กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1537

คำพูดของเอเดรียนไม่เพียงแต่ทำให้คนทั้งห้องตกใจเท่านั้น แต่ยังทำให้โรแกนต้องหนีบขาตัวเองอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ในแง่ของความน่าจะเป็นและจากความมีเหตุมีผลแล้ว ลูกชายของเขา หลานชายของเขา รวมทั้งพี่รองของเขาต่างมีปัญหาในพื้นที่ส่วนตัวตรงนั้นกันหมด ดังนั้นจึงมีโอกาสน้อยมากที่โรแกนจะรอดพ้นจากเรื่องน่ากลัวนี้ ดังนั้นเขาจึงรีบสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วเลื่อนมือจากกระเป๋ากางเกงไปยังพื้นที่ส่วนตัวตรงนั้น แล้วลองหยิกดูเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ตัวแข็งทื่อด้วยความกลัวราวกับว่าวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปแล้ว

เพราะเขาก็ไม่รู้สึกอะไรด้วยเหมือนกัน…

เขาสติแตกและร้องไห้ออกมาทันที เขาคร่ำครวญว่า “ฉันก็ด้วย! ช่วยมาตรวจผมด้วย!!! ผมก็ไม่รู้สึกอะไรเลยเหมือนกัน!!!”

ในห้องตรวจโรคนั้นเต็มไปด้วยความตกใจและเสียงสะอื้น

นี่…

นี่เป็นเรื่องผิดปกติเกินไปแล้ว…

ผู้ชายสี่คนในตระกูลโกลดิ้งสองรุ่นสูญเสียความสามารถในการมีลูกกันหมดเลยเหรอ?! มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรกัน?!

ปัญหานี้ไม่ได้เกิดจากความเจ็บป่วย โรคภัยไข้เจ็บส่วนใหญ่มักจะเกี่ยวข้องกับการเสื่อมสมรรถภาพของร่างกาย อย่างเช่นโรคอัมพาต โรคหลอดเลือดสมอง โรคพาร์กินสัน โรคเนื้อเยื่อถูกทำลายเพราะความเย็นจัด และโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง ต่างก็ไม่ใช่โรคติดต่อ

ดังนั้นถ้าคนใดคนหนึ่งในสี่คนนี้ประสบปัญหาเช่นนี้ก็ยังเป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้

แต่ตอนนี้ดูเหมือนทั้งสี่คนจะประสบปัญหาแบบเดียวกันในเวลาเดียวกัน นี่มันไม่แปลกประหลาดเกินไปหรอกเหรอ?

“เปล่า!” เอเดรียนโพล่งออกมา “เราอยู่ในอีสต์คลิฟฟ์มาตลอด ช่วงนี้เราไม่ได้ไปไหนเลย! และเราก็ไม่ได้สัมผัสกับอะไรแปลก ๆ ด้วย!”

โรแกนพยักหน้าเห็นด้วย “บ้านของเราแต่ละคนมีระบบตรวจสอบอย่างเต็มที่ มีการตรวจสอบคุณภาพน้ำและอากาศอย่างต่อเนื่อง ไม่มีแหล่งกำเนิดมลพิษอยู่ภายในบ้านเลย เรายังมีการตรวจสอบทางด้านรังสีวิทยาอย่างครอบคลุมด้วย ไม่มีวัตถุที่มีกัมมันตภาพรังสีอยู่ในบ้านอย่างแน่นอน”

“แปลกจัง…” ผู้อำนวยการแผนกบุรุษเวชวิทยาตีหัวตัวเองแล้วพูดว่า "สถานการณ์ปัจจุบันบ่งชี้ว่าไม่พบโรค เมื่อไม่พบสาเหตุของโรค เราก็ไม่สามารถเริ่มทำการรักษาได้”

เอเดรียนขึ้นเสียงว่า “ไอ้เศษสวะไร้ประโยชน์เอ๊ย! ทำไมถึงหาที่มาของโรคไม่ได้?! แล้วพวกระยำอย่างแกจะมีประโยชน์อะไรกับฉันล่ะ!”

ผู้อำนวยการตอบอย่างอ่อนน้อมว่า “คุณเอเดรียนครับ ถึงแม้ว่าผมจะไม่มีความชำนาญ แต่ผมก็แน่ใจว่าคุณน่าจะรู้ตัวว่านี่เป็นเรื่องที่แปลกมาก ๆ มันอาจจะเกินขอบเขตทางการแพทย์ไปแล้วก็ได้ ฉะนั้นต่อให้คุณทุบตีผมหรือด่าว่าผมขนาดไหน ก็ไม่มีทางแก้ปัญหานี้ได้! เราต้องไปทำงานกันแล้วครับ! เราต้องทำงานร่วมกันเพื่อหาต้นเหตุของโรค แล้วหาวิธีรักษาต่อไป…”