กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1486

ทันทีที่เขาพูดจบ เสียงปืนก็ดังขึ้นรอบ ๆ ตัวเขา!

เมื่อเสียงปืนค่อย ๆ หยุดลง จิโร่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าไม่มีใครยืนอยู่รอบ ๆ ตัวเขาอีกต่อไป

ชาร์ลีได้สั่งการกับคนของเขาเอาไว้แล้วว่า คืนนี้อย่าให้ใครรอดไปได้นอกจากจิโร่

ดังนั้นคนของไอแซคจึงย่อมไร้ความปรานีเป็นธรรมดา

จิโร่มองเห็นผู้ช่วยของเขา คนขับรถ และเหล่าปรมาจารย์ที่เขาพามาจากญี่ปุ่นทั้งหมดนอนจมกองเลือดอยู่ในเวลานี้ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนพวกนี้ได้ตายไปแล้วหรือยังมีชีวิตอยู่ เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังจะล้มลงและร้องออกมาดังลั่นในทันที “ขอร้องเถอะครับ! ได้โปรดอย่าฆ่าผมเลย! ผมเป็นหัวหน้าครอบครัวโคบายาชิจากประเทศญี่ปุ่นและเป็นประธานบริษัทโคบายาชิ กรุ๊ปด้วย! ตราบใดที่คุณยอมไว้ชีวิตผม ผมก็ยินดีจะจ่ายเงินให้ตามที่คุณต้องการ!”

ในเวลานี้มีเสียงเย็นชาดังขึ้นมา “จิโร่ ฉันรู้ว่าคนจากตระกูลโคบายาชิไม่ยอมเรียนรู้จากความผิดพลาดในอดีตกันเลย นายพยายามหาเรื่องกวนใจฉันอยู่ตลอดเลยใช่ไหม?”

ทันทีที่เขาได้ยินเสียงนี้จิโร่ก็อดจะตัวสั่นด้วยความกลัวไม่ได้

หลังจากนั้นเขาเห็นใบหน้าอันหล่อเหล่าและแสนเย่อหยิ่งของชาร์ลี

“คุณ…คุณเวด?!”

จิโร่รู้สึกราวกับว่าเขากำลังจะล้มลง “คุณ… คุณมาที่นี่ทำไม?”

ชาร์ลีตอบว่า “เลียมคือลูกน้องของฉัน ส่วนนักปรุงยาเภสัชกรรมก็เป็นบริษัทของฉัน ถ้านายวางแผนที่จะลักพาตัวเลียมไปและพยายามจะขโมยใบสั่งยาและสูตรยาของนักปรุงยาไปล่ะก็ ฉันก็ย่อมต้องมาพบนายด้วยตัวเองเป็นธรรมดา ไม่อย่างนั้นนายก็อาจคิดว่าฉันเป็นคนอ่อนแอที่ทั้งนายและพี่ชายสารเลวของนายจะมาเอาเปรียบได้”

“ฮะ?!” จิโร่คุกเข่ากระแทกลงกับพื้นอย่างแรงก่อนจะร้องไห้ออกมาดังลั่น “ผมขอโทษครับคุณเวด! ผมไม่รู้เลยว่าเลียมเป็นลูกน้องของคุณ และไม่รู้เลยว่าบริษัทนักปรุงยาเภสัชกรรมก็เป็นของคุณ ถ้าผมรู้ก็ไม่มีทางที่ผมจะกล้ามาหาเรื่องหรือคิดที่จะเป็นศัตรูกับคุณหรอก!”

ชาร์ลียิ้มก่อนจะพูดว่า “นายไม่จำเป็นต้องเล่าเรื่องไร้สาระนั้นให้ฉันฟังหรอก! นายลงมือกับคนของฉันไปแล้ว ยังมีหน้ามาบอกว่าไม่มีเจตนาที่จะขัดคำสั่งหรือต่อต้านฉันเหรอ? นายคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบที่จะมาหลอกกันง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ?”

บริเวณเป้ากางเกงของเขาเปียกชุ่มไปหมด ปัสสาวะของเขาไหลนองอยู่บนพื้นคอนกรีต แต่เขาก็ไม่ใส่ใจเขายังคงร้องไห้อ้อนวอนต่อไป “อย่านะ คุณเวด! ผมยังไม่อยากตาย! ผมยังหนุ่มอยู่เลย! ผมไม่อยากตาย! ได้โปรดเมตตาและปล่อยผมไปสักครั้งเถอะ! ผมยินดีเป็นทาสรับใช้คุณไปตลอดชีวิต!”

ชาร์ลีตอบอย่างดูถูกดูแคลนว่า “จิโร่ ดูสภาพตัวนายเองสิ! นายเป็นผู้ชายที่ทรงอำนาจและมีชื่อเสียง แต่กลับมาร้องห่มร้องไห้แบบนี้ นายไม่รู้สึกละอายใจตัวเองบ้างเหรอ?”

จิโร่ร้องห่มร้องไห้อย่างน่าสมเพชอยู่ในเวลานี้ ใบหน้าเขาเปียกโชกไปด้วยน้ำตาในขณะที่พูดว่า “คุณเวดครับ ผม… ผมยังไม่อยากตาย… ผมยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย… ผมยังไม่ได้แต่งงานด้วย… ตระกูลโคบายาชิยังไม่มีทายาทสืบสกุลเลย… คุณปล่อยให้สายเลือดของตระกูลโคบายาชิต้องมาจบชีวิตในต่างแดนแบบนี้ไม่ได้นะ!

เมื่อชาร์ลีเห็นจิโร่ร้องห่มร้องไห้อย่างน่าสมเพช เขาก็พูดอย่างเหยียดหยามว่า “ทำไมนายไม่ตักน้ำใส่กะโหลกแล้วชะโงกดูเงาของตัวเลงล่ะ? ตอนนี้นายยังดูเป็นผู้ชายอยู่ไหม? ฉันบอกว่าฉันจะฆ่านายตอยไหนกัน? อย่าห่วงไปเลย ฉันจะมอบชีวิตอันไร้ค่าให้กับนาย”

จิโร่ตกใจแล้วถามว่า “แต่คุณ… บอกกับผมเองไม่ใช่เหรอว่าคุณจะส่งผมไปอยู่กับพี่ชาย?”

ชาร์ลีส่งเสียงพึมพำก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า “ใช่ ฉันพูดว่าจะส่งนายไปพบพี่ชาย แต่ลืมบอกนายไปว่าฉันก็มอบชีวิตอันไร้ค่าให้พี่ชายนายด้วยเหมือนกัน!”