กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1447

แคลร์ตะลึงงันและไม่รู้ว่าควรจะตอบโต้อย่างไร

จาค็อบซึ่งอยู่ตรงเบาะหน้าข้างคนขับรู้สึกเสียใจมากจนถึงกับร้องไห้สะอึกสะอื้นในขณะที่พูดว่า “ในตอนนั้นพ่อกับแม่ของแกไม่มีอารมณ์ความรู้สึกหรือความรักต่อกันเลย ถ้าจะให้พูดอย่างเป็นเรื่องเป็นราว ก่อนที่พ่อจะเมาในคืนนั้น พ่อคุยกับแม่ของแกไม่เกินสองสามคำ แกน่าจะมองเห็นได้อย่างชัดเจนนะว่า ป้าฮอลล์นั้นดีกว่าแม่ของแกในทุก ๆ ด้าน เป็นไปไม่ได้เลยที่ผู้ชายธรรมดา ๆ จะทิ้งป้าฮอลล์ แล้วเลือกแม่ของแกมาแทน พ่ออับจนหนทางมากและถูกบีบบังคับให้เข้าสู่ทางตัน!”

ในขณะที่จาค็อบพูดอยู่นั้น เขาได้มองออกไปทางหน้าต่างด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยในขณะที่พูดอย่างหดหู่ใจ ตอนแรกพ่อกับป้าฮอลล์วางแผนชีวิตหลังจบการศึกษาเอาไว้แล้ว เราจะไปเรียนต่อที่อเมริกาด้วยกัน แกน่าจะรู้นะว่าคนสมัยนั้นนิยมไปเรียนต่อต่างประเทศกัน พวกเราล้วนทำงานหนัก และเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ ตอนนั้นพ่อกับป้าฮอลล์คิดกันว่า ถ้าเรามีพัฒนาการและมีหนทางที่ดีในอเมริกา เราก็จะทำเรื่องขอย้ายถิ่นฐานที่มีความสามารถระดับสุดยอด แล้วตั้งถิ่นฐานในอเมริกาไปเลย เราวางแผนอนาคตไว้อย่างชัดเจนมาก ในตอนนั้นอนาคตที่สดใสกำลังรอเราอยู่…”

“แล้วสุดท้ายเกิดอะไรขึ้น? ด้วยความที่พ่อดื่มไวน์มากเกินไปในงานเลี้ยงรับปริญญา แม่ของแกเลยฉวยโอกาสนี้บังคับให้ป้าฮอลล์ทิ้งพ่อไปต่างประเทศ แม่ของแกคือคนที่ทำลายความสุขในชีวิตของพ่อ รวมทั้งแผนการชีวิตของพ่อทั้งหมดด้วย!”

“ทำไมพ่อถึงไม่มีแรงจูงใจและป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ในตลอดหลายปีมานี้? ทำไมพ่ออยู่บ้านทุกวันแล้วทำตัวเหมือนเฉยชา ดูไม่เหมือนคนที่เรียนจบจากมหาวิทยาลัยชื่อดังเลย? นี่ไม่ใช่เป็นเพราะแม่ของแกทำลายเส้นทางชีวิตของพ่อตั้งแต่เริ่มต้นหรอกเหรอ?! เธอเป็นคนที่ทำให้พ่อสูญเสียแนวทางและแรงจูงใจในการทำงานหนักไงล่ะ!”

เมื่อได้พูดออกไปดังนั้น จาค็อบก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ไว้ได้อีกต่อไป เขาร้องไห้โฮในขณะที่พูดว่า “เรามีอยู่เพียงชีวิตเดียวเท่านั้นนะ เมื่อชีวิตของพ่อต้องพังพินาศไปแล้ว พ่อก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีก แล้วแกล่ะ? แกก็ได้แต่คิดว่าแม่ของแกจะรู้สึกผิด และต้องทนทุกข์กับความคับข้องใจบางอย่างเท่านั้น แกเคยคิดบ้างไหมว่าพ่อต้องใช้ชีวิตยังไงในตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา? แกเข้าใจความรู้สึกของพ่อบ้างไหม?!”

แคลร์ก็พูดไม่ออกเหมือนกัน

เธอไม่เคยคิดเลยว่าพ่อจะถูกปรักปรำขนาดนี้ และต้องทนทุกข์ทรมานกับความเศร้าโศกมากมายในตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ถึงแม้ว่าแผนดำเนินชีวิตเดิมของเขาจะถูกเปลี่ยนแปลงอย่างน่าใจหาย ด้วยน้ำมือจากแม่ของเธอที่เข้าไปแทรกแซงสัมพันธ์รักของเขา

เดิมทีพ่อของเธอตั้งใจจะเดินทางไปศึกษาต่อ แต่งงาน และเป็นผู้นำชุมชนในสหรัฐอเมริกาพร้อมกับป้าฮอลล์

แต่หลังจากที่พ่อแม่ของเธอแต่งงานกัน เขาก็กลายเป็นขยะไร้ค่าในสายตาของคุณยาย เขากลายเป็นคนอ่อนแอและไร้ความสามารถจนมองไม่เห็นอนาคต

หลังจากนั้นพ่อของเธอก็เลิกต่อต้าน แล้วใช้ชีวิตอย่างสบาย ๆ ไปวัน ๆ แน่นอนว่านี่เป็นเพราะเขาไม่สามารถสร้างความก้าวหน้าให้กับตัวเองได้ แต่เมื่อมองโดยรวมแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะแม่ของเธอคนเดียวที่ทำตัวเป็นมือที่สามเข้าไปแทรกแซงสัมพันธ์รักของพ่อเธอ

แคลร์พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะอุทานว่า “หนูจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวและถามเรื่องราวของพ่ออีก หนูได้แต่หวังว่าพ่อจะสามารถจัดการเรื่องราวความสัมพันธ์ทั้งหมดนี้ได้อย่างเรียบร้อยนะคะ”

หลังจากรู้ความจริงแล้ว แคลร์ก็ไม่สามารถห้ามพ่อของเธอไม่ให้ติดต่อกับมาทิลด้าได้อีกต่อไป แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอก็ยังเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเอเลน ด้วยความเคารพต่อแม่และครอบครัวของสามชีวิต เธอก็ไม่สามารถสนับสนุนให้พ่อไล่ตามมาทิลด้าอย่างออกนอกหน้าได้เหมือนกัน

ดังนั้นสิ่งเดียวที่เธอทำได้ตอนนี้ก็คือเลิกตั้งคำถาม หรือเข้าไปก้าวก่ายในเรื่องส่วนตัวของพ่อแม่อีก

เธอจะไม่เข้าไปยุ่งหรือสอบถามเรื่องใด ๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องคับข้องใจของพวกเขาในตอนนั้น หรือสถานการณ์ที่ซับซ้อนที่พวกเขาเป็นอยู่ในตอนนี้

จาค็อบไม่ได้คาดหวังให้ลูกสาวคอยสนับสนุนเขาอย่างออกนอกหน้า ตราบใดที่แคลร์เต็มใจที่จะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก็นับว่าส่งผลดีต่อจาค็อบแล้ว ดังนั้นเขาจึงอุทานออกมาอย่างตื่นเต้นว่า “โอ้ แคลร์ พ่อดีใจจริง ๆ ที่ลูกพูดออกมาอย่างนี้ ตอนนี้พ่อรู้สึกขอบคุณมากเลยนะ!”

แคลร์ถอนหายใจเบา ๆ ในขณะที่พูดว่า “พ่อคะ หนูคิดว่าพ่อไม่ควรใส่นาฬิกาของป้าฮอลล์เวลาอยู่บ้านนะคะ ไม่อย่างนั้นถ้าแม่เห็นเข้าแม่จะต้องขุดคุ้ยเรื่องนี้เพื่อหาที่มาที่ไปแน่ค่ะ!”