กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 311

คริสโตเฟอร์ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวขณะที่อัลเบิร์ตคำรามใส่เขา

เขาไม่สงสัยเกี่ยวกับคำพูดของอัลเบิร์ต เพราะในฐานะคนที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นราชาแห่งยมโลก และปกครองยมโลกมานานหลายปี ฉะนั้นการที่จะฆ่าคนสองคนถือเป็นงานที่กระจอกมากสำหรับเขา

เขามองชายร่างท้วมสองคนที่กำลังลากเวนดี้ไปอย่างหมดหวัง และเขาจึงขึ้นไปหาแคลร์เพื่อขอความช่วยเหลือ “แคลร์ นี่เธอช่วยคุยกับพวกเขาให้หน่อยได้ไหม? เวนดี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอนะ จะยืนดูเธอถูกพรากไปแบบนั้นได้อย่างไร?”

แคลร์เม้มริมฝีปากของเธอ และพูดกับชายร่างท้วมว่า “ได้โปรดหยุดเถอะค่ะ เธอคงกำลังสับสน… เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายฉัน…”

ถึงแม้ว่าแคลร์คิดว่าเวนดี้มากวนประสาทเธอก็ตาม แต่พวกเขาก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เธอทนไม่ได้ที่เห็นเธอถูกคนเหล่านี้ทุบตีหรอก

อัลเบิร์ตมองกลับไปที่ชาร์ลี และรอฟังคำสั่งจากเขา

ชาร์ลียิ้ม และพูดว่า “คุณจะมามองผมทำไม? ฟังสิ่งที่ภรรยาของผมพูดสิ แล้วก็…”

หลังจากนั้นอัลเบิร์ตก็สั่งคนของเขาว่า “คุณผู้หญิงเวดได้บอกแบบนั้น ฉะนั้นปล่อยพวกเขาไป!”

ชาร์ลีพยักหน้า และหันไปมองคุณท่านวิลสัน “เห็นไหม? ผมบอกคุณแล้วว่าคุณไม่ได้ถูกต้อนรับที่นี่ ออกไปจากที่นี่ซะเถอะ เมื่อตอนผมยังขอร้องคุณดี ๆ ไม่อย่างนั้นผมจะปล่อยให้คนของอัลเบิร์ตเตะคุณออกไปจากที่นี่ซะ!”

คุณท่านวิลสันผู้โกรธแค้น กำลังกำหมัดแน่น และขบกรามของเธออย่างโกรธเกรี้ยว เธอตัวสั่นอย่างรุนแรงจนแทบจะหยุดนิ่งไม่ได้ แต่เธอก็ไม่กล้าอยู่ที่นั่นอีกต่อไป คริสโตเฟอร์จับแขนเธอแล้วพวกเขาก็รีบเดินออกไป

ในทางกลับกันเวนดี้ยังคงตะโกนอย่างตกใจ “ไม่! ฉันยังไม่อยากกลับ! ฉันต้องการฆ่านังแพศยานี้ซะ! ปล่อยฉันเดี่ยวนี้! ฉันอยากจะฆ่ามัน!”

อัลเบิร์ตเตะเธออย่างไร้ความปราณี และคำรามขึ้นว่า “หุบปาก ไม่อย่างนั้นฉันจะตัดลิ้นเธอทิ้งซะ!”