กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1475

เมื่อชาร์ลีได้ยินควินน์บอกว่าสภาพร่างกายของยูลดูไม่ค่อยดีนัก เขาจึงรีบถามเธอว่า “นานา สุขภาพของลุงโกลดิ้งเป็นยังไงบ้าง?”

ควินน์ตอบอย่างเศร้าสร้อยว่า “ก็ยังเกี่ยวเนื่องกับโรคมะเร็งตับอ่อนของพ่อนั่นแหละค่ะ ดูเหมือนจะมีอาการทรงตัวเล็กน้อยตอนที่กลับมาจากต่างประเทศ แต่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาก็มีสัญญาณบอกว่ามะเร็งตับอ่อนยังคงแพร่กระจายอยู่ แพทย์ที่โรงพยาบาลในอีสต์คลิฟฟ์ก็พยายามรักษาพ่ออย่างเต็มที่แล้วด้วยวิธีฉายแสงและเคมีบำบัด รวมทั้งการรักษาด้วยยาแบบออกฤทธิ์จำเพาะเจาะจงต่อเซลล์มะเร็ง แต่ผลการรักษาก็ยังไม่ดีเท่าไหร่…”

เมื่อพูดออกไปแล้วควินน์ก็อดที่จะร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่ได้ เธอพูดว่า “พี่ชาร์ลีคะ คุณหมอบอกให้ฉันเตรียมใจสำหรับสถานการณ์วิกฤตเอาไว้ได้แล้ว ถ้าคุณหมอช่วยอะไรไม่ได้จริง ๆ พ่อก็จะอยู่ได้อีกสามสี่เดือนเท่านั้น…”

ชาร์ลีรีบปลอบเธอ “นานา ไม่ต้องทุกข์ใจนะ ฉันยังมีความมั่นใจในระดับหนึ่งในการรักษาอาการป่วยให้ลุงโกลดิ้งได้ ฉันจะพยายามรักษาลุงโกลดิ้งอย่างเต็มที่มื่อไปถึงที่นั่น รอฉันหน่อยนะ”

ควินน์ร้องไห้ในขณะที่ถามว่า “พี่ชาร์ลีจะมาเมื่อไหร่เหรอคะ?”

ชาร์ลีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

การแข่งขันของออโรร่าได้สิ้นสุดลงแล้ว สิ่งที่เขาต้องรีบจัดการในตอนนี้ก็คือเรื่องของจิโร่และโคบายาชิ ฟาร์มา

ถ้าเขาจะกักตัวจิโร่ไว้ในฟาร์สุนัขตามที่ได้วางแผนเอาไว้ เขาก็ต้องปล่อยอิจิโร่ออกมาเพื่อที่เขาจะได้กลับไปรับมรดกจากโคบายาชิ ฟาร์มา ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็ต้องเดินทางไปญี่ปุ่นด้วยเพื่อควบคุมอิจิโร่และตรวจสอบให้แน่ใจว่าอิจิโร่ได้โอนหุ้นจากโคบายาชิ ฟาร์มาให้เป็นชื่อของเขาแล้ว

แต่เนื่องจากสุขภาพของยูลกำลังแย่ลงในตอนนี้ เขาจึงไม่สามารถรอช้าได้อีกต่อไป ดังนั้นจึงต้องเลื่อนการเดินทางไปญี่ปุ่นออกไปก่อน เขาจะเดินทางไปญี่ปุ่นได้ก็ต่อเมื่อกลับมาจากอีสต์คลิฟฟ์แล้ว

ในขณะที่ชาร์ลีกำลังคิดถึงเรื่องนี้อยู่นั้น เขาก็รีบบอกควินน์ทันทีว่า “นานา ฉันมีบางสิ่งที่ต้องรีบจัดการก่อน แต่จะใช้เวลามากที่สุดแค่สองวันเท่านั้น ถ้าฉันทำธุระเสร็จภายในสองวันนี้แล้วฉันจะรีบไปที่อีสต์คลิฟฟ์ทันที!”

เมื่อควินน์ได้ยินดังนี้เธอก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วพูดว่า “ฉันจะรอพี่ชาร์ลีอยู่ที่อีสต์คลิฟฟ์นะคะ พี่ต้องรีบมาให้เร็วที่สุดเลยนะ ฉันเกรงว่าอาการและสุขภาพของพ่อจะแย่ลงในวันใดวันหนึ่ง…”

ชาร์ลีปลอบโยนเธอว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง! ฉันจะรีบไปอีสต์คลิฟฟ์ให้เร็วที่สุด รอฉันอีกสองวันนะ!”

“ได้ค่ะ! ฉันจะรอพี่นะคะ!”