กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1345

ควินน์เปิดซองยาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยาซึ่งมีผงยาอยู่เพียง 1.3 กรัม ทันทีที่เธอฉีกซองออกก็ได้กลิ่นยาแรงมาก

ถึงแม้ยาที่มีความคล้ายคลึงกัน อย่างเช่น ยาแก้โรคกระเพาะโคบายาชิและยาแก้โรคกระเพาะออตโต้ซังจะมีกลิ่นยาค่อนข้างแรง แต่ควินน์รู้สึกว่ากลิ่นยาของสองยี่ห้อนั้นมีกลิ่นหอมสบาย ๆ และน่าพอใจน้อยกว่ายาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยา

ในเวลานี้เองที่โดโรธีที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ก็ได้กลิ่นหอมของยาแก้โรคกระเพาะนี้ด้วย แล้วถามด้วยความหวั่นใจว่า "คุณควินน์ ยานี้มีกลิ่นแรงเกินไปนะคะ ไม่รู้ว่าเป็นกลิ่นสังเคราะห์ที่ใส่เติมเข้าไปหรือเปล่า?”

ควินน์มองหน้าเธอด้วยความรู้สึกว่างเปล่าก่อนจะพูดว่า "อย่าพูดเหลวไหลน่า! นี่มันกลิ่นสมุนไพรชัด ๆ นี่เป็นการพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า พวกเขาใช้สมุนไพรและวัตถุดิบที่ดีที่สุดในการปรุงยา"

ในขณะที่เธอพูดอยู่นั้น ควินน์เงยหน้าขึ้นก่อนจะเทผงยาที่อยู่ในซองเข้าปาก

ทันใดนั้นเธอรู้สึกได้ถึงรสชาติอันสดชื่นที่แผ่ซ่านอยู่ในปากอย่างรวดเร็ว

ควินน์รีบจิบน้ำอุ่นตามก่อนจะกลืนผงยาทั้งหมดให้ลงไปในท้อง

ในวินาทีต่อมาเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นบางอย่างอยู่ในท้องของเธอ เป็นความรู้สึกแบบเดียวกับตอนที่กลับถึงบ้านแล้วแช่เท้าลงในน้ำอุ่น ๆ หลังจากเดินฝ่าความหนาวอยู่นอกบ้านเป็นเวลานาน เป็นความรู้สึกที่แสนสบายจริง ๆ

ควินน์อดอุทานออกมาดัง ๆ ไม่ได้ว่า "ยานี้น่าทึ่งจริง ๆ เลย! ตอนนี้ท้องของฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว!”

“จริงเหรอคะ?” โดโรธีถามด้วยความแปลกใจ "มันวิเศษขนาดนั้นเลยเหรอคะ? ยานี้ดีกว่ายาแก้โรคกระเพาะโคบายาชิหรือเปล่าคะ?”

ควินน์ตอบอย่างแน่วแน่ว่า "ดีกว่าแน่นอน! ยานี้ทำให้ท้องฉันรู้สึกสบายขึ้นมาก เมื่อเทียบกับตอนที่ฉันกินยาแก้โรคกระเพาะโคบายาชิเข้าไป! โอ้พระเจ้า! ฉันยังรู้สึกได้ถึงกระแสน้ำอุ่น ๆ อยู่ในท้องของฉันด้วย ดูเหมือนว่ากระแสน้ำนั้นกำลังไหลไปทั่วท้อง มันรู้สึกดีมากเลย ในรอบหนึ่งเดือนที่ผ่านมา...ท้องของฉันไม่เคยรู้สึกสบายและผ่อนคลายได้เท่านี้มาก่อน! ฉันรู้สึกราวกับว่าท้องของฉันได้ฟื้นคืนกลับสู่สภาพเดิมแล้ว!”

“ฉันกินยาแก้โรคกระเพาะโคบายาชิไปหลายซองแล้ว ทุกครั้งที่กินเข้าไปก็ช่วยบรรเทาความรู้สึกเจ็บปวดได้ในระดับหนึ่งเท่านั้น แต่ความเจ็บปวดนั้นไม่เคยหายไปจริง ๆ เลย ประสิทธิภาพของยานี้ช่างเป็นอะไรที่น่าทึ่งจริง ๆ !”