กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 337

เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ คุณท่านวิลสันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นมากขณะที่เธอพูดกับเคนเน็ธว่า“โอ้ ประธานวิลสัน พ่อของคุณช่างเป็นคนดีที่รู้สึกขอบคุณผู้ช่วยชีวิตของเขาจริง ๆ! เขาจำทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้แม้จะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม”

เคนเน็ธพยักหน้า และถอนหายใจก่อนที่เขาจะกล่าวว่า “อย่างไรก็ตาม เขาเป็นผู้มีพระคุณ และผู้ช่วยชีวิตของเขา พ่อของผมยังไม่ลืมทุกสิ่งที่พ่อของคุณทำเพื่อเขาแม้จะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม”

จากนั้นเคนเน็ธก็หยิบกล่องเครื่องประดับระดับไฮเอนด์ออกมาจากกระเป๋า และส่งให้คุณท่านวิลสัน พร้อมกับพูดว่า “พ่อของผมส่งกล่องนี้ให้ผมก่อนเขาจะจากไป และบอกผมว่าผมต้องส่งสิ่งนี้ให้กับผู้ช่วยชีวิตของเขา เนื่องจากนายใหญ่วิลสันได้จากไปแล้ว งั้นผมก็จะมอบสิ่งนี้ให้คุณแทน นะครับ คุณท่านวิลสัน”

คุณท่านวิลสันคิดว่าพ่อของเคนเน็ธ ต้องการที่จะมอบสมบัติหายากให้เธอเพื่อขอบคุณชายชราที่เคยช่วยชีวิตเขา ดังนั้นเธอจึงรีบเปิดกล่องเครื่องประดับอย่างตื่นเต้น และมองเข้าไปในกล่องเครื่องประดับ

อย่างไรก็ตาม… มันคือกระสุนสนิม!

นี่มันอะไรกัน?!

คุณท่านวิลสันจ้องไปที่เคนเน็ธ ก่อนที่เธอจะถามว่า “ประธานวิลสัน นี่คือ…”

เคนเน็ธรีบตอบว่า “นี่คือกระสุนที่โดนขาพ่อของผมในตอนนั้น ผู้ช่วยชีวิตของเขาใช้มีดพกกรีดมันออกจากขาของเขา และพ่อของผมก็เก็บมันไว้กับเขาตั้งแต่วันนั้น ก่อนที่เขาจะจากไป เขาบอกให้ผมส่งสิ่งนี้ไปให้ผู้ช่วยชีวิตของเขาเป็นของที่ระลึก”

คุณท่านวิลสันเกือบจะสาปแช่งดัง ๆ

อะไรของมันวะเนี่ย?!

สามีของเธอได้ช่วยชีวิตพ่อของเขา และพ่อของเขาก็อยากจะมอบกระสุนเก่าที่ขึ้นสนิมให้กับเขาเพื่อระลึกถึงวันนั้น?!

อย่าบอกนะว่านี่เป็นวิธีที่พวกเขาจะตอบแทนความช่วยเหลือในวันนั้น?!