กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1536

เอเดรียนตัวสั่นในขณะที่ถามผู้อำนวยการแผนกบุรุษเวชวิทยาว่า “เกิดเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย? คุณพบต้นตอของปัญหาหรือยัง?”

ผู้อำนวยการปาดเหงื่อแล้วตอบว่า “คุณเอเดรียนครับ เรื่องนี้ชวนงงมากเลยครับ เราได้พยายามตรวจสอบปัญหาหลายวิธีแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้คำตอบว่าทำไมถึงมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น ผมทำการศึกษาทางด้านบุรุษเวชวิทยามาหลายสิบปีแล้วแต่ไม่เคยพบกรณีแบบนี้มาก่อนเลยครับ…”

เอเดรียนมองไปที่ชายสองคนที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น จากนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “โรคนี้ไม่มีทางรักษาเลยเหรอ?”

ผู้อำนวยการตอบอย่างอาย ๆ ว่า “คุณเอเดรียนครับ เรื่องที่จะรักษาได้หรือไม่ได้นั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่หรอกครับ ตอนนี้ปัญหาสำคัญคือเราต้องสืบหาว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเราต่างสับสนกับสถานการณ์นี้มากเลยครับ…”

เอเดรียนรู้สึกเลือดวิ่งพล่านและจิตใจก็เริ่มขุ่นมัวและสับสน เขาคิดกับตัวเองว่า ‘นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย?!’

“เด็กสองคนนี้ยังอยู่ในวัยยี่สิบกว่า ๆ และยังไม่แก่เลย แล้ววิลเฮล์มก็เพิ่งมีอายุยี่สิบต้น ๆ เท่านั้นเอง แล้วชายหนุ่มที่ควรจะมีสุขภาพดี กลับกลายเป็นคนไร้สมรรถภาพแบบนี้ได้ยังไง?!”

‘ตระกูลโกลดิ้งมีลูกชายแค่สองคนเองนะ!’

‘ถ้าพวกเขาทั้งคู่ไม่สามารถทำหน้าที่สืบสกุลได้ แล้วใครล่ะจะเป็นผู้สืบทอดตระกูลโกลดิ้งนับจากนี้’

‘ฉันยังไม่มีหลานชายเลยนะ!’

เมื่อคิดใคร่ครวญถึงเรื่องต่าง ๆ นี้ เอเดรียนก็หันขวับไปมองลูกชายของเขา แล้วโพล่งออกมาว่า “ริกลีย์! บอกพ่อแกหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น? แกเป็นยังไงบ้าง?”

ริกลีย์ได้รับการตรวจสอบมาหลายอย่างแล้ว แต่แพทย์ก็ยังหาต้นตอของปัญหาไม่พบ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกสิ้นหวังมากขึ้น แล้วร้องห่มร้องไห้ในขณะตอบว่า “พ่อครับ! ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น! เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วนมาก แล้วผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง… ผม… ผมแค่ไม่รู้สึกอะไรเลย! ผมถึงขนาดใช้เล็บหยิกแต่ก็ยังไม่รู้สึกอะไรเลย! ไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลยด้วยซ้ำ?! ถ้ารู้สึกเจ็บก็นับเป็นสัญญาณที่ดี แต่…”

วิลเฮล์มยังคงร้องห่มร้องไห้แล้วพูดว่า “เมื่อกี้นี้ผมก็ลองหยิกดูด้วย… แต่ก็ไม่รู้สึกอะไรเลยเหมือนกัน…”