กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1593

เมื่อเขาได้ยินว่า จะต้องขี่จักรยานจากอีสต์คลิฟฟ์ไปยังโอลรัสฮิลล์ตลอดทาง และต้องอยู่ในโอลรัสฮิลล์ในฐานะคนขับรถเป็นเวลาหนึ่งปี ดีแลนก็รู้เหมือนกำลังจะตายไปแล้วจริง ๆ

ประเด็นก็คือระยะทางจากอีสต์คลิฟฟ์ไปโอลรัสฮิลล์นั้น มีระยะทางมากกว่า 1,200 กิโลเมตร เขาจะไม่ตายเพราะหมดแรงถ้าต้องปั่นจักรยานไปตลอดทางจริง ๆ เหรอ?

แล้วตอนนี้ก็อยู่ในเดือนธันวาคมซึ่งเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว เขาจะต้องขี่จักรยานตลอดทางไปจนถึงภาคใต้ แล้วไม่ได้รับอนุญาตให้พักในโรงแรมเลยด้วย ข้อกำหนดเหล่านี้รุนแรงเกินไปไม่ใช่เหรอ?

ดีแลนรู้สึกเสียใจมากและน้ำตาก็เริ่มไหลอาบใบหน้า

นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันเนี่ย…

เขาเป็นนายน้อยคนที่สามของตระกูลโคช แต่จะต้องขี่จักรยานไปจนถึงโอลรัสฮิลล์? เขาจะไม่ล้มตายไปในระหว่างทางหรอกเหรอ?

คงจะน่าทึ่งมากถ้าเขาสามารถปั่นจักรยานได้วันละห้าสิบ หรือหกสิบกิโลเมตร

ระยะทางกว่า 1,200 กิโลเมตร เขาจะต้องปั่นจักรยานไปประมาณยี่สิบวัน!

แต่นี่มันเดือนธันวาคมแล้วนะ!

เขาสะอึกสะอื้นพร้อมกับพูดว่า “คุณเวดครับ ถ้าผมเริ่มปั่นจักรยานไปโอลรัสฮิลล์ กว่าจะถึงที่นั่นก็คงเป็นเดือนมกราคมแล้ว น้องสาวผมจะต้องกลับมาฉลองปีใหม่ที่อีสต์คลิฟฟ์อย่างแน่นอน แล้วการปั่นจักรยานไปจะไม่เป็นการเสียเที่ยวเหรอครับ?”

ชาร์ลีตอบอย่างเย็นชาว่า “นี่มันเดือนมกราคมแล้วเหรอ? แล้วขาของนายมันงอกอยู่ใต้ก้นหรือไง? ถ้านายปั่นจักรยานวันละแปดสิบกิโลเมตร นายก็จะไปถึงที่นั่นภายในสิบห้าวันอย่างแน่นอน! ซึ่งอยู่ในช่วงปลายเดือนธันวาคมเท่านั้นเอง!”

ดีแลนร้องห่มร้องไห้อย่างน่าเวทนา เมื่อเขาได้ยินว่า จะต้องปั่นจักรยานถึงวันละแปดสิบกิโลเมตร นี่ไม่ใช่เป็นการสละชีวิตของเขาหรอกเหรอ?

มันคงไม่เป็นอะไรหรอกถ้าอยู่ภายใต้สถานการณ์ปกติ แต่ประเด็นก็คือ เขาเพิ่งได้รับการผ่าตัดเมื่อไม่นานมานี้เอง เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาขยับตัว หรือเคลื่อนไหวเป็นวงกว้าง เขาก็จะรู้สึกเจ็บตรงแผลผ่าตัด เขากลัวว่าจะต้องทนทุกข์ทรมานไปตลอดทางน่ะสิ…

ก่อนที่ชาร์ลีจะพูดอะไรออกมา ริกลีย์ก็ได้ชิงพูดขึ้นมาก่อน เขากัดฟันแน่นพร้อมกับก่นด่าว่า “ดีแลน! นายยังพยายามจะต่อรองกับคุณเวดอยู่อีกเหรอ? นี่เป็นเพราะคุณเวดไว้หน้านายมากเกินไปแล้วใช่ไหม?”

“เปล่า เปล่า…” ดีแลนหยุดโต้แย้งในทุกรูปแบบ แล้วรีบโบกมือพร้อมกับพูดว่า “ผมจะไม่ต่อรองอะไรอีกแล้วครับ… ผมจะเริ่มออกเดินทางทันทีที่งานเลี้ยงวันเกิดจบลง แล้วจะไม่ออกจากโอลรัสฮิลล์เลยตลอดหนึ่งปีเต็ม…”

ในเวลานี้ซิลเวียที่กำลังใจจดใจจ่อและเป็นห่วงลูกชายของเธออยู่ ก็รู้สึกโล่งอกได้เสียทีเมื่อเห็นว่า ลูกชายของเธอรอดพ้นจากความเจ็บปวด และอันตรายของการเข้ารับการผ่าตัดอีกครั้ง เธอจึงรีบปลอบโยนเขาว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงนะลูก แม่จะให้คนไปซื้อจักรยานที่ดีที่สุดมาให้ พร้อมทั้งซื้อบ้านที่ดีที่สุดในโอลรัสฮิลล์ให้ด้วย แล้วแม่จะซื้อรถยนต์ที่ดีที่สุดให้ด้วย แม่จะไม่ให้ลูกต้องทนทุกข์อยู่ในโอลรัสฮิลล์เลย!”

ในที่สุดดีแลนก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย

ถ้าเป็นเช่นนี้ การลงโทษนี้ก็คงไม่เลวร้ายถึงขนาดนั้น

อย่างไรก็ตาม หลังจากเขาไปถึงที่โอลรัสฮิลล์แล้ว เขาก็ต้องคอยระวังที่จะไม่ไปสร้างความเคืองขุ่นให้ชาร์ลีไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม เขาจะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายโดยไม่มีคนสนใจไปได้ตลอดเวลาที่เหลือนั้น