กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1409

นานาโกะไม่คาดคิดว่าชาร์ลี เวดจะเป็นปรมาจารย์เวด หรือแม้แต่มังกรที่แท้จริงในสายตาของดร.ซิมมอนส์

ญี่ปุ่นมีตำนานเกี่ยวกับมังกรมากมาย แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เดิมทีนั้นออสเกียได้ส่งต่ออารยธรรมให้กับญี่ปุ่น ดังนั้นความคล้ายคลึงกันของอารยธรรมของทั้งสองประเทศจึงนับว่ามีความสำคัญมาก

ในวัฒนธรรมของญี่ปุ่นนั้น มังกรถือเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่มีสถานะเกือบจะเทียบเท่าเทพเจ้าเลยก็ว่าได้

แต่นานาโกะนึกไม่ถึงว่าหมอชราผู้เก่งกาจคนนี้จะยกย่องชายหนุ่มคนนั้นให้เป็นมังกรที่แท้จริงบนโลกใบนี้

แน่นอนว่าเธอไม่รู้มาก่อนว่าชาร์ลีนั้นมีอิทธิพลต่อแอนโธนี่ ถึงขนาดที่ทำให้การรับรู้ของเขาที่สั่งสมมานานหลายทศวรรษต้องเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ในความเห็นของแอนโทนนี่นั้น ทักษะทางการแพทย์ที่ชาร์ลีแสดงให้เห็น รวมทั้งทักษะการปรุงยาที่เก่งกาจจนเหลือเชื่อนั้น มีความโดดเด่นชนิดที่ไม่เหมือนใครในโลกนี้เลย

นี่ยังไม่นับที่ตัวเขาเองได้รับประโยชน์อย่างมากจากชาร์ลี ยาวิเศษที่แก้ได้สารพัดโรคและยาอายุวัฒนะทำให้เขาได้พลิกชีวิตใหม่ ความเมตตาอันยิ่งใหญ่เช่นนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่มีวันลืม และไม่มีวันจะตอบแทนได้แลย

ดังนั้นเขาจึงให้ความเคารพนับถือชาร์ลีอย่างสูงสุดเสมอมา

เมื่อเห็นว่าแอนโธนี่มีท่าทีเปลี่ยนไป จากที่ดูสุภาพกลับกลายเป็นเดือดดาล นานาโกะจึงรีบวิงวอนขอร้อง “ดร.ซิมมอนส์คะ อาจารย์ของฉันเพิ่งสร้างความขุ่นเคืองให้กับคุณเวด และเกิดการโต้เถียงกันขึ้นมา เขารู้สึกผิดกับการกระทำผิดของเขาแล้ว แต่ไม่น่าจะถึงจุดที่ต้องถูกลงโทษรุนแรงขนาดนี้ โปรดให้ความเมตตาและช่วยชีวิตเขาด้วยเถอะนะคะ!”

แอนโธนี่โบกมือด้วยสีหน้าที่ดูเด็ดเดี่ยวอย่างมากแล้วพูดว่า “ขออภัยนะสาวน้อย ที่ผมเป็นอยู่อย่างทุกวันนี้ได้ก็เพราะได้รับความเมตตากรุณาจากปรมาจารย์เวด จุดประสงค์เพียงอย่างเดียวที่ทำให้ผมอยู่ที่โอลรัส ฮิลล์แห่งนี้ ก็เพื่อเปิดคลินิกรักษาและช่วยชีวิตผู้ป่วย ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลนั้นก็เพื่อตอบแทนความเมตตาและความเอื้ออาทรของปรมาจารย์เวด ดังนั้นใครก็ตามที่สร้างความเคืองขุ่นให้กับปรมาจารย์เวดก็คือศัตรูของผม คุณเป็นคนสุภาพ คุณพูดและทำตัวมีมารยาท ผมจึงไม่อยากจะพูดอะไรร้าย ๆ กับคุณ รวมทั้งไม่อยากไล่ตะเพิดคุณออกไปด้วย ฉะนั้นจึงหวังว่าคุณจะเดินออกไปเองนะครับ!”

ในตอนนั้นเองที่เธอหันกลับมาอย่างสลดหดหู่แล้วเดินจากไป

จิโร่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอตลอดเวลา แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำเดียว

จิโร่คิดว่าการไล่ตามสาว ๆ นั้นถือว่าเป็นเรื่องความสำคัญ แต่การระวังความปลอดภัยให้ตัวเองเป็นสิ่งสำคัญที่สุด พี่ชายของเขาเคยพ่ายแพ้ในคลินิกแห่งนี้มาแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าเอะอะโวยวายอะไรที่นี่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

จิโร่เดินตามนานาโกะออกมาจากคลินิก แล้วปลอบเธออย่างอ่อนโยน “คุณนานาโกะครับ อย่าถือสาหาความไปเลยครับ หมอที่รักสันโดษประเภทนี้มักจะเป็นคนแปลก ๆ และมีอารมณ์พิลึกพิลั่น กลับไปพักผ่อนที่โรงแรมก่อน แล้ววันหลังค่อยมาใหม่ดีกว่าครับ เคยได้ยินคำกล่าวทางประวัติศาสตร์ของชาวออสเกียนที่เรียกว่า ‘ไปเยี่ยมกระท่อมมุงจากสามครั้ง’ ไหมครับ? ที่ว่ากันว่าในตอนนั้นเล่าปี่ไปที่บ้านขงเบ้ง เพื่อเชื้อเชิญเขามาร่วมทำงานด้วยกัน ซึ่งเล่าปี่ต้องไปบ้านเขาถึงสามครั้งขงเบ้งจึงตอบตกลง แล้วทำไมคุณไม่ลองมาที่นี่ให้ครบสามครั้งดูล่ะครับ?”

นานาโกะส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันเห็นแววตาของดร.ซิมมอนส์แล้ว เขาปฏิเสธฉันอย่างไม่เหลือเยื่อใย ฉันเกรงว่าถึงแม้ฉันจะมาที่นี่ถึงสามครั้งหรือแม้แต่สามสิบครั้ง ผลลัพธ์ที่ได้ก็คงเหมือนเดิม ดูเหมือนว่าทางเดียวที่จะแก้ปัญหานี้ได้ก็คือ…ต้องเริ่มจากคุณเวดเสียแล้วล่ะค่ะ”