กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 330

คุณท่านวิลสันตัวสั่นขณะเดินไปหาแคลร์ และคุกเข่าตรงหน้าเธอ!

ทุกคนในวอร์ดต่างก็ตกใจเป็นอย่างมากในตอนนี้!

ใครจะคาดคิดว่าคุณท่านวิลสันผู้หยิ่งผยองจะคุกเข่าลงต่อหน้าแคลร์

นี่เป็นเรื่องที่น่าตกใจสำหรับทุกคนอย่างมาก!

แม้แต่คริสโตเฟอร์ก็ไม่ได้คาดคิดว่าแม่ของเขาจะเต็มใจที่จะคุกเข่าต่อหน้าแคลร์ และขอร้องเพียงเพื่อที่เธอจะสามารถหลอกล่อให้แคลร์กลับไปทำงานให้กับวิลสัน กรุ๊ป ได้

เธอทั้งเข้มแข็งและหยิ่งผยองมาตลอดชีวิต และเธอก็พยายามควบคุม และจัดการทุกคนที่อยู่รอบตัวเธออยู่เสมอ เธอจะมาคุกเข่าต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง? ทำไมเธอต้องยอมคุกเข่าต่อหน้าแคลร์ด้วยล่ะ?

แคลร์ยังประหลาดใจและตกตะลึงในเวลาเดียวกันนี้ เธอรีบตอบว่า “คุณย่า นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่คะ?! ได้โปรดลุกขึ้นเถอะค่ะ! เราสามารถมาคุยกันได้นะคะ”

คุณท่านวิลสันยังคงคุกเข่าต่อหน้าแคลร์ก่อนที่เธอจะกล่าวขอโทษ “แคลร์ สิ่งที่ย่าของหลานทำในอดีตนั้นช่างผิดพลาด! ย่ารู้ว่าทุกอย่างเป็นความผิดของย่า ย่าไม่ควรไล่หลานออกจากวิลสัน กรุ๊ป ย่าอยากจะขอโทษหลานอย่างจริงจังสำหรับความผิดพลาดของย่าเอง แคลร์ โปรดยกโทษให้คุณย่าของหลาน และกลับมาช่วยวิลสัน กรุ๊ป อีกครั้งเถอะนะ ตระกูลวิลสันไม่สามารถอยู่รอดได้หากไม่มีหลาน! หากหลานปฏิเสธที่จะกลับมาที่วิลสัน กรุ๊ป มันก็จบลงแล้วสำหรับตระกูลวิลสัน! ได้โปรดเถอะนะแคลร์ ย่ากำลังขอร้องหลานอยู่ในตอนนี้ โปรดกลับมาที่วิลสัน กรุ๊ป!”

ทัศนคติของคุณท่านวิลสันที่มีต่อแคลร์เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง และเธอไม่ใช่หญิงชราผู้หยิ่งผยองอีกต่อไปที่มักใช้ตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวควบคุม และบีบบังคับให้แคลร์ทำบางสิ่งที่เธอไม่อยากทำ ตอนนี้เธอเพียงแค่อ้อนวอน และขอร้องให้แคลร์กลับมาช่วยตระกูลวิลสัน ดูเหมือนว่าเธอเสียใจจริง ๆ กับการกระทำในอดีตของเธอ

ตระกูลวิลสันตกอยู่ในสภาวะที่จะล้มละลาย และสูญเสียทุกสิ่งที่มี ดังนั้นคุณท่านวิลสันจึงรู้ดีว่าแม้ว่าเธอจะต้องคุกเข่าขอร้อง เธอก็ต้องแน่ใจว่าเธอจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อให้แคลร์กลับมาทำงานให้กับวิลสัน กรุ๊ป อีกครั้ง

ไม่อย่างนั้นล่ะก็ วิลสัน กรุ๊ป จะถูกทำลายแน่ ๆ!

