กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1488

หลังจากนั้นไม่นานชายที่สวมชุดป้องกันสีน้ำเงินเทา รวมทั้งสวมถุงมือและปลอกแขนป้องกันก็วิ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้น

ทันทีที่เขาเดินเข้าประตูมา เขาก็มองเห็นชาร์ลีแล้วรีบพูดอย่างตื่นเต้นว่า “สวัสดีครับคุณเวด! ไม่เจอกันนานเลยนะครับ!”

อิจิโร่อยู่ที่นี่มานานแล้ว ในช่วงเวลานี้เขาติดต่อกับคนของอัลเบิร์ตหลายคนทุกวันและใช้เวลาส่วนใหญ่ดูแลสุนัขอยู่ในฟาร์มสุนัขแห่งนี้ด้วย

เมื่อเวลาผ่านไปเขาก็อดที่จะรู้สึกอ้างว้างอยู่ภายในใจไม่ได้

เมื่อเขาได้ยินว่าชาร์ลีอยู่ที่นี่และต้องการพบเขาในตอนนี้ เขาก็อดที่จะรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากไม่ได้

เขาตื่นเต้นมากเพราะเขาไม่ได้พบคนรู้จักหรือเพื่อน ๆ ของเขามาเป็นเวลานานแล้ว ถึงแม้ว่าชาร์ลีจะไม่ใช่เพื่อนของเขาแต่อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นคนรู้จักคุ้นเคยได้ไม่ใช่เหรอ?

การได้พบกับคนรู้จักคุ้นเคยจึงถือว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาได้ยากมาก ๆ

ชาร์ลีมองไปที่อิจิโร่ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “อิจิโร่ ตอนนี้นายพูดภาษาออสเกียนได้ค่อนข้างดีแล้วนะ ฉันไม่ได้ยินสำเนียงญี่ปุ่นจากคำพูดของนายเลย ช่วงนี้นายเรียนหนักหรือเปล่า?”

อิจิโร่ยิ้มอาย ๆ ในขณะที่พูดว่า “นอกจากดูแลสุนัขอยู่ทุกวันแล้ว ผมยังใช้เวลาว่างที่เหลือเรียนรู้และศึกษาภาษาออสเกียนด้วย คนงานคนอื่น ๆ ที่ทำงานอยู่ในคอกสุนัขก็ช่วยแก้ไขเรื่องน้ำเสียงการออกเสียงให้ผมด้วย ผมก็เลยพัฒนาขึ้น คุณเวดชมผมมากไปแล้วครับ!”

ชาร์ลีพยักหน้าก่อนจะชี้ไปที่จิโร่ที่กำลังตัวสั่นเทาด้วยความกลัว ในขณะที่เขากำลังนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นและหันหลังให้อิจิโร่อยู่ในเวลานี้ ชาร์ลียิ้มในขณะที่พูดว่า “อิจิโร่ วันนี้ฉันพาคนที่นายรู้จักคุ้นเคยดีมาเจอที่นี่ด้วย ทำไมไม่มาดูหน่อยละว่าเขาคนนี้เป็นใคร?”

จิโร่ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่ในเวลานี้

เมื่อเขาได้ยินเสียงของพี่ชาย เขาก็อดที่จะรู้สึกกลัวอยู่ลึก ๆ ไม่ได้ นี่เป็นเพราะเขารู้ว่าเขามีความผิดและสำนึกผิดอยู่

แล้วในท้ายที่สุดเขาก็ใช้เงินเป็นจำนวนมากในช่วงเริ่มต้น แล้วยังส่งคนเป็นจำนวนมากจากญี่ปุ่นไปยังออสเกียเพื่อตามฆ่าพี่ชายของเขา

จิโร่ตกใจมากและโพล่งออกมาว่า “พี่ชาย! พี่ชาย! เรื่องนี้พี่โทษผมไม่ได้นะ! ตอนที่พ่อจากไปเมื่อไม่นานมานี้ หลังจากกินยาที่พี่ส่งกลับไปที่ญี่ปุ่น ผมก็คิดว่าพี่ตั้งใจจะปลิดชีวิตพ่อ ก็เลยเป็นเหตุผลให้ผมตัดสินใจให้พี่ต้องชดใช้ด้วยชีวิต…”

อิจิโร่พุ่งเข้าหาจิโร่ด้วยความโกรธ ในขณะที่เขาคว้าคอเสื้อของเขาแล้วเริ่มใช้กำปั้นชกเข้าไปที่ใบหน้า!

ในเวลาเดียวกันเขาก็กัดฟันกรอดพร้อมกับก่นด่าว่า “แกอาจพยายามใช้แผนการนี้หลอกลวงคนอื่น ๆ ในครอบครัวได้ แต่แกไม่มีทางหลอกฉันได้!”

“แกคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าแกกำลังวาดฝันอะไรอยู่? แกก็รู้ว่าฉันอยู่ที่ออสเกีย และเป็นไปไม่ได้เลยที่ฉันจะพยายามฆ่าพ่อในขณะที่อยู่ในต่างประเทศเพื่อให้แกได้รับมรดกของตระกูลโคบายาชิอย่างไม่มีเหตุผล!”

“แกยังรู้ด้วยว่าหลังจากพ่อตายไป ฉันในฐานะที่เป็นลูกคนโตก็เป็นทายาทโดยชอบธรรมที่จะได้รับมรดกของตระกูล!”

“นั่นคือเหตุผลที่แกพยายามโยนความผิดมาที่ฉัน กล่าวหาฉันว่าพยายามฆ่าพ่อ แกต้องการเอาชีวิตฉันเพียงเพื่อจะครอบครองตระกูลโคบายาชิทั้งหมดเอาไว้คนเดียว!”