กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1495

หลังได้ยินคำพูดของแคลร์ชาร์ลีก็หัวเราะโดยไม่ได้พูดอะไร

เขารู้ว่าทำไมนายท่านวิลสันถึงหยุดพูดถึงเรื่องนี้หลังจากที่เขาแต่งงานกับแคลร์ ก็อาจเป็นเพราะนายท่านวิลสันรู้สึกว่าได้ชดใช้หนี้ให้กับตระกูลเวดแล้ว โดยให้เขาได้แต่งงานกับแคลร์และทำให้เขาได้มีครอบครัว

แต่ชาร์ลีไม่สามารถบอกเรื่องนี้ให้แคลร์รู้ได้

ในเวลานี้จู่ ๆ แคลร์ก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้าในขณะที่พูดอยากเบิกบานใจว่า “โอ้โห! มีหิมะตกจริง ๆ ด้วย!”

ชาร์ลีเงยหน้าขึ้นแล้วมีละอองหิมะเย็น ๆ ตกลงมาบนหน้าผากของเขา หลังจากตกลงมาบอกกล่าวอย่างเป็นนัย ๆ ว่าความหนาวเย็นกำลังจะมาเยือนแล้ว ละอองหิมะนั้นก็ละลายหายไปในทันที

ในตอนแรกมีเกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาเพียงเล็กน้อย แต่ประมาณสิบนาทีต่อมาเกล็ดหิมะก็เริ่มโปรยปรายไปทั่วท้องฟ้าในยามค่ำคืน

นับเป็นเรื่องยากจริง ๆ ที่หิมะจะตกหนักอย่างนี้ในเมืองทางตอนใต้อย่างโอลรัส ฮิลล์

แคลร์ทำตัวเหมือนเด็ก ๆ ในขณะที่เธอเต้นรำอย่างมีความสุขอยู่กลางหิมะ

เมื่อหิมะเริ่มตกมากขึ้นแคลร์ก็พาชาร์ลีออกไปที่ลานบ้าน หลังจากนั้นเธอก็เก็บหิมะจากหลังคารถก่อนจะบอกกับชาร์ลีว่า “ถ้าหิมะตกแบบนี้ไปเรื่อย ๆ เราก็จะปั้นตุ๊กตาหิมะได้ แล้วก็ปาหิมะใส่กันได้ในวันพรุ่งนี้!”

ชาร์ลีพยักหน้าก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดว่า “ผมก็ไม่ได้ปั้นตุ๊กตาหิมะมาหลายปีแล้วเหมือนกัน”

ครั้งสุดท้ายที่เขาทำอย่างนั้นก็คือตอนที่เขาอาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาอยู่กับฮาร์วีย์เพื่อนที่ดีของเขาและสเตฟานีน้องสาวของฮาร์วีย์ ซึ่งพวกเขาต่างช่วยกันปั้นตุ๊กตาหิมะอยู่บนลานโล่งในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในเวลานั้น

ไม่นานวันเวลาก็ผ่านไปกว่าสิบปีแล้ว

ในเวลานี้หิมะตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ในโอลรัส ฮิลล์ ในเวลานี้ตามสื่อโซเชียลต่างมีข่าวและคอนเทนต์เกี่ยวกับหิมะเต็มไปหมด แม้แต่คุณท่านมัวร์ยังโพสต์ภาพหิมะจากวิลล่าชั้นบนของเขา พร้อมกับเขียนคำอธิบายว่า ‘หิมะตกต้องตามฤดูกาล ผลผลิตจะต้องดีแน่ ๆ’

จัสมินก็โพสต์บางอย่างในโซเชียลมีเดียเหมือนกัน เธอไม่ได้โพสต์รูปอะไรเลยแต่เขียนข้อความเพียงประโยคเดียวว่า ‘ฉันเขียนชื่อของคุณบนหิมะแต่ลบมันออกไป เพราะกลัวว่าจะมีคนมาเห็นเข้า…’

ชาร์ลีเดาว่าคนที่เธอพูดถึงนั้นก็คือเขา แต่ไม่ได้กดไลก์หรือแสดงความคิดเห็นกับโพสต์ของเธอเลย

คืนนั้นชาร์ลีและแคลร์ต่างเริงเล่นอยู่กลางหิมะเป็นเวลานาน พวกเขากลับเข้าห้องนอนเพื่อพักผ่อนเมื่อเลยเวลาเที่ยงคืนไปแล้ว

หลังจากปิดไฟแล้ว ชาร์ลีก็นอนตะแคงข้างอยู่บนเตียง แล้วพลิกตัวกลับไปกลับมาเพราะนอนไม่หลับ

ชาร์ลีตอบว่า “ผมจะไปอีสต์คลิฟฟ์ครับ อีกสองสามวันถึงจะกลับมานะครับ”

เอเลนรีบตอบว่า “โอ้ จะไปวันนี้แล้วเหรอ? แม่ทำโจ๊กไข่เยี่ยวม้ากับเนื้อไม่ติดมันไว้ให้ ทำไมไม่กินสักชามก่อนไปล่ะ?”

ชาร์ลีโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่ล่ะครับ เที่ยวบินของผมออกเดินทางแต่เช้า ผมเลยต้องรีบไปถึงที่นั่นก่อนเวลา”

เอเลนรีบตอบว่า “โอ้ ถ้าอย่างนั้นแม่จะออกไปส่งนะ!”

หลังจากนั้นเอเลนก็รีบเดินตามชาร์ลีออกไปจนถึงประตู

“ลูกเขยที่แสนดีของแม่ขับรถหรือนั่งเครื่องบินไปล่ะ?”

ชาร์ลีส่ายหัวแล้วพูดว่า “เปล่าครับ ผมจะนั่งแท็กซี่ไปที่นั่น”

เอเลนโพล่งออกมาว่า “ทำไมไม่ของให้พ่อของเธอ… ตาแก่นั่น…ให้ขับรถไปส่งล่ะ? เขาอยู่ว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว”