กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1593

เมื่อเขาได้ยินว่า จะต้องขี่จักรยานจากอีสต์คลิฟฟ์ไปยังโอลรัสฮิลล์ตลอดทาง และต้องอยู่ในโอลรัสฮิลล์ในฐานะคนขับรถเป็นเวลาหนึ่งปี ดีแลนก็รู้เหมือนกำลังจะตายไปแล้วจริง ๆ

ประเด็นก็คือระยะทางจากอีสต์คลิฟฟ์ไปโอลรัสฮิลล์นั้น มีระยะทางมากกว่า 1,200 กิโลเมตร เขาจะไม่ตายเพราะหมดแรงถ้าต้องปั่นจักรยานไปตลอดทางจริง ๆ เหรอ?

แล้วตอนนี้ก็อยู่ในเดือนธันวาคมซึ่งเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว เขาจะต้องขี่จักรยานตลอดทางไปจนถึงภาคใต้ แล้วไม่ได้รับอนุญาตให้พักในโรงแรมเลยด้วย ข้อกำหนดเหล่านี้รุนแรงเกินไปไม่ใช่เหรอ?

ดีแลนรู้สึกเสียใจมากและน้ำตาก็เริ่มไหลอาบใบหน้า

นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันเนี่ย…

เขาเป็นนายน้อยคนที่สามของตระกูลโคช แต่จะต้องขี่จักรยานไปจนถึงโอลรัสฮิลล์? เขาจะไม่ล้มตายไปในระหว่างทางหรอกเหรอ?

คงจะน่าทึ่งมากถ้าเขาสามารถปั่นจักรยานได้วันละห้าสิบ หรือหกสิบกิโลเมตร

ระยะทางกว่า 1,200 กิโลเมตร เขาจะต้องปั่นจักรยานไปประมาณยี่สิบวัน!

แต่นี่มันเดือนธันวาคมแล้วนะ!

เขาสะอึกสะอื้นพร้อมกับพูดว่า “คุณเวดครับ ถ้าผมเริ่มปั่นจักรยานไปโอลรัสฮิลล์ กว่าจะถึงที่นั่นก็คงเป็นเดือนมกราคมแล้ว น้องสาวผมจะต้องกลับมาฉลองปีใหม่ที่อีสต์คลิฟฟ์อย่างแน่นอน แล้วการปั่นจักรยานไปจะไม่เป็นการเสียเที่ยวเหรอครับ?”

ชาร์ลีตอบอย่างเย็นชาว่า “นี่มันเดือนมกราคมแล้วเหรอ? แล้วขาของนายมันงอกอยู่ใต้ก้นหรือไง? ถ้านายปั่นจักรยานวันละแปดสิบกิโลเมตร นายก็จะไปถึงที่นั่นภายในสิบห้าวันอย่างแน่นอน! ซึ่งอยู่ในช่วงปลายเดือนธันวาคมเท่านั้นเอง!”

ดีแลนร้องห่มร้องไห้อย่างน่าเวทนา เมื่อเขาได้ยินว่า จะต้องปั่นจักรยานถึงวันละแปดสิบกิโลเมตร นี่ไม่ใช่เป็นการสละชีวิตของเขาหรอกเหรอ?

มันคงไม่เป็นอะไรหรอกถ้าอยู่ภายใต้สถานการณ์ปกติ แต่ประเด็นก็คือ เขาเพิ่งได้รับการผ่าตัดเมื่อไม่นานมานี้เอง เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาขยับตัว หรือเคลื่อนไหวเป็นวงกว้าง เขาก็จะรู้สึกเจ็บตรงแผลผ่าตัด เขากลัวว่าจะต้องทนทุกข์ทรมานไปตลอดทางน่ะสิ…

ในขณะที่เขากำลังจะเจรจาต่อรองกับชาร์ลีต่อไป ริกลีย์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ก่นด่าขึ้นมาทันทีแล้วพูดว่า “จะแสดงความคิดเห็นอะไรเยอะแยะ?! นายรู้ไว้เลยนะว่า ฉันทำให้นายกลับมาที่อีสต์คลิฟฟ์ไม่ได้อีกเลยได้น่ะ!”

ดีแลนตัวสั่นด้วยความกลัวก่อนจะรีบพยักหน้าแล้วพูดว่า “ผมไม่มีความคิดเห็นอื่นแล้วครับ! ผมไม่มีข้อโต้แย้งอะไรแล้วครับ! ผมจะไปถึงโอลรัสฮิลล์ให้ได้ภายในสิบห้าวันครับ!”

