กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1593

เมื่อเขาได้ยินว่า จะต้องขี่จักรยานจากอีสต์คลิฟฟ์ไปยังโอลรัสฮิลล์ตลอดทาง และต้องอยู่ในโอลรัสฮิลล์ในฐานะคนขับรถเป็นเวลาหนึ่งปี ดีแลนก็รู้เหมือนกำลังจะตายไปแล้วจริง ๆ

ประเด็นก็คือระยะทางจากอีสต์คลิฟฟ์ไปโอลรัสฮิลล์นั้น มีระยะทางมากกว่า 1,200 กิโลเมตร เขาจะไม่ตายเพราะหมดแรงถ้าต้องปั่นจักรยานไปตลอดทางจริง ๆ เหรอ?

แล้วตอนนี้ก็อยู่ในเดือนธันวาคมซึ่งเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว เขาจะต้องขี่จักรยานตลอดทางไปจนถึงภาคใต้ แล้วไม่ได้รับอนุญาตให้พักในโรงแรมเลยด้วย ข้อกำหนดเหล่านี้รุนแรงเกินไปไม่ใช่เหรอ?

ดีแลนรู้สึกเสียใจมากและน้ำตาก็เริ่มไหลอาบใบหน้า

นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันเนี่ย…

เขาเป็นนายน้อยคนที่สามของตระกูลโคช แต่จะต้องขี่จักรยานไปจนถึงโอลรัสฮิลล์? เขาจะไม่ล้มตายไปในระหว่างทางหรอกเหรอ?

คงจะน่าทึ่งมากถ้าเขาสามารถปั่นจักรยานได้วันละห้าสิบ หรือหกสิบกิโลเมตร

ระยะทางกว่า 1,200 กิโลเมตร เขาจะต้องปั่นจักรยานไปประมาณยี่สิบวัน!

แต่นี่มันเดือนธันวาคมแล้วนะ!

เขาสะอึกสะอื้นพร้อมกับพูดว่า “คุณเวดครับ ถ้าผมเริ่มปั่นจักรยานไปโอลรัสฮิลล์ กว่าจะถึงที่นั่นก็คงเป็นเดือนมกราคมแล้ว น้องสาวผมจะต้องกลับมาฉลองปีใหม่ที่อีสต์คลิฟฟ์อย่างแน่นอน แล้วการปั่นจักรยานไปจะไม่เป็นการเสียเที่ยวเหรอครับ?”

ชาร์ลีตอบอย่างเย็นชาว่า “นี่มันเดือนมกราคมแล้วเหรอ? แล้วขาของนายมันงอกอยู่ใต้ก้นหรือไง? ถ้านายปั่นจักรยานวันละแปดสิบกิโลเมตร นายก็จะไปถึงที่นั่นภายในสิบห้าวันอย่างแน่นอน! ซึ่งอยู่ในช่วงปลายเดือนธันวาคมเท่านั้นเอง!”

ดีแลนร้องห่มร้องไห้อย่างน่าเวทนา เมื่อเขาได้ยินว่า จะต้องปั่นจักรยานถึงวันละแปดสิบกิโลเมตร นี่ไม่ใช่เป็นการสละชีวิตของเขาหรอกเหรอ?

มันคงไม่เป็นอะไรหรอกถ้าอยู่ภายใต้สถานการณ์ปกติ แต่ประเด็นก็คือ เขาเพิ่งได้รับการผ่าตัดเมื่อไม่นานมานี้เอง เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาขยับตัว หรือเคลื่อนไหวเป็นวงกว้าง เขาก็จะรู้สึกเจ็บตรงแผลผ่าตัด เขากลัวว่าจะต้องทนทุกข์ทรมานไปตลอดทางน่ะสิ…