกับห่อและนึ่งเองด้วย! ใช่เลยผักที่เธอชอบคือ กุยช่าย!”

“โอเคครับ” ชาร์ลีพยักหน้ารับรู้ ‘ชอบกินกุยช่ายนี่เอง… เหมาะมาก’

เขาเดินไปบริเวณมุมที่ไม่มีใครเห็นก่อนโทรหาซีค

เสียงซีคดังขึ้นทันทีที่เขารับสาย “ครับนายน้อยเวด คุณคิดว่าสวนผักที่เราเตรียมเมื่อคืนเป็นยังไงครับ? ภรรยาคุณชอบไหมครับ?”

“เธอชอบมากเลยล่ะ” ชาร์ลีตอบ “แต่ว่าฉันโทรมาหาเพราะอยากให้นายช่วยทำเรื่องอื่นให้หน่อย”

ซีครีบตอบ “ไม่ว่าเรื่องอะไรที่คุณต้องการ สั่งมาได้เลยครับนายน้อยเวด”

ชาร์ลีพูด “ฉันอยากให้นายหาดอกแดฟโฟดิลที่ดูคุณภาพดี ๆ มาสักหลาย ๆ กระถาง แต่ฉันอยากได้แต่ที่ไม่มีดอกนะ เอาแค่ที่มีใบเขียว ๆ น่ะ”

ซีคเงียบคิดทบทวนคำสั่งของชาร์ลีชั่วครู่ก่อนกล่าว “นายท่านเวด แดฟโฟดิลมันมีพิษนะครับ ถ้าอยากได้แต่นิดหน่อยผมก็พอเข้าใจ แต่เกรงว่าถ้าท่านปลูกเยอะ ๆ มันจะไม่ปลอดภัย”

ชาร์ลีหัวเราะ “ฉันรู้ว่ามันมีพิษ แต่นายไม่ต้องกังวลหรอก แค่ไปหามาแล้วส่งมาให้ฉันก่อนบ่าย”

พอได้ยินเช่นนั้น ซีคก็ตกลงทันที “โอเคครับท่าน ผมจะจัดการให้เรียบร้อย”

…

เมื่อคุณท่านวิลสันกลับมาบ้านพร้อมตะกร้าผักที่เธอไปขโมยมาจากสวนของชาร์ลี ก็เป็นเวลาเดียวกับที่ฮันนาห์กลับมาพอดี เธอถามฮันนาห์ว่า “แกได้ซื้อเนื้อที่ฉันสั่งมาหรือเปล่า?”

ฮันนาห์พยักหน้า “ค่ะ ไม่ใช่แค่เนื้อแต่ฉันซื้อพวกผักมาด้วย”