กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1537

คำพูดของเอเดรียนไม่เพียงแต่ทำให้คนทั้งห้องตกใจเท่านั้น แต่ยังทำให้โรแกนต้องหนีบขาตัวเองอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ในแง่ของความน่าจะเป็นและจากความมีเหตุมีผลแล้ว ลูกชายของเขา หลานชายของเขา รวมทั้งพี่รองของเขาต่างมีปัญหาในพื้นที่ส่วนตัวตรงนั้นกันหมด ดังนั้นจึงมีโอกาสน้อยมากที่โรแกนจะรอดพ้นจากเรื่องน่ากลัวนี้ ดังนั้นเขาจึงรีบสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วเลื่อนมือจากกระเป๋ากางเกงไปยังพื้นที่ส่วนตัวตรงนั้น แล้วลองหยิกดูเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ตัวแข็งทื่อด้วยความกลัวราวกับว่าวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปแล้ว

เพราะเขาก็ไม่รู้สึกอะไรด้วยเหมือนกัน…

เขาสติแตกและร้องไห้ออกมาทันที เขาคร่ำครวญว่า “ฉันก็ด้วย! ช่วยมาตรวจผมด้วย!!! ผมก็ไม่รู้สึกอะไรเลยเหมือนกัน!!!”

ในห้องตรวจโรคนั้นเต็มไปด้วยความตกใจและเสียงสะอื้น

นี่…

นี่เป็นเรื่องผิดปกติเกินไปแล้ว…

ผู้ชายสี่คนในตระกูลโกลดิ้งสองรุ่นสูญเสียความสามารถในการมีลูกกันหมดเลยเหรอ?! มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรกัน?!

ปัญหานี้ไม่ได้เกิดจากความเจ็บป่วย โรคภัยไข้เจ็บส่วนใหญ่มักจะเกี่ยวข้องกับการเสื่อมสมรรถภาพของร่างกาย อย่างเช่นโรคอัมพาต โรคหลอดเลือดสมอง โรคพาร์กินสัน โรคเนื้อเยื่อถูกทำลายเพราะความเย็นจัด และโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง ต่างก็ไม่ใช่โรคติดต่อ

ดังนั้นถ้าคนใดคนหนึ่งในสี่คนนี้ประสบปัญหาเช่นนี้ก็ยังเป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้

แต่ตอนนี้ดูเหมือนทั้งสี่คนจะประสบปัญหาแบบเดียวกันในเวลาเดียวกัน นี่มันไม่แปลกประหลาดเกินไปหรอกเหรอ?