กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 252

ใครจะไปรู้ว่าคุณท่านวิลสัน เป็นเพียงผู้ศรัทธาในพระพุทธศาสนาเท่านั้น แต่จริง ๆ แล้วเธอเป็นคนที่โลภมากและไร้ยางอายในตัวเอง!

ในตอนนั้น เขายินดีที่จะคุกเข่าต่อหน้าใครก็ได้ ถ้าคน ๆ นั้นเสนอที่จะให้เงินหนึ่งล้านดอลลาร์แก่เขา

ไม่มีใครสามารถต้านทานแรงดึงดูดของเงินได้หรอก เมื่อพวกเขาขัดสน

ผู้ที่สามารถเก็บรักษาเงินได้อย่างแท้จริง คือคนที่มีเงินมากพอที่จะใช้จ่ายเท่านั้น

เงินสิบหรือยี่สิบล้านดอลลาร์สำหรับชาร์ลีตอนนี้คืออะไรเหรอ? ในตอนนี้ เขามีเงินในบัญชีธนาคารหลายหมื่นล้านดอลลาร์ และบริษัท เอ็มแกรนด์ กรุ๊ป ทำกำไรให้เขาได้หลายหมื่นล้านดอลลาร์ทุกปี เขาไม่รู้ว่าจะใช้เงินไปกับอะไรได้อีก

ดังนั้น อะไรคือประเด็นที่เขาจะต้องยอมรับเงินยี่สิบล้านดอลลาร์จากพวกเขาในตอนนี้? เขาค่อนข้างจะไม่อยากจะรับเงินเท่าไหร่ แต่อยากให้พวกเขาได้ไหว้และปฏิบัติดีต่อเขาในฐานะผู้มีพระคุณของพวกเขาแทน เพื่อที่พวกเขาจะได้แสดงความเคารพนับถือต่อเขามากขึ้นในอนาคต

นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการจริง ๆ

แต่เขาจะบอกจัสมินได้อย่างไรว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่?

ตอนนี้ จัสมินรู้สึกว่าเขาเป็นนักบุญที่ทำกับเงินเหมือนกับว่ามันเป็นสิ่งสกปรก

หากเป็นเช่นนั้น เขาก็จะปล่อยให้เธอได้คิดแบบนั้นต่อไป

ในเวลานี้ จัสมินยังคงดื่มไวน์แดงของเธอต่อไป ในขณะที่เธอพึมพำกับตัวเองว่า “ที่จริงฉันสามารถทนต่อทุกอย่างได้ แต่ฉันไม่อยากถูกตระกูลมัวร์จัดการ และควบคุมในเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการแต่งงานของฉันเอง ฉันไม่ต้องการเป็นเบี้ยที่ถูกควบคุมและถูกใช้เพื่อพัฒนาธุรกิจของตระกูลมัวร์ ฉันไม่ต้องการให้ความเยาว์วัยและความสุขของฉันแก่พวกเขาไป ฉันไม่อยากเดินตามรอยแม่ของฉันและทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า…”

ชาร์ลีถามต่อด้วยความอยากรู้ว่า “แม่ของเธอถูกคลุมถุงชนด้วยหรือเปล่า?”

“ใช่” จัสมินพยักหน้าก่อนที่เธอจะพูดต่อไปว่า “หลังจากแต่งงานกับพ่อ แม่ของฉันไม่เคยมีความสุขเลยในชีวิตของเธอ เธอเป็นโรคซึมเศร้ามาหลายปีจนในที่สุดเธอก็จากไปตั้งแต่อายุยังน้อย”

ชาร์ลีจำได้ลาง ๆ ว่าอัลเบิร์ตเคยบอกเขาว่า แม่ของจัสมินให้สร้อยเพชรกับเธอ ก่อนที่เธอจะจากไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน เนื่องจากจัสมินน่าจะอายุประมาณยี่สิบห้าหรือยี่สิบหกปี ชาร์ลีคิดว่าแม่ของเธออาจเสียชีวิตลงเมื่อเธออายุประมาณสิบขวบ ในกรณีนี้ แม่ของเธอต้องยังเด็กจริง ๆ ตอนเธอจากไป

จัสมินจิบไวน์แดงอีกครั้ง เธอเล่นกับแก้วไวน์ในมือก่อนที่เธอจะกล่าวขอโทษ “คุณเวด ฉันขอโทษที่คุณต้องฟังฉันพูดเรื่องไร้สาระมากขนาดนี้”

ชาร์ลีรีบตอบไปทันทีว่า “จัสมิน คุณอย่าพูดแบบนั้นเลย ผมดีใจที่คุณสามารถไว้ใจผมได้ เพราะนี่แสดงให้เห็นว่าคุณเชื่อใจผม”

จัสมินพยักหน้าก่อนจะเช็ดน้ำตาที่หางตาตัวเอง หลังจากนั้นเธอก็พูดต่อว่า “คุณเวดฉันอยากจะขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง ที่คุณทำให้ฉันในวันนี้ คุณไม่เพียงช่วยชีวิตคุณปู่ของฉัน แต่คุณยังฟังฉันบ่นและพ่นเรื่องไร้สาระมากมายเกี่ยวกับชีวิตของฉันอีก ขอบคุณที่เป็นเพื่อนที่ดีเช่นนี้!”

ชาร์ลียิ้มและพูดว่า “คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพกับผมมากนัก หากคุณถือว่าผมเป็นเพื่อนของคุณเอง! แล้วถ้าเพื่อนสุภาพเกินไปก็จะดูเหมือนว่ามิตรภาพนั้นไม่จริง”

“ใช่!” จัสมินตอบพร้อมกับที่เธอพยักหน้า ก่อนจะพูดไปว่า “มันค่อนข้างดึกแล้วคุณเวด ฉันจะไปส่งคุณที่บ้าน”

ชาร์ลีโบกมือทันที “คุณไม่จำเป็นต้องไปส่งผมหรอก ผมคิดว่าคุณไม่ควรจะขับรถในสภาพนี้ ดังนั้นคุณควรหาคนขับรถเพื่อพาคุณกลับบ้านดีกว่า”

จัสมินพยักหน้าและพูดต่อว่า “ไม่ต้องห่วงฉัน! ผู้จัดการหญิงที่นี่ สามารถขับรถพาฉันกลับบ้านได้ในภายหลัง ฉันต้องส่งคุณกลับบ้านก่อน!”