กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 353

การเยาะเย้ยที่ดูถูกเหยียดหยามนี้สะท้อนอยู่รอบตัวพวกเขา

เคนเน็ธช่างเป็นอะไรที่แย่มาก! เขาเรียกชาร์ลีว่า ‘พ่อ’ สามครั้งในช่วงเวลาไม่กี่นาที!

เขาเป็นประธานของ โมเดสเวย์ กรุ๊ป ที่มีชื่อเสียง? เขาสร้างความอับอายให้กับตัวเองและบริษัทของเขาเป็นอย่างมาก!

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เคนเน็ธไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย!

ชายผู้ยิ่งใหญ่ รู้ว่าเมื่อใดควรโอนอ่อนผ่อนตามและเมื่อใดไม่ควรทำ

คุณต้องมีชีวิตอยู่ และจากนั้นคุณจะใช้ความเป็นลูกผู้ชายได้ ใช่ไหม?

ถ้าคุณตายไป ความเป็นลูกผู้ชายของคุณจะสำคัญอะไร?

ดังนั้นเขาจึงรีบไปหาชาร์ลีเพื่อประจบประเเจงชาร์ลี “พ่อ ช่วยเมตตาและยกโทษให้ฉันด้วย! ฉันสาบานว่าฉันจะเป็นหนี้ชีวิตของคุณตลอดไปนะพ่อนะ!”

ชาร์ลีโบกมือและหัวเราะ “คุณควรเรียกผมว่าพ่อก่อนหน้านี้ ตอนที่ผมถามดี ๆ ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว”

เคนเน็ธอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ คิดว่าชาร์ลีต้องการก่อกวนเขา เขาวิงวอนอย่างหมดหวังในขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม “พ่อ ได้โปรดเถอะนะ ฉันขอโทษพ่อ! โปรดยกโทษให้ฉัน… ”

ชาร์ลีมองไปที่เวนดี้ซึ่งยืนอยู่ด้วยความงุนงง และพูดอย่างเรียบเฉยว่า “เวนดี้ วิลสัน เสี่ยเลี้ยงของเธอคุกเข่าแล้ว ทำไมเธอยังยืนอยู่ล่ะ?”

เวนดี้ตกใจกับคำพูดของเขาและพึมพำออกมาว่า “อะไร… แกหมายถึงอะไร… ”

เคนเน็ธยื่นมือออกไปดึงเวนดี้ลงมาคุกเข่าอย่างรุนแรง ในขณะที่เขาคุกเข่าอยู่ ก่อนจะพูดไปว่า “คุณทิ้งสมองไว้ที่บ้านเหรอ ยัยโง่? ไม่รู้ว่าต้องคุกเข่าก่อนถึงจะพูดกับพ่อของผมได้?!”

ความปรารถนาที่จะอยู่รอดของเคนเน็ธนั้นแข็งแกร่งกว่าชื่อเสียง ศักดิ์ศรีและเกียรติยศ นี่เป็นทางเลือกสุดท้ายของเขา

เวนดี้คุกเข่าบนพื้นเหมือนรูปปั้นหินไม่กล้าขยับหรือพูดใด ๆ ได้ เคนเน็ธมองไปที่ชาร์ลีอย่างหมดหวังและถามไปว่า “พ่อ ตอนนี้คุณมีความสุขไหม?”

ชาร์ลีส่ายหัว “ไม่เชิง”

หัวใจของเคนเน็ธเต้นรัว “ฉันจะทำอย่างไรให้คุณมีความสุขได้?”

รอยยิ้มซุกซนปรากฏบนใบหน้าของชาร์ลี ขณะที่เขาพูดไปว่า “เรียกผมว่า ‘คุณปู่’ ให้ผมดูว่ามันทำให้ผมรู้สึกอย่างไร ถ้าผมพอใจกับมัน ผมจะลองคิดดูอีกสักครั้งว่าปล่อยคุณไปดีไหม”

เคนเน็ธอยากที่จะตายอยู่ตรงนั้นเลย

ในวันนี้ เขาเอาความคิดมาจากไหน ทำไมเขาถึงอยากสร้างปัญหากับชาร์ลีตั้งแต่แรก?! ไม่เพียงแต่เขาไม่ได้รับประโยชน์อะไรจากมันเลย แต่เขายังโชคไม่ดีอีกต่างหาก!

เขาถูกทุบตีบังคับให้คุกเข่า ต้องเรียกชาร์ลีพ่อ และฉี่รดกางเกงตัวเองอีก...

และตอนนี้เขาต้องเรียกชาร์ลีว่า ‘คุณปู่’ ...

มันเป็นคำที่สร้างความลำบากใจอย่างมาก...

เมื่อเห็นความลังเล ชาร์ลีจึงถามอย่างเย็นชา “ทำไม? คุณไม่ต้องการทำอย่างนั้นเหรอ?”

เคนเน็ธตัวสั่นด้วยความตื่นตระหนกและพูดว่า “ไม่ ไม่ ฉันจะทำ!”

จากนั้นเขาก็เคาะศีรษะลงกับพื้นและร้องเสียงดังว่า “คุณปู่! ฉันขอโทษโปรดยกโทษให้ฉันด้วย!”

ชาร์ลีขมวดคิ้ว “ฉันเป็นใคร?”

น้ำตาไหลอาบแก้มของเคนเน็ธเหมือนแม่น้ำ “คุณคือคุณปู่ของฉัน!”

“แล้วคุณเป็นใคร?”

“ฉันเป็นหