กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1359

ในขณะนี้ยามาโมโตะตัวสั่นด้วยความกลัว ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวเท่านี้มาก่อน เขาไม่เคยพบใครที่ทรงพลังขนาดนี้ซึ่งเกินความรู้และความสามารถของเขาไปมาก

ปรมาจารย์ประเภทไหนกันที่สามารถมีพลังทำลายล้างได้สูงขนาดนี้ แค่ชกเบา ๆ ก็สามารถทำลายความเป็นอาจารย์สอนศิลปะการต่อสู้จนหมดสิ้น และทำให้เขากลายสภาพเป็นเศษสวะได้

ปัญหาในตอนนี้ก็คือ… เขาไม่เพียงแต่ทำลายชายคนหนึ่งด้วยการชกเพียงหมัดเดียวเท่านั้น แต่เขายังรู้สึกไม่พอใจ และต้องการสลักคำที่น่าอับอายไว้บนหน้าผากของผู้แพ้ด้วย

หลังจากครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น คาสึกิ ยามาโมโตะก็รีบวิงวอนของร้องทันที "คุณครับ ทักษะการต่อสู้ของผมยังเทียบกับมาตรฐานของคุณไม่ได้ เป็นเพราะการกระทำของผมเองจึงถูกทำลายจนหมดสภาพแบบนี้ ได้โปรดเถอะครับ ผมขอร้อง ช่วยปล่อยผมให้อยู่อย่างมีศักดิ์ศรีสักหน่อยได้ไหม? อย่าสลักคำที่น่าอายนั้นไว้บนหน้าผากของผมเลย ขอร้องล่ะครับ!”

นานาโกะที่อยู่เคียงข้างยามาโมโตะก็น้ำตาคลอเช่นกัน เธอโค้งคำนับจนสุดตัว แล้วเริ่มส่งเสียงวิงวอนขอร้อง "คุณคะ โปรดไว้ชีวิตอาจารย์ของฉันด้วยค่ะ เห็นแก่อายุที่มากแล้วของเขาด้วยเถอะนะคะ?”

ชาร์ลีหันไปหานานาโกะแล้วถามว่า "ด้วยความที่คุณรู้จักเขาเป็นอย่างดี คุณคิดว่าเขาจะไว้ชีวิตผมไหม ถ้าผมเป็นคนที่แพ้พนัน?”

อิโตะ นานาโกะรู้สึกงงงัน เพราะเธอรู้ว่าอาจารย์จะไม่ไว้ชีวิตเขา

เขาไม่ใช่อันธพาลหรือคนชั่วร้าย แต่กระนั้นเขาก็เป็นคนที่เข้มงวดและโหดร้าย

เมื่อพิจารณาจากทัศนคติของอาจารย์แล้ว เขาคงไม่เปิดโอกาสให้ชาร์ลีได้ร้องขอการให้อภัยแน่

หลังจากครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ นานาโกะก็เงียบเสียงลงและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

เธออยากจะอ้อนวอนขอความเมตตา แต่หลังจากครุ่นคิดถึงเรื่องนี้แล้ว นั่นจะทำให้เธอดูเป็นผู้หญิงหน้าไหว้หลังหลอกได้

เธอไม่เข้าใจความรู้สึกของชายชาวออสเกียน แต่เข้าใจในความสัมพันธ์ที่ตึงเครียดระหว่างชาวออสเกียนกับชาวญี่ปุ่น อันเนื่องมาจากช่วงเวลานั้นในประวัติศาสตร์

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ อาจารย์ก็ยังเดินหน้ายั่วยุเขา และแม้แต่วางเดิมพันกับเขา นี่ไม่ใช่การทิ่มแทงเขาอย่างไม่ถูกต้องหรอกเหรอ?

หลังจากพิจารณาเรื่องราวทั้งหมดแล้ว นานาโกะก็ร้องไห้ออกมาในที่สุด "คุณคะ อาจารย์ของฉันแก่มากแล้ว เขาควรจะเกษียณตัวเองได้แล้ว แต่เป็นเพราะฉันที่ทำให้เขาต้องกลับมาเป็นจุดสนใจอีกครั้ง เขาสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหวไปแล้ว และจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างเจ็บปวดและทนทุกข์ทรมาณ เขาทนทุกข์มามากพอแล้ว ได้โปรดเถอะค่ะ คุณเองก็อยู่ในสถานะที่สูงส่งและมีอำนาจมากกว่า ได้โปรดเมตตาเขาด้วย โปรดยกโทษให้เขาด้วยนะคะ"

ชาร์ลีเหลือบมองนานาโกะแล้วถามว่า "คุณช่างไม่รู้อะไรเลยเหรอ? เขาไม่เพียงแต่สบประมาทผมเท่านั้นนะ แต่ยังสบประมาทคนทั้งประเทศของผมด้วย เขาคิดเหรอว่าคนทั้งประเทศของผมจะยอมโดนสบประมาท และโดนกดขี่อย่างไม่เป็นธรรมแบบนั้นได้?

นานาโกะหายใจติดขัดในขณะที่เขาพูด ดูเหมือนว่าอาจารย์จะโกรธชายหนุ่มชาวออสเกียนคนนี้จนถึงจุดแตกหัก เขาจะไม่ให้อภัยชายคนนี้ง่าย ๆ อีกต่อไป

ในตอนนั้นความโกรธเคืองของยามาโมโตะพลุ่งพล่านอยู่ภายในอกของเขา ถ้าเขาต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างผู้ป่วยติดเตียง เขาก็พร้อมจะกัดลิ้นและยอมรับในชะตากรรมของตัวเอง แต่เขาทนไม่ได้ที่จะมีชีวิตอยู่กับความอับอายขายหน้า ที่มีคำเหล่านั้นสลักอยู่บนหน้าผากของเขา เขายอมตายเสียดีกว่า!

ในที่สุดเขาก็ร้องไห้คร่ำครวญอย่างเจ็บปวด "คุณครับ ผมยินดีจ่ายเงินให้คุณ! เงินจำนวนเยอะมาก! คุณเอาเงินออมเพื่อการเกษียณของผมไปให้หมด! ได้โปรดเมตตาผมสักครั้งเถอะครับ!”