กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1592

ลอรีนดีใจมากแล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ขอบคุณมากนะคะชาร์ลี!”

ชาร์ลีรีบพูดว่า “รอเดี๋ยวนะ ผมจะไม่บังคับให้เขากลืนจี้หยกเข้าไป แต่ยังต้องลงโทษเขาด้วยวิธีอื่น ไม่งั้นเขาคงไม่จดจำไว้เป็นบทเรียน”

ลอรีนรีบถามว่า “คุณจะลงโทษเขาด้วยวิธีไหนคะ ชาร์ลี? คงไม่ร้ายแรงไปกว่าการกลืนจี้หยกเข้าไปแล้วใช่ไหมคะ?”

“ไม่หรอกครับ ชาร์ลียิ้มเบา ๆ ก่อนจะพูดว่า “คุณมั่นใจได้เลยว่า การลงโทษครั้งนี้จะส่งผลดีกับตัวเขาอย่างแน่นอน”

ในที่สุดลอรีนก็รู้สึกสบายใจในขณะที่พูดอย่างเสน่หาว่า “ขอบคุณนะคะชาร์ลี ขอบคุณที่ให้อภัยพี่ชายของฉัน และปล่อยเขาไปเพราะเห็นแก่ฉัน ถ้าอย่างนั้น คุณให้โอกาสฉันได้ตอบแทนคุณดีไหมคะ…”

ชาร์ลีถามด้วยความประหลาดใจ “คุณจะตอบแทนผมยังไงเหรอ?”

ลอรีนกะพริบตาในขณะที่ยิ้มและพูดอย่างตั้งใจว่า “ฉันสัญญาว่าจะแต่งงานกับคุณ และให้กำเนิดลูกชายตัวอ้วน ๆ เพื่อคุณ! คุณคิดว่ายังไงคะ?”

ชาร์ลีตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “อย่าพูดอะไรแบบนี้อีก ผมเป็นสามีของเพื่อนสนิทของคุณนะ!”

ลอรีนพยักหน้าก่อนจะพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันรู้ค่ะ แต่คุณทั้งคู่แต่งงานกันแบบปลอม ๆ นี่! ก็ยังไม่ถือว่าเป็นการแต่งงานกันอย่างแท้จริง! จริง ๆ แล้วทางออกที่ดีที่สุดสำหรับสถานการณ์ที่คุณทั้งคู่เผชิญอยู่ก็คือ การให้อิสระซึ่งกันและกัน!”

ชาร์ลีส่ายหัวอย่างช่วยอะไรไม่ได้ก่อนจะพูดว่า "ผมจะไม่พูดเรื่องนี้กับคุณแล้ว เพราะพูดไปคุณก็ไม่ยอมฟังอยู่ดี”

หลังจากพูดจบชาร์ลีก็หันหลังกลับเดินเข้าไปทางฝูงชน

เมื่อทุกคนเห็นชาร์ลีเดินกลับมา พวกเขาก็ก้าวเท้าหลบไปข้าง ๆ เพื่อเปิดทางให้เขาเดิน

เขามีชีวิตที่สุขสบายอยู่ในอีสต์คลิฟฟ์ แล้วจะไปสนใจเมื่องเล็ก ๆ อย่างโอลรัสฮิลล์ได้อย่างไรกัน

ยิ่งไปกว่านั้นเขาจะต้องเป็นคนขับรถให้กับญาติของเขาตลอดทั้งปี นั่นก็หมายความว่า เขาจะต้องอยู่ภายใต้การจับตามองของชาร์ลี ถ้าเขาตกลงที่จะไปอยู่ในโอลรัสฮิลล์จริง ๆ เขาก็คงไม่กล้าทำตัวอวดดี หรืออวดเด่นไปตลอดหนึ่งปีเต็ม และอาจไม่กล้าแม้กระทั่งไล่จีบผู้หญิงด้วย…

แต่ในขณะที่เขาครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ ถ้าเขาปฏิเสธข้อเสนอของชาร์ลี เขาก็จะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกลืนจี้หยกเข้าไป ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็รู้ว่าริกลีย์จะไม่มีวันปล่อยเขาไป ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่กัดฟันและยอมรับข้อเสนอของชาร์ลีโดยพูดว่า “ได้เลยครับคุณเวด ผมจะเชื่อฟังคำสั่งของคุณ…”

ชาร์ลีพยักหน้าอย่างพึงพอใจก่อนจะพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ฉันก็คิดว่า นายควรเตรียมตัวออกเดินทางหลังทานอาหารมื้อนี้เสร็จแล้ว เพราะการเดินทางต้องใช้เวลาค่อนข้างนาน อาจต้องใช้เวลามากกว่าสิบวันกว่าจะไปถึงที่นั่น”

“ฮะ?” ดีแลนถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ “คุณเวดครับ เที่ยวบินจากอีสต์คลิฟฟ์ไปยังโอลรัสฮิลล์ ใช้เวลาเพียงแค่สองชั่วโมงเท่านั้นนะครับ…”

“เที่ยวบินเหรอ?” ชาร์ลีตอบอย่างหยามเหยียด “นายคิดว่าคนอย่างนายสมควรจะได้เดินทางโดยเครื่องบินจริง ๆ เหรอ? ฉันต้องการให้นายขี่จักรยานไปที่นั่น ตลอดการเดินทางอนุญาตให้นอนได้เฉพาะในเต็นท์เท่านั้น และไม่อนุญาตให้เช่าห้องพักในโรงแรม ถ้านายกล้าที่จะเดินทางด้วยวิธีอื่น ฉันก็จะหักขาของนายซะ!”