กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 335

ขณะที่ตระกูลวิลสันกำลังร้องไห้ และสาปแช่งชาร์ลีอยู่นั้น จู่ ๆ โรลส์ - รอยซ์ สองคันก็จอดอยู่หน้าวิลล่าของตระกูลวิลสัน

จากนั้นบอดี้การ์ดหกคนในชุดสีดำก็ก้าวออกจากรถทั้งสองคัน บอดี้การ์ดคนหนึ่งเปิดประตูรถด้านหลังอย่างรวดเร็ว และชายวัยกลางคนในวัยห้าสิบก็ก้าวออกมาจากรถ

ชายคนนี้ดูโดดเด่นมาก และเขาแต่งกายด้วยชุดสูทแฮนด์เมดชั้นยอดจากแบรนด์ดีไซเนอร์ชื่อดัง เขาช่างดูสง่างามมาก

ชายวัยกลางคนก้าวออกมาจากรถพร้อมถือสำเนาต้นตระกูลวิลสันในมือ ขณะที่เขาถามผู้ช่วยเขาว่า “นี่คือตระกูลวิลสัน แห่ง โอลรัส ฮิลล์ ใช่ไหม?”

ผู้ช่วยพยักหน้าก่อนที่เขาจะกล่าวว่า “ใช่แล้วค่ะ นายท่านวิลสัน ดิฉันได้ตรวจสอบกับสำนักงานกิจการพลเรือนแล้ว และยืนยันว่านี่คือตระกูลวิลสัน แห่ง โอลรัส ฮิลล์ค่ะ”

“เอาล่ะถ้าอย่างนั้น” ชายวัยกลางคนพยักหน้า และมองไปที่วิลล่าของตระกูลวิลสันก่อนที่เขาจะพูดว่า “ฉันไม่ได้คาดหวังว่าตระกูลวิลสัน แห่ง โอลรัส ฮิลล์ จะรกร้างขนาดนี้ ฉันเดาว่าพวกเขาเป็นญาติที่ยากจนของเราจริง ๆ …”

ผู้ช่วยรีบตอบว่า “นายท่านวิลสันทำไมเราไม่กลับกันดีกว่าคะ? มันค่อนข้างน่ารำคาญสำหรับเราที่ต้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับพวกคนยากจนเหล่านี้”

ชายวัยกลางคนโบกมือเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า“แม้ว่าเราจะขาดการติดต่อกับตระกูลวิลสันแห่ง โอลรัส ฮิลล์ ไปนานแล้ว แต่พ่อของฉันบอกกับฉันว่ามีคนจากตระกูลวิลสันได้ช่วยชีวิตเขาในช่วงสงคราม พ่อของฉันอยากจะมาขอบคุณเขาเป็นการส่วนตัวเสมอ แต่เขาไม่มีโอกาสได้ทำเช่นนั้นเพราะเขานอนเป็นอัมพาตอยู่บนเตียงตลอดเวลา ดังนั้นฉันจึงอยากมาขอบคุณตระกูลวิลสันแห่ง โอลรัส ฮิลล์ ในนามของพ่อของฉันอย่างจริงใจ นอกจากนี้ฉันยังต้องการศึกษาลำดับวงศ์ตระกูลของบรรพบุรุษของเราเพื่อที่ฉันจะได้เขียนมันออกมา”

ผู้ช่วยถามอีกครั้งด้วยความอยากรู้ “นายท่านวิลสัน เรื่องราวเบื้องหลังแผนผังครอบครัวของคุณคืออะไรเหรอคะ?”

ชายวัยกลางคนตอบว่า “ตอนนั้นตระกูลวิลสันใหญ่โตมาก ทุกคนในตระกูลวิลสันเคยอยู่ร่วมกันในหมู่บ้านเดียวกัน อย่างไรก็ตาม เมื่อเกิดสงครามต่อต้านขึ้น ทุกคนต่างหนีเอาชีวิตรอด และแยกจากกัน พ่อของฉัน และบรรพบุรุษของตระกูลวิลสันแห่ง โอลรัส ฮิลล์ เป็นลูกพี่ลูกน้องที่ห่างไกลกัน ขณะที่พวกเขากำลังหลบหนีอยู่นั้น พ่อของฉันถูกยิง และเกือบเสียชีวิต อย่างไรก็ตาม มีชายจากตระกูลวิลสัน แห่ง โอลรัส ฮิลล์ อุ้มเขาไว้บนหลังเพื่อที่พวกเขาจะได้หลบหนีได้ทัน”

ผู้ช่วยอุทานด้วยความตกใจ "ว้าว! ดิฉันคิดอยู่เชียวแล้วว่าต้องมีความสัมพันธ์ และเรื่องราวในอดีตระหว่างตระกูลวิลสันกับครอบครัวของคุณแน่ ๆ”

"ใช่แล้ว" หลังจากนั้นชายวัยกลางคนก็ถอนหายใจก่อนจะพูดว่า “ไปเคาะประตู”

ในขณะเดียวกันนั้น สมาชิกทุกคนในตระกูลวิลสันต่างก็นั่งอยู่ด้วยกัน ขณะที่พวกเขาร้องไห้อย่างน่าเวทนา เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น คริสโตเฟอร์รีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าก่อนจะเดินออกไปที่ลานบ้านเพื่อเปิดประตู

คริสโตเฟอร์เห็นชายวัยกลางคนที่อายุมากกว่าเขาไม่กี่ปียืนอยู่นอกประตูด้วยสีหน้าหยิ่งผยอง เมื่อคริสโตเฟอร์เห็นบอดี้การ์ดทั้งหกคน และโรลส์ - รอยซ์ สองคันจอดอยู่นอกประตูหน้าบ้านเขา เขาก็รู้ว่านี่ไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาแน่นอน ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?”

ชายวัยกลางคนยิ้มเล็กน้อยก่อนจะถามว่า “คุณเป็นลูกหลานของตระกูลวิลสันหรือเปล่า?”

คริสโตเฟอร์พยักหน้าโดยไม่รู้ตัวก่อนที่เขาจะพูดว่า “ใช่แล้วครับ ผมเป็นสมาชิกของตระกูลวิลสัน มีอะไรให้ผมช่วยบ้างครับ?”

ชายวัยกลางคนแนะนำตัวเองในเวลาเดียวกันนี้ "สวัสดีครับ ผมชื่อเคนเน็ธ วิลสัน และผมเป็นหัวหน้าตระกูลวิลสันในอีสต์ คลิฟฟ์”

“ตระกูลวิลสันในอีสต์คลิฟ?” คริสโตเฟอร์ถามด้วยความงงงวย “คุณหมายถึงอะไร? ผมไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย”

ชายวัยกลางคนยิ้มก่อนจะกล่าวว่า “เรามีบรรพบุรุษคนเดียวกัน และถือได้ว่าเราเป็นญาติห่าง ๆ กัน พ่อของผม และพ่อของคุณเป็นลูกพี่ลูกน้องที่ห่างกัน ดังนั้นผมคิดว่าเราอาจถือได้ว่าเป็นญาติห่าง ๆ กันนะครับ”

คริสโตเฟอร์ถามด้วยความประหลาดใจ “คุณเป็นสมาชิกของตระกูลวิลสันด้วยงั้นเหรอครับ?”

"ใช่ครับ" เคนเน็ธพยักหน้าก่อนที่เขาจะกล่าวว่า “เหตุผลที่ผมมาที่นี่ในวันนี้ มาจากการที่พ่อของผมได้มอบความไว้วางใจให้ผมมาเยี่ยมคุณเพื่อที่ผมจะได้แสดงความขอบคุณต่อพ่อของคุณด้วยตัวเอง นอกจากนี้ผมยังอยากจะรู้จักคุณให้ดีขึ้นเพื่อที่เราจะได้ติดต่อกันในอนาคต”

เมื่อพูดอย่างนั้นเคนเน็ธ ก็หยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนที่จะส่งให้คริสโตเฟอร์ “นี่คือนามบัตรของผมครับ”

คริสโตเฟอร์หยิบนามบัตรในมือของเขา และตะลึงทันทีที่เขามองไปที่มัน

เคนเน็ธ วิลสัน ประธานโมเดสเวย์ กรุ๊ป?

โมเดสเวย์ กรุ๊ป เป็นบริษัทมหาชนที่มีชื่อเสียงมาก!

คริสโตเฟอร์ดีใจมาก และรีบพูดว่า “ประธานวิลสัน! ผมได้ชื่นชมคุณมานานมาก!”

หลังจากนั้นเขารีบอธิบายต่อว่า “ประธานวิลสันความสัมพันธ์ระหว่างพ่อของคุณกับพ่อของผมคือเป็นอย่างไรเหรอครับ? พ่อของผมเสียชีวิตไปสามปีกว่าแล้ว”

เคนเน็ธ ถอนหายใจก่อนจะตอบว่า “โอ้ ช่างโชคร้ายจริง ๆ พ่อของผมก็จากไปเมื่อปีที่แล้ว ก่อนที่เขาจะจากไปเขายังขอให้เราพาเขาไปพบคนที่ช่วยชีวิตเขา ผมไม่ได้คาดหวังว่าผู้มีพระคุณของเขาจะจากไปก่อนเขาเลย…”