เมื่อพูดจบดีแลนก็มองไปที่ชาร์ลีอีกครั้งก่อนที่จะสะอึกสะอื้นแล้วพูดว่า “คุณเวดครับ ให้ผมเดินทางไปในช่วงหลังปีใหม่ได้ไหมครับ… ไม่งั้นผมก็ต้องกลับมาฉลองปีใหม่ที่อีสต์คลิฟฟ์อีกหลังจากไปถึงที่โอลรัสฮิลล์แล้ว…”

ชาร์ลียิ้มก่อนจะถามเขาว่า “ดีแลน นานยังจะมีแผนจะกลับมาฉลองปีใหม่อีกเหรอ?”

ดีแลนตอบอย่างไม่รู้เรื่องราวว่า “น้องสาวของผมก็จะต้องกลับบ้านเหมือนกัน แล้วจะให้ผมอยู่คนเดียวที่นั่นได้ยังไงล่ะครับ?”

ชาร์ลีตอบว่า “หลังจากที่นายไปถึงโอลรัสฮิลล์แล้ว กิจกรรมต่าง ๆ ที่นายต้องทำก็จะอยู่แต่เฉพาะในโอลรัสฮิลล์เท่านั้น ฉันจะสั่งให้คนของฉันติดตั้งเครื่องติดตาม GPS รอบข้อเท้าของนายด้วย ถ้านายออกจากโอลรัสฮิลล์ ฉันก็จะส่งคนไปพาตัวคุณกลับมาที่โอลรัสฮิลล์ทันที หลังจากจับตัวนายมาได้แล้ว ฉันจะไม่ทำร้าย หรือดุด่าอะไรนาย แต่จะขยายเวลาการอยู่ในโอลรัสฮิลล์ของนายออกไปอีกหนึ่งปี ยิ่งนายพยายามหนีออกไปบ่อยเท่าไหร่ นายก็ต้องเตรียมตัวที่จะอาศัยอยู่ในโอลรัสฮิลล์ไปจนตลอดชีวิตของนาย!”

ดีแลนกลัวจนหัวหดก่อนจะรีบพูดว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงครับคุณเวด ผมจะไม่ออกจากโอลรัสฮิลล์ หลังจากไปถึงที่นั่นแล้ว…”

หลังจากนั้นเขาก็ถามชาร์ลีอีกว่า “คุณเวดครับ ผมมีอีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะขอร้องคุณ คุณก็เห็นแล้วนี่ว่าผมโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว และผมก็ใช้เวลาในช่วงปีใหม่ทุกปีกับพ่อแม่ของผมมาตั้งแต่เล็กจนโต ฉะนั้นอย่าให้ผมต้องใช้เวลาเพียงลำพังในช่วงปีใหม่ปีนี้ในโอลรัสฮิลล์เลยนะครับ…”

ก่อนที่ชาร์ลีจะพูดอะไรออกมา ริกลีย์ก็ได้ชิงพูดขึ้นมาก่อน เขากัดฟันแน่นพร้อมกับก่นด่าว่า “ดีแลน! นายยังพยายามจะต่อรองกับคุณเวดอยู่อีกเหรอ? นี่เป็นเพราะคุณเวดไว้หน้านายมากเกินไปแล้วใช่ไหม?”

“เปล่า เปล่า…” ดีแลนหยุดโต้แย้งในทุกรูปแบบ แล้วรีบโบกมือพร้อมกับพูดว่า “ผมจะไม่ต่อรองอะไรอีกแล้วครับ… ผมจะเริ่มออกเดินทางทันทีที่งานเลี้ยงวันเกิดจบลง แล้วจะไม่ออกจากโอลรัสฮิลล์เลยตลอดหนึ่งปีเต็ม…”

ในเวลานี้ซิลเวียที่กำลังใจจดใจจ่อและเป็นห่วงลูกชายของเธออยู่ ก็รู้สึกโล่งอกได้เสียทีเมื่อเห็นว่า ลูกชายของเธอรอดพ้นจากความเจ็บปวด และอันตรายของการเข้ารับการผ่าตัดอีกครั้ง เธอจึงรีบปลอบโยนเขาว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงนะลูก แม่จะให้คนไปซื้อจักรยานที่ดีที่สุดมาให้ พร้อมทั้งซื้อบ้านที่ดีที่สุดในโอลรัสฮิลล์ให้ด้วย แล้วแม่จะซื้อรถยนต์ที่ดีที่สุดให้ด้วย แม่จะไม่ให้ลูกต้องทนทุกข์อยู่ในโอลรัสฮิลล์เลย!”

ในที่สุดดีแลนก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย

ถ้าเป็นเช่นนี้ การลงโทษนี้ก็คงไม่เลวร้ายถึงขนาดนั้น

อย่างไรก็ตาม หลังจากเขาไปถึงที่โอลรัสฮิลล์แล้ว เขาก็ต้องคอยระวังที่จะไม่ไปสร้างความเคืองขุ่นให้ชาร์ลีไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม เขาจะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายโดยไม่มีคนสนใจไปได้ตลอดเวลาที่เหลือนั้น