เมื่อคริสโตเฟอร์เห็นแม่ของเขาคุกเข่าต่อหน้าแคลร์และขอร้องเธออย่างสิ้นหวัง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขาลากแฮโรลด์ และเวนดี้มาอย่างรวดเร็วขณะที่ทั้งสามคนคุกเข่าข้างคุณท่านวิลสันเพื่อขอร้องให้แคลร์กลับไปที่วิลสัน กรุ๊ป

แคลร์ก็รู้สึกสับสนเล็กน้อยกับภาพที่เห็นข้างหน้านี้

เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าคุณท่านวิลสันผู้ซึ่งห่วงแค่ภาพลักษณ์และชื่อเสียงของตัวเองมาโดยตลอดจะยอมคุกเข่าขอโทษต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้

ดูเหมือนว่าตระกูลวิลสันจะสิ้นหวังอย่างสมบูรณ์

เมื่อคุณท่านวิลสันเห็นว่าแคลร์ยังคงเฉยเมยเธอก็สะอื้นต่อไปขณะที่พูดว่า “แคลร์ ได้โปรดสงสารคุณย่าที่น่าสงสารของหลานด้วย ตระกูลวิลสันขาดหลานไม่ได้หรอกนะ ได้โปรดเถอะนะแคลร์ ได้โปรดกลับมาทำงานให้กับวิลสัน กรุ๊ป!”

หลังจากนั้นคุณท่านวิลสันยังคงคุกเข่าต่อไป ในขณะที่เธอคำนับให้แคลร์สามครั้งพร้อมกับการแสดงออกที่น่าสังเวช และเป็นทุกข์บนใบหน้าของเธอ ทำให้ดูเหมือนว่าเธอจะคุกเข่าต่อไปจนกว่าเธอจะเสียชีวิต เว้นแต่ว่าแคลร์จะตกลงที่จะกลับมาช่วยเหลือตระกูลวิลสัน

“ถ้าคุณรู้ว่าสิ่งต่าง ๆ จะกลายเป็นแบบนี้ แล้วทำไมคุณถึงทำร้ายแคลร์ตั้งแต่แรกล่ะครับ?”

ในตอนนี้ ชาร์ลีเดินไปหาคุณท่านวิลสันก่อนที่เขาจะพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณย่าขอบคุณมากที่มาเยี่ยมพ่อตาของผมในวันนี้ เราขอขอบคุณจริง ๆ แต่ถึงอย่างไรมันก็คงเป็นไปไม่ได้ที่แคลร์จะกลับไปทำงานให้กับวิลสัน กรุ๊ป ครับ”

หลังจากพูดอย่างนั้นชาร์ลีก็ออกคำสั่ง และพูดว่า "กรุณาออกไปจากที่นี่ เดี่ยวนี้ด้วยครับ!"

คุณท่านวิลสันหยุดร้องไห้ทันที และจ้องไปที่ชาร์ลีขณะที่เธอพูดว่า “ชาร์ลี เมื่อตอนที่นายไม่มีอะไรเลย ตระกูลวิลสันก็ช่วยจัดเตรียมอาหารให้นาย และให้อาหาร เสื้อผ้า และที่อยู่อาศัยแก่นาย นายจะไม่รู้สึกขอบคุณสักนิดเลยเหรอ? ทำไมนายถึงพยายามสร้างความไม่ลงรอยกันระหว่างแคลร์ และสมาชิกคนอื่น ๆ ในตระกูลวิลสันตอนนี้ด้วย?”

ชาร์ลียิ้มจาง ๆ ก่อนที่เขาจะพูดว่า “ผมขอโทษนะครับคุณย่า แต่คนที่เลี้ยงดูผมมาคือแคลร์ และพ่อตา แม่ยายของผม คุณไม่เคยให้อะไรผมเลย และสิ่งที่คุณทำคือรังแกผม และเรียกผมว่าขยะ! ทำไมผมต้องมาขอบคุณคนอย่างคุณด้วยล่ะครับ?”

หลังจากนั้นใบหน้าของชาร์ลีก็เปลี่ยนไปก่อนที่เขาจะตะคอกว่า “อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าแผนการของคุณคืออะไร ผมรู้ว่าคุณแค่พยายามหลอกล่อและบงการแคลร์ให้กลับไปที่ วิลสัน กรุ๊ป เพราะคุณต้องการให้เธอช่วยวิลสัน กรุ๊ป เพื่อคงความร่วมมือกับบริษัทพันธมิตรอื่น ๆ เพื่อที่คุณจะได้ฟื้นฟูวิลสัน กรุ๊ป ให้กลับมาอีกครั้ง นี่ผมพูดผิดไปหรือเปล่า?”