กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1358

แต่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าชาร์ลีจะใส่กำลังภายในและพลังฝ่ามือลงไปในกำปั้นของเขา

ยามาโมโตะมองไปยังหมัดอันน่าอดสูของชาร์ลี แล้วเกือบจะหัวเราะออกมาดัง ๆ

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดูหมิ่นดูแคลนในขณะที่ส่งเสียงออกมาว่า "หมัดชกแบบนั้นเหรอ? มีความรู้สึกเหมือนเด็กอายุสามขวบกำลังจะต่อยฉันเลย ฉันสามารถปัดป้องด้วยมือข้างเดียว และฉันยังสามารถ...”

ยามาโมโตะพยายามจะสื่อข้อความออกไปว่าเขาสามารถปัดป้องการโจมตีด้วยมือข้างเดียวได้ แต่คำพูดเหล่านั้นกลับไม่หลุดออกมาจากปากของเขา กำปั้นของชาร์ลีสัมผัสกับผิวหนังของเขา แล้วร่างกายของเขาก็รู้สึกเหมือนถูกรถไฟชน ความเจ็บปวดรวดร้าวแล่นไปทั่วเรือนร่างของเขาทันที

ยามาโมโตะส่งเสียงครวญครางดังลั่น แล้วร่างของเขาก็ปลิวข้ามห้องไปด้วยความเร็วสูง

ร่างกายของเขาโค้งงอเป็นรูปตัวซีในขณะที่ปลิวข้ามห้องออกไปราว ๆ ยี่สิบเมตร

เส้นลมปราณของเขาทั้งหมดถูกทำลายโดยพลังฝ่ามือของชาร์ลี

พูดให้เข้าใจง่าย ๆ ก็คือในช่วงที่เขาล่องลอยอยู่ในอากาศนั้น ความเป็นนักต่อสู้ชาวญี่ปุ่นที่มีชื่อเสียงของเขา ฉับพลันก็กลับกลายเป็นเศษสวะที่ไร้ประโยชน์

ร่างของยามาโมโตะหล่นกระแทกลงกับพื้นเสียงดังลั่น แล้วก็สำลักออกมาเป็นเลือดสด ๆ เจิ่งนองไปทั่วพื้น

หลังจากเห็นเลือดไหลพุ่งออกมาจากปาก ยามาโมโตะก็พยายามลุกขึ้นยืน แต่รู้ได้ในทันทีว่าร่างกายของเขาสูญเสียเรี่ยวแรงไปเกือบหมดแล้ว

เขาไม่เข้าใจในศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวแบบดั้งเดิมของชาวออสเกียน ไม่เช่นนั้นเขาคงบอกได้แล้วว่าสภาพของตัวเองในปัจจุบันเป็นอย่างไร

ถ้าจะอธิบายสภาพในปัจจุบันของเขาด้วยประโยคง่าย ๆ ก็คือ… เส้นลมปราณของเขาถูกทำลายจนหมดสิ้น

ในศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวแบบดั้งเดิมของชาวออสเกียนนั้น หาเส้นลมปราณของใครถูกทำลายจนหมดสิ้น ก็จะถือว่าคนคนนั้นไร้ประโยชน์ไม่ต่างอะไรกับเศษสวะ

หากจะเปรียบเทียบในเชิงของวิทยาศาสตร์ ร่างกายของคนเราจะถูกควบคุมด้วยชุดระบบประสาท ที่เชื่อมต่อกับอวัยวะรับความรู้สึกส่วนกลาง ซึ่งก็คือสมองนั่นเอง จากนั้นสมองก็ทำการเชื่อมต่อกับกระดูกสันหลังส่วนคอ ซึ่งจะแยกเส้นประสาทไปทั่วร่างกายผ่านทางไขสันหลัง สภาพร่างกายที่ยามาโมโตะประสบอยู่นั้น เป็นสภาพที่เหมือนกระดูกสันหลังส่วนคอจะถูกกดทับ ทำให้เซลล์ประสาทที่เชื่อมต่อกับกระดูกสันหลังขาดการเชื่อมต่อ ส่งผลให้เขากลายเป็นคนพิการไปในที่สุด

อิโตะ นานาโกะที่กำลังยืนดูการชกต่อยแบบเบาะ ๆ นั้น มองเห็นอาจารย์ของเธอนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น สีหน้าของเธอดูตื่นตระหนกและงุนงงสับสนในขณะที่วิ่งไปหาเขา เธอถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลและสั่นเครือ "อาจารย์คะ เกิดอะไรขึ้น? คุณเป็นอะไรไหมคะ?”

ริมฝีปากของยามาโมโตะม้วนงอและสั่นเทา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวในขณะที่พูดว่า "ร่าง… ร่าง… ร่างกายท่อนล่างของผมไม่มีความรู้สึกเลย ผมขยับ… แขนขาไม่ได้เลย ผมขยับอะไรไม่ได้เลย… ผมคิดว่าร่างกายผมได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง...”

หลังจากกล่าวคำพวกนั้นออกไป น้ำตาก็รินไหลลงมาอาบแก้ม

เขาไม่เคยคิดฝันมาก่อนเลยว่า… เขาผู้ซึ่งเคยลงแข่งขันชิงแชมป์ศิลปะการต่อสู้ระดับโลกจะต้องมาลงเอยในสภาพที่ดูน่าสยดสยองเช่นนี้!

นานาโกะรู้สึกรับไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงอาจารย์ของเธอร้องไห้คร่ำครวญ เธอรีบหันไปหาชาร์ลีแล้วส่งเสียงวิงวอน "คุณคะ ฉันขอร้องล่ะค่ะ ได้โปรดช่วยชีวิตอาจารย์ของฉันด้วย! ฉันขอร้องคุณตรงนี้! จะให้หมอบกราบก็ยอมแล้วค่ะ!”

ชาร์ลีพูดอย่างไร้อารมณ์ "เส้นลมปราณของเขาถูกทำลายจนหมดสิ้น เขาควรใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยการหัดมองแต่สิ่งดี ๆ ที่เกิดขึ้นรอบตัว!”

ชาร์ลีเดินเข้าไปหายามาโมโตะ แล้วยืนอยู่ตรงหน้าเขา จากนั้นก็ก้มศีรษะลงไปจ้องมองเขา "คุณยามาโมโตะ ในโลกโซเชี่ยลของชาวออสเกียนนั้นมีคำพูดที่ว่า 'คุณจะได้รับในสิ่งที่คุณแสวงหา' ผมไม่ได้ต้องการทำลายคุณ แต่คุณบังคับให้ผมต้องทำ ผมไม่มีทางเลือก"

"แล้วอีกอย่างหนึ่งนะ อย่าคิดนะว่าเรื่องนี้จะจบลงเพียงเท่านี้ เราพนันกันไว้ก่อนหน้านี้จำได้ไหม? ผมให้เวลาคุณหนึ่งนาทีในการลุกขึ้นยืน ถ้าคุณทำไม่ได้ก็ถือว่าผมชนะแล้ว"

“และถ้าผมชนะผมก็ต้องสลักคำว่า 'คนป่วยแห่งเอเชีย' ลงบนหน้าผากของคุณด้วย!'