กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1571

ชาร์ลีรู้สึกงุนงงสับสนมาก

เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่า ทำไมชายชราคนนี้ถึงมองเขาออกด้วยการเหลือบมองเพียงแค่ครั้งเดียว

แต่อย่างไรก็ตาม ชายชราคนนี้ก็ช่วยแก้ปัญหาเฉพาะหน้าให้เขาได้แล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ก็คือ การไปแสดงความเคารพพ่อแม่ของเขาก่อน ส่วนเรื่องอื่น ๆ ก็ควรพักเอาไว้ก่อน

ชาร์ลีจึงประสานมือแสดงความเคารพในขณะที่พูดกับชายชราว่า “ขอบคุณครับท่าน”

พอพูดจบเขาก็แสร้งช่วยพยุงยูลในขณะเริ่มเดินขึ้นบันไดไปพร้อมราเชลและควินน์

ไม่มีใครเดินตามพวกเขาขึ้นไป รวมทั้งท่านปรมาจารย์อาวุโสที่ยืนเงียบ ๆ อยู่บริเวณเชิงบันไดในเวลานี้ เขาแค่จ้องมองไปที่แผ่นหลังของชาร์ลีในขณะที่ระงับความรู้สึกตื่นเต้นเอาไว้ภายในใจ

ฮวงซุ้ยของตระกูลเวดแบ่งออกเป็นเก้าแถวที่แตกต่างกัน

แถวบนสุดเป็นของบรรพบุรุษคนแรกของตระกูลเวดที่ได้จากโลกนี้ไปแล้ว

แถวที่ต่ำลงมาก็จะมีความอาวุโสน้อยลงเรื่อย ๆ

พ่อแม่ของชาร์ลีถูกฝังอยู่ในแถวก่อนแถวสุดท้าย

มีหลุมศพในขนาดใกล้เคียงกันรวมทั้งหมดยี่สิบหลุมในแถวนี้ แต่มีเพียงหลุมเดียวที่มีป้ายหลุมศพตั้งไว้ข้างหน้า

ยูลหยุดอยู่ตรงแถวนี้แล้วชี้ไปที่ป้ายหลุมศพเพียงป้ายเดียวที่ตั้งอยู่ในแถวนี้ พร้อมกับบอกชาร์ลีว่า “ชาร์ลี หลุมนั้นคือหลุมฝังศพของพ่อแม่เธอ”

ชาร์ลีพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะทำเสียงพึมพำ “คนของตระกูลเวดในรุ่นนี้มีเพียงพ่อแม่ของผมเท่านั้นเหรอครับที่เสียชีวิตไปแล้ว? คนอื่น ๆ ยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหมครับ?”

ยูลตอบว่า “ถูกต้อง… ถึงแม้ว่าคนส่วนใหญ่ในรุ่นนั้นจะอยู่ในวัยสี่สิบและห้าสิบปีแล้ว แต่ผู้คนในช่วงอายุนี้จะอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ของชีวิต ถ้าพ่อแม่ของเธอไม่ถูกฆาตกรรม พวกเขาคงเป็นรากฐานที่สำคัญของตระกูลเวดในตอนนี้ไปแล้ว”

ชาร์ลีถอนหายใจในขณะที่เดินเข้าไปข้างใน

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและท่านปรมาจารย์อาวุโสต่างยืนรออยู่บริเวณเชิงบันได พวกเขาจึงไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นบนนี้ ดังนั้นชาร์ลีจึงไม่จำเป็นต้องปลอมตัวอีกต่อไป แล้วเขาก็มาอยู่ต่อหน้าหลุมศพของพ่อกับแม่ก่อนยูล

ทันทีที่เขาเข้าใกล้หลุมฝังศพของพ่อแม่ เขาก็ถอดแว่นกันแดดและหน้ากากอนามัยออก ในขณะที่เขามองดูรูปถ่ายและชื่อของพ่อกับแม่บนป้ายหลุมฝังศพ ในเวลานี้น้ำตาของเขาเริ่มรินไหลออกมาจากดวงตา เขาไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้เลย

ในขณะที่เขาพูดอยู่นั้น ยูลก็ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วพูดต่อว่า “ตอนที่ผมมาพบกับพี่ครั้งล่าสุด ผมบอกกับพี่ว่า ผมจะมาพบพี่ในเร็ว ๆ นี้ แต่ผมไม่ได้คาดหวังเลยว่า ชาร์ลีจะมาช่วยชีวิตผมเอาไว้ พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ครับ ผมต้องขอโทษด้วย แต่พี่อาจต้องรอผมต่อไปอีกหน่อย จากนั้น…”

ยูลได้ร้องไห้ออกมาแล้วเมื่อพูดออกมาดังนี้

ราเชลก้าวออกไปข้างหน้า แล้วคุกเข่าลงข้างหนึ่งอยู่ข้าง ๆ ยูล ในขณะที่เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วพูดว่า “พี่ใหญ่และพี่สะใภ้คะ ขอบคุณที่เฝ้าดูยูลจากสวรรค์ และอำนวยพรให้เขารอดพ้นจากภัยพิบัติในครั้งนี้ เราจะไม่มีวันลืมความเมตตาของตระกูลเวดที่มีต่อตระกูลโกลดิ้งในชาตินี้เลย…”

ควินน์คุกเข่าทั้งสองข้างอยู่ข้าง ๆ ชาร์ลี แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย เธอเอาแต่ร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ ชาร์ลี

หลังจากคุกเข่าอยู่บนพื้นเป็นเวลานาน ในที่สุดชาร์ลีก็ปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ก่อนจะใช้แขนเสื้อเช็ดป้ายหลุมฝังศพของพอแม่เบา ๆ แล้วพูดว่า “พ่อครับ แม่ครับ วันนี้ผมอยู่กับพ่อและแม่นานไม่ได้ แต่ขอให้มั่นใจได้เลยว่า ผมจะกลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่ทุก ๆ ปีอย่างแน่นอน…”

พอพูดจบชาร์ลีก็ถอนหายใจก่อนจะช่วยพยุงยูลให้ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะครับ อาโกลดิ้ง”

ยูลพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะช่วยพยุงภรรยาของเขาให้ลุกขึ้น

ชาร์ลีสวมแว่นกันแดดและใส่หน้ากากอนามัยอีกครั้ง ก่อนจะเดินลงบันไดไปอย่างช้า ๆ พร้อมกับยูลและครอบครัวของเขาทั้งสามคน