กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 302

แคลร์พยักหน้ารับ ในตอนนี้ ความวิตกกังวลของเธอทำให้คิ้วขมวดเข้าหากัน

ไม่นานนักจากทางเดินด้านนอก มีเสียงก้าวเดินช้า ๆ ของคุณท่านวิลสัน พร้อมกับเสียงไม้เท้าของเธอกระทบกับพื้นดังขึ้น ด้านหลังเธอ คือ คริสโตเฟอร์ แฮโรลด์ และเวนดี้

เมื่อไม่นานมานี้ แฮโรลด์ ซึ่งถูกทำร้ายและถูกจับกุมที่สถานีตำรวจ ได้คุณท่านวิลสันช่วยในการประกันตัวออกมา ดังนั้นเขาจึงจ้องมองชาร์ลี ที่เต็มไปด้วยความแค้นและความเกลียดชัง

แน่นอนว่าชาร์ลีไม่ได้สนใจเขาแม้แต่น้อย

วันนี้เป็นพิธีเปิดสำนักงานของภรรยาเขา เขาไม่ต้องการมีความขัดแย้งใด ๆ กับพวกอันธพาลเหล่านี้ เขาจะไม่กระโดดอัดหน้าพวกนี้ตราบใดที่พวกเขาทำตัวดี

เวนดี้ เดินออกมาข้างหน้าเพื่อเยาะเย้ยแคลร์ เธอพูดไปว่า “แคลร์ เธอไม่ได้ทักทายคุณยายด้วยซ้ำ เธอหยาบคายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

แคลร์ตอบอย่างเรียบเฉยว่า “ฉันถูกไล่ออกจากตระกูลวิลสันแล้ว อีกนัยหนึ่งก็คือ เราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!”

“เธอมันแย่มาก!” คุณท่านวิลสัน กระแทกไม้เท้าของเธอลงกับพื้นอย่างแรง และพูดด้วยความเกรี้ยวโกรธไปว่า “เธอมีเชื้อสายของตระกูลวิลสัน และพวกเรามีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด เธอเกิดมาเป็นส่วนหนึ่งของพวกเราแล้ว และเมื่อเธอตาย เธอก็จะเป็นผีของตระกูลเราเช่นกัน!”

ชาร์ลีพูดประชดประชันกลับไปว่า “คุณเป็นคนสองมาตรฐานไปหน่อยไหมครับ? เมื่อตอนที่คุณไล่เธอออกจากตระกูลแล้ว คุณบอกว่าเธอไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลคุณ แต่ตอนนี้คุณกลับอ้างว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลคุณ แม้จะตอนมีชีวิตอยู่หรือตอนตายก็ตาม? มันไม่ขัดแย้งกันไปหน่อยเหรอครับ?”

แฮโรลด์ขบฟัน ก่อนจะพูดไปว่า “หุบปากซะ ไอ้ขี้แพ้! แกไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น!”

ชาร์ลีจ้องกลับไปที่เขา ก่อนจะพูดไปว่า “เมื่อวันก่อน นายยังเจอหมัดฉันไม่พอใช่ไหม? นายต้องการแก้มือกับฉันอีกสักครั้งใช่ไหม?”

แฮโรลด์ ก้าวขาถอยหลังไปทันทีด้วยความขี้ขลาด คอเขาหดเข้าด้านในเหมือนเต่าที่หุบหัวเข้าไปในกระดอง