กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 352

บอดี้การ์ดมีสายตาที่หวาดกลัวขณะที่พวกเขาจ้องมองไปที่ชาร์ลี!

ทำไมหนุ่มคนนี้ ถึงได้น่ากลัวขนาดนี้! ทั้งสามคนโจมตีเขาในคราวเดียวกัน แต่พวกเขาพ่ายแพ้ให้กับชายหนุ่มเพียงคนเดียวจริง ๆ งั้นหรือ? พวกเขาสูญเสียประสิทธิภาพในการต่อสู้ไปอย่างนั้นเหรอ?! นี่… นี่ชายหนุ่มคนนี้เป็นพระเจ้าอย่างนั้นเหรอ!

ชาร์ลีเดินเข้าไปหาบอดี้การ์ดทั้งสามคน ก่อนที่เขาจะจ้องมองพวกนั้นด้วยสีหน้าเย็นชา และพูดไปว่า “เนื่องจากนายสนุกกับการเป็นสุนัขให้คนอื่น ฉันจะทำให้แน่ใจว่านายจะคลานบนพื้นได้ในอนาคต!”

หลังจากนั้นชาร์ลีก็เหยียบไปที่ขาขวาข้างหนึ่งของบอดี้การ์ด!

แกร็บ!

กระดูกสะบ้าหัวเข่าข้างขวา ของชายคนนั้นแหลกสลายทันที

หลังจากนั้น เขาก็ยกเท้าขึ้นอีกครั้ง และบดไปที่กระดูกสะบ้าหัวเข่าข้างซ้ายของคู่ต่อสู้

เมื่อบอดี้การ์ดอีกสองคนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นพวกเขาต่างก็ตัวสั่นด้วยความตกใจ!

หลังจากนั้น บอดี้การ์ดทั้งสองก็เริ่มร้องไห้และขอความเมตตาจากชาร์ลี

ชาร์ลีตอบอย่างเย็นชาไปว่า “เมื่อต้องทำร้ายคนอื่น นายเป็นพวกอันธพาลที่โหดร้ายกว่าใคร ๆ ถึงอย่างนั้น เมื่อนายเจ็บปวด นายก็จะขี้ขลาดมากกว่าใคร ๆ ด้วย! ถ้าฉันปล่อยนายไปวันนี้ เมื่อต้องจัดการกับคนที่อ่อนแอกว่านายในอนาคต นายจะทำสิ่งที่ชั่วร้ายมากกว่านี้แน่นอน! ดังนั้นวันนี้ ฉันต้องทำลายนายเพื่อประโยชน์ของผู้คน!”

หลังจากนั้น ไม่ว่าพวกเขาจะร้องไห้ และอ้อนวอนต่อชาร์ลีเพียงใด ชาร์ลีไม่ได้สนใจเขาเลย กลับขยี้หัวเข่าของพวกเขาทุกคน

แกร็บ! แกร็บ! แกร็บ! แกร็บ!

ตอนนี้ ในโลกนี้ มีคนอีกสามคน ที่ไม่สามารถยืนบนสองเท้าของตัวเองได้อีกแล้ว!

ทุกคนในเหตุการณ์ ต่างตกใจกับความดุร้ายของชาร์ลี

ในเวลานี้ เคนเน็ธและเวนดี้ก็ตัวสั่นด้วยความกลัว!

เคนเน็ธไม่เคยคิดมาก่อนว่าชาร์ลีจะโหดร้ายและแข็งแกร่งขนาดนี้!

เขาไม่เคยคาดคิดว่า ชาร์ลีจะเอาชนะบอดี้การ์ดที่เก่งกาจที่สุดทั้งสี่คนของเขาได้แบบนี้!

เขาทำลายพวกมันจนหมดสิ้น

พวกเขาทั้งหมดเป็นนักสู้มืออาชีพ และหนึ่งในนั้นคือแชมป์การต่อสู้ระดับประเทศเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา!

เคนเน็ธรู้สึกว่าขาของเขาอ่อนแรง และเขารู้สึกหนาวในจุดที่ตัวเองเปียกก่อนหน้านี้

เขาหันกลับไปอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่เขาพยายามจะหนี

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็ไม่อาจปล่อยให้ตัวเองตกไปอยู่ในเงื้อมมือของชาร์ลีได้…

ในเวลานี้ จู่ ๆ ก็มีคนตะโกนว่า “คุณผู้เฒ่า! คุณพยายามที่จะหลบหนีหลังจากยั่วยุคุณเวดอย่างนั้นเหรอ?”

ทันทีหลังจากนั้น ผู้คนก็หลีกทาง ขณะที่ดอน อัลเบิร์ต เดินเข้ามาพร้อมกับกลุ่มชายด้านหลังของเขา อัลเบิร์ตหัวเราะเยาะก่อนที่เขาจะหยุดตรงหน้าเคนเน็ธ

เคนเน็ธมองเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ก่อนที่เขาจะถามไปว่า “คุณ… คุณเป็นใคร?”

ผัวะ!

อัลเบิร์ต ตบหน้าเคนเน็ธอย่างแรงโดยไม่แม้แต่จะตอบคำถามของเขา

มีรอยนิ้วมือห้าลายบนใบหน้าของเคนเน็ธ ขณะที่เขาพูดอย่างโกรธเกรี้ยวกลับไปว่า “นายคิดว่านายเป็นใครกัน? นายกล้าตบฉันอย่างนั้นเหรอ! ฉันเป็นประธานหอการค้านะเว้ย!”

ผัวะ!

อัลเบิร์ตไม่ได้แสดงความเมตตาใด ๆ กับเขาเลยและเขาก็ตบที่หน้าเคนเน็ธอีกครั้ง

“ประธานเหรอ? ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะเป็นประธาน! ถ้าคุณดูหมิ่นคุณเวด คุณกำลังวอนหาที่ตาย!”

เคนเน็ธโกรธมากแต่ในเวลานี้เขาก็กลัวเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงรีบพูดกลับไปว่า “ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความเข้าใจผิด! เรื่องเข้าใจผิด! มีเพียงความเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ระหว่างคุณเวดกับฉัน ตอนนี้ฉันกำลังจะออกไปแล้ว ฉันจะไปแล้ว!”

“คุณจะออกไปไหน?” อัลเบิร์ตยิ้มอย่างดูถูก ก่อนที่เขาจะพูดว่า “คุณขออนุญาตจากคุณเวดให้คุณออกไปหรือยังฮะ?”

เคนเน็ธรีบหันหน้ามาเผชิญหน้ากับชาร์ลี ก่อนที่เขาจะอ้อนวอนด้วยเสียงสั่นเครือไปว่า “ชาร์ลี คุณเวด ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความเข้าใจผิด พวกสี่คนนั้นต้องการสร้างปัญหาให้คุณ และฉันก็หยุดพวกเขาไม่ได้! ตอนนี้พวกเขาได้รับตอนจบที่สมควรได้รับแล้ว! ช่วยปล่อยฉันไปตอนนี้เถอะนะ… ”

ชาร์ลีพยักหน้าและยิ้มก่อนที่เขาจะพูดว่า “โอเค แน่นอน ผมสามารถปล่อยคุณไปได้ หลังจากที่ผมเคยปล่อยคุณไปแล้วครั้งหนึ่งน่ะนะ”

หลังจากนั้นชาร์ลีก็มองไปที่เคนเน็ธด้วยสีหน้าขี้เล่น ก่อนที่เขาจะพูดว่า “แต่คุณควรจะทำยังไงล่ะ หากผมกำลังจะปล่อยคุณไป? คุณต้องการให้ผมสอนคุณอีกไหมว่าต้องทำยังไง?”

เคนเน็ธกลัวว่าชาร์ลีจะทำให้เขาไร้ความสามารถเหมือนกับที่เขาทำกับบอดี้การ์ดของเขา ดังนั้นเขาจึงคุกเข่าลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะร้องไห้และขอร้องไปว่า “พ่อ ได้โปรดช่วยลูกชายของคุณในครั้งนี้ด้วยเถอะครับ… ”

ดอน อัลเบิร์ต ตกตะลึงและเขาก็โพล่งออกมาทันทีว่า “โอ้พระเจ้า! คุณช่างน่าสมเพชจริง ๆ!”

เคนเน็ธยิ้มอย่างขมขื่นก่อนจะพูดว่า “ฉันจะบอกความจริงกับคุณ ฉันได้เรียนรู้บทเรียนนี้แล้ว… ”