กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 277

ไม่ว่าจะเป็นเกรแฮมหรือออโรร่า ยาอายุวัฒนะวิเศษจากชาร์ลีคือสิ่งที่พวกเขาไม่คิดว่าจะสามารถขอได้ มันเป็นแจ็คพอตที่ใหญ่ที่สุดของพวกเขา ด้วยยาอายุวัฒนะวิเศษพวกเขาสามารถชุบชีวิตสมาชิกในตระกูลที่อยู่ครึ่งทางผ่านประตูสวรรค์ได้ และมันจะมีความหมายมากสำหรับตระกูลที่ร่ำรวย และมีอำนาจเช่นพวกเขา

อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่เคยคาดหวังว่าชาร์ลีจะใจกว้างถึงขนาดที่จะให้พวกเขาสองอัน!

ออโรร่าจ้องมองด้วยความงุนงงราวกับว่าคำพูดของชาร์ลีเป็นสายฟ้ารูปแบบหนึ่งที่ทำให้เธอว่างเปล่า เธอมองไปที่ชาร์ลีอย่างจริงจัง ดวงตาของเธอปกคลุมไปด้วยหมอก และน้ำตาที่มีขนาดเท่าเมล็ดถั่วกลิ้งลงมาที่แก้มสีชมพูนุ่ม ๆ ของเธอ เธอสะอื้นขณะพูด“ ปรมาจารย์เวด…คุณ…คุณพูดจริงใช่ไหมคะ?”

ชาร์ลีหัวเราะ "ทำไมล่ะ? คุณคิดว่าผมแค่หลอกลวงคุณอยู่เหรอไง?”

"ไม่นะ! ไม่!” ออโรร่าส่ายหัวอย่างรีบร้อน น้ำตาไหลทำให้ฉากทั้งหมดดูน่ารัก และสนุกสนาน

เธอเช็ดน้ำตา และพูดด้วยเสียงสะอื้น แต่ซาบซึ้ง “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย… ขอบคุณ! ขอบคุณมาก!"

จากนั้นเธอโค้งคำนับด้วยความเคารพ เธอเชื่อว่าถ้าพ่อของเธออยู่ที่นี่เขาก็จะทำเช่นเดียวกัน

ชาร์ลีหัวเราะเบา ๆ กับปฏิกิริยาของเธอ และพูดว่า “คุณควินตันกลับไปบอกพ่อของคุณว่าผม ชาร์ลี เวด เป็นคนที่มีสัจจะในคำพูดของผม หลังจากที่ยาวิเศษได้รับการปรุงแต่งแล้ว ผมจะให้เขาสองอัน แต่เขาต้องสัญญาว่าจะช่วยเหลือผมทุกวิถีทาง เมื่อใดก็ตามที่ผมต้องการบางอย่างจากตระกูลควินตัน และเขาก็ไม่ควรพยายามหลอกผมอีกเลย เข้าใจไหม?”

ออโรร่าพยักหน้า และร้องเสียงแหลมอย่างตื่นเต้น “โอเคเข้าใจแล้วค่ะปรมาจารย์เวด! ขอขอบคุณคุณมาก!"

จากนั้นเธอก็พูดอย่างขี้อาย ใบหน้าของเธอแดงราวกับแอปเปิ้ล “ปรมาจารย์เวด… คุณสามารถเรียกฉันว่าออโรร่าก็ได้นะคะ…”

ชาร์ลีพยักหน้า “เอาล่ะ ออโรร่า งั้นมานี่สิ และลุกขึ้นเดี๋ยวนี้”

ออโรร่าโพล่งออกมา “โอเคโอเค!” จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ ยกเท้าขึ้นช้า ๆ

“เราอายุไล่เลี่ยกัน คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพ และเป็นทางการกับผมหรอก”

“พ่อของฉันสอนให้ฉันสุภาพ และเคารพผู้อาวุโส และปรมาจารย์ ปรมาจารย์เวดคุณมีพลังพิเศษ และน่าทึ่งเช่นนี้ และความเป็นทางการถือเป็นสัญลักษณ์ของความเคารพต่อคุณ”

“ฮ่า ฮ่า! ในการประชุมสองสามครั้งก่อนหน้านี้ คุณดูซ่า และอารมณ์ร้อนเหมือนสาวน้อยไฮโซที่เอาแต่ใจ ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าคุณจะมีด้านที่ได้รับการปลูกฝัง และดูมีความรู้เช่นนี้ ผมประหลาดใจนะเนี่ย"

ออโรร่าส่งเสียงร้องเหมือนกวางอยู่ข้างใน แม้ว่าเธอจะรู้สึกอายเล็กน้อย

ไม่ เธอไม่ได้รับการปลูกฝังหรือมีความรู้อะไรหรอก

ก่อนหน้าวันนี้เธอยังคงเป็นยัยพริกขี้หนูตัวเล็กที่ดื้อด้าน และแสนซ่า เธอไม่ได้สบตากับใคร และการโต้แย้งทางวาจาก็เป็นส่วนหนึ่งของตัวเธอเองตามปกติ

อย่างไรก็ตาม เมื่อพูดถึงชาร์ลี เธอรู้สึกถ่อมตัวและแสดงความเคารพอย่างเต็มที่ นอกเหนือจากความคาดหวังอย่างแรงกล้าของพ่อที่มีต่อเธอ ดังนั้นเธอจึงอยากเป็นลูกแมวที่ประพฤติตัวดีและน่ารักต่อหน้าเขาโดยไม่รู้ตัว

เมื่อมองไปที่นาฬิกาของเขา เขากล่าวว่า “ออโรร่าขอบคุณมากนะสำหรับส่วนผสมต่าง ๆ แต่ผมต้องไปที่ตลาดตอนนี้ ไปกันเถอะ"

ออโรร่าตระหนักได้ว่าเธอกำลังรบกวนเวลาของชาร์ลี เธอจึงพยักหน้าอย่างแรง และพูดว่า “ฉันขอโทษที่มาขัดจังหวะค่ะคุณเวด…”

ชาร์ลีส่ายหัวพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ “อย่าคิดมาก กลับบ้านไปบอกพ่อว่าผมจะติดต่อเขาทันทีที่ยาพร้อม”

“ได้เลยค่ะ ปรมาจารย์เวด!”

ชาร์ลีจับแขนของเธอ และช่วยพยุงเธอไว้ เขาเก็บพวกส่วนผสมไว้ในครัวก่อนจะเดินออกไป

ที่หน้าประตู ออโรร่ายังคงโค้งคำนับ และขอบคุณเขาก่อนที่เธอจะขึ้นรถ และออกจากที่นั่นอย่างไม่เต็มใจนัก

สำหรับชาร์ลี เขากลับไปในภาพพจน์ที่ดูขี้แพ้ธรรมดา ๆ ลากรถเข็นเล็ก ๆ ไปซื้อของที่ร้านขายของชำ ซึ่งได้มาฟรีจากแบรนด์ผงซักผ้า แล้วเดินไปที่ตลาดสดเล็ก ๆ ใกล้บ้าน