กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1359

ในขณะนี้ยามาโมโตะตัวสั่นด้วยความกลัว ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวเท่านี้มาก่อน เขาไม่เคยพบใครที่ทรงพลังขนาดนี้ซึ่งเกินความรู้และความสามารถของเขาไปมาก

ปรมาจารย์ประเภทไหนกันที่สามารถมีพลังทำลายล้างได้สูงขนาดนี้ แค่ชกเบา ๆ ก็สามารถทำลายความเป็นอาจารย์สอนศิลปะการต่อสู้จนหมดสิ้น และทำให้เขากลายสภาพเป็นเศษสวะได้

ปัญหาในตอนนี้ก็คือ… เขาไม่เพียงแต่ทำลายชายคนหนึ่งด้วยการชกเพียงหมัดเดียวเท่านั้น แต่เขายังรู้สึกไม่พอใจ และต้องการสลักคำที่น่าอับอายไว้บนหน้าผากของผู้แพ้ด้วย

หลังจากครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น คาสึกิ ยามาโมโตะก็รีบวิงวอนของร้องทันที "คุณครับ ทักษะการต่อสู้ของผมยังเทียบกับมาตรฐานของคุณไม่ได้ เป็นเพราะการกระทำของผมเองจึงถูกทำลายจนหมดสภาพแบบนี้ ได้โปรดเถอะครับ ผมขอร้อง ช่วยปล่อยผมให้อยู่อย่างมีศักดิ์ศรีสักหน่อยได้ไหม? อย่าสลักคำที่น่าอายนั้นไว้บนหน้าผากของผมเลย ขอร้องล่ะครับ!”

นานาโกะที่อยู่เคียงข้างยามาโมโตะก็น้ำตาคลอเช่นกัน เธอโค้งคำนับจนสุดตัว แล้วเริ่มส่งเสียงวิงวอนขอร้อง "คุณคะ โปรดไว้ชีวิตอาจารย์ของฉันด้วยค่ะ เห็นแก่อายุที่มากแล้วของเขาด้วยเถอะนะคะ?”

ชาร์ลีหันไปหานานาโกะแล้วถามว่า "ด้วยความที่คุณรู้จักเขาเป็นอย่างดี คุณคิดว่าเขาจะไว้ชีวิตผมไหม ถ้าผมเป็นคนที่แพ้พนัน?”

อิโตะ นานาโกะรู้สึกงงงัน เพราะเธอรู้ว่าอาจารย์จะไม่ไว้ชีวิตเขา

เขาไม่ใช่อันธพาลหรือคนชั่วร้าย แต่กระนั้นเขาก็เป็นคนที่เข้มงวดและโหดร้าย

เมื่อพิจารณาจากทัศนคติของอาจารย์แล้ว เขาคงไม่เปิดโอกาสให้ชาร์ลีได้ร้องขอการให้อภัยแน่

ชาร์ลีเหลือบมองนานาโกะแล้วถามว่า "คุณช่างไม่รู้อะไรเลยเหรอ? เขาไม่เพียงแต่สบประมาทผมเท่านั้นนะ แต่ยังสบประมาทคนทั้งประเทศของผมด้วย เขาคิดเหรอว่าคนทั้งประเทศของผมจะยอมโดนสบประมาท และโดนกดขี่อย่างไม่เป็นธรรมแบบนั้นได้?

นานาโกะหายใจติดขัดในขณะที่เขาพูด ดูเหมือนว่าอาจารย์จะโกรธชายหนุ่มชาวออสเกียนคนนี้จนถึงจุดแตกหัก เขาจะไม่ให้อภัยชายคนนี้ง่าย ๆ อีกต่อไป

ในตอนนั้นความโกรธเคืองของยามาโมโตะพลุ่งพล่านอยู่ภายในอกของเขา ถ้าเขาต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างผู้ป่วยติดเตียง เขาก็พร้อมจะกัดลิ้นและยอมรับในชะตากรรมของตัวเอง แต่เขาทนไม่ได้ที่จะมีชีวิตอยู่กับความอับอายขายหน้า ที่มีคำเหล่านั้นสลักอยู่บนหน้าผากของเขา เขายอมตายเสียดีกว่า!

ในที่สุดเขาก็ร้องไห้คร่ำครวญอย่างเจ็บปวด "คุณครับ ผมยินดีจ่ายเงินให้คุณ! เงินจำนวนเยอะมาก! คุณเอาเงินออมเพื่อการเกษียณของผมไปให้หมด! ได้โปรดเมตตาผมสักครั้งเถอะครับ!”