กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1284

ในตอนนี้เองที่ชายซึ่งดูดุดันและก้าวร้าวประมาณสามสิบถึงสี่สิบคนได้ก้าวลงมาจากรถคันอื่น ๆ

หลังจากนั้นเมื่อได้รับคำสั่งจากหัวหน้าเจย์ ชายเหล่านี้ก็วิ่งไปล้อมฝูงชนนั้นทันที

เซลล์รีบโบกมือทักทายเขา "หัวหน้าเจย์"

เจย์เดนพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเหลือบมองเขาแล้วถามว่า "คุณมอร์นิ่งสตาร์ครับ ใครกันเหรอครับที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง แล้วกล้ามาหาเรื่องกับคุณ?”

เซลล์ชี้ไปที่ชาร์ลีก่อนจะพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า "ห้วหน้าเจย์ ไอ้เบื๊อกคนนี้ไม่เพียงแต่ดูหมิ่นฉันเท่านั้น แต่ยังดูถูกลูกสาวฉันด้วย!”

เจย์เดนเลิกคิ้วในขณะที่หันไปมองชาร์ลี ทันทีที่เขาเห็นชาร์ลี เจย์เดนก็ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

ไอ้บ้าเอ๊ย!

นี่คือปรมาจารย์เวด!

เจย์เดนเป็นหนึ่งในสมาชิกกลุ่มสี่ผู้พิทักษ์ผู้ยิ่งใหญ่ของอัลเบิร์ต ซึ่งนอกจากจะมีพละกำลังมากกว่าใคร ๆ แล้ว เขายังเป็นคนโปรดของอัลเบิร์ตคนหนึ่งด้วย เขาเคยเห็นชาร์ลีมาก่อนเมื่อตอนที่อัลเบิร์ตจัดงานเลี้ยงแต่งงานที่เดอะ เฮเว่น สปริงส์ ก่อนหน้านี้

แต่ในตอนนี้อัลเบิร์ตเองก็มีความอ่อนน้อมถ่อมตนกับชาร์ลีเป็นอย่างมาก และอัลเบิร์ตก็มีอาการกระวนกระวายเช่นกันเมื่อได้พูดคุยกับชาร์ลี ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจที่จะแนะนำคนของเขาให้รู้จักกับชาร์ลี

เขาไม่คิดไม่ฝันว่าเซลล์จะมายั่วยุปรมาจารย์เวดได้ เขารู้สึกตื่นตระหนกและโพล่งออกมาในขณะที่พยายามจะแนะนำตัวเองกับชาร์ลี "ปรามาจารย์… เวด...”

ชาร์ลีขัดจังหวะเขาขึ้นมาทันที "คุณจำคนผิดแล้วล่ะ"

“ฮะ?” เจย์เดนรีบตอบอย่างนอบน้อม "เป็นไปได้อย่างไร? ผมเคยเห็นคุณที่เดอะ เฮเว่น สปริงส์มาก่อน...”

ชาร์ลีเลิกคิ้วในขณะที่พูดว่า "ผมบอกว่าคุณจำคนผิดแล้ว คุณหูหนวกหรือไง?”

เจย์เดนโกรธจนตัวสั่น

พูดออกมาได้ว่าฉันตบหน้าแกทำไม?! ฉันอยากจะฆ่าแกด้วยซ้ำไป!

มีผู้คนอยู่ตั้งมากมายในโลกใบนี้ ทำไมแกต้องมายั่วยุปรมาจารย์เวดด้วย! แกไม่ได้กำลังจะส่งฉันไปตายอยู่หรอกหรือ?

แกรู้ไหมว่าคนที่ล่วงเกินปรมาจารย์เวดกี่คนแล้ว ที่ถูกลากตัวไปอาหารที่ฟาร์มสุนัขของดอน อัลเบิร์ต… ซึ่งเป็นจอมวายร้ายและเป็นเจ้านายของฉัน? นี่แกพยายามจะฆ่าฉันหรือไงกัน?!

อย่างไรก็ตาม เจย์เดนไม่กล้าพูดถ้อยคำทั้งหมดนั้นออกมา เพราะปรมาจารย์เวดก็ดูเดือดดาลอยู่แล้วในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการเปิดเผยตัวที่นี่…

ในขณะที่เขากำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาทำได้เพียงเก็บงำความโกรธและความกลัวเอาไว้ในใจในขณะที่พูดว่า "เหตุผลที่ฉันตบหน้านายก็เพราะถ้อยคำที่นายพูดออกมามันหาแก่นสารหรือสาระอะไรไม่ได้เลย นายไม่ควรจะพูดว่า นายกำลังจะสับใครให้เป็นชิ้น ๆ นายควรใส่ใจในสิ่งนายพูดให้มากกว่านี้… เข้าใจไหม?

เซลล์รู้สึกผิดอย่างมาก แล้วโพล่งออกมาว่า "แต่นายเรียกฉันว่าไอ้คนชั้นต่ำ แถมยังบอกว่าจะสับฉันให้ตายด้วย! ทำไมถึงพูดอย่างนั้นกับฉัน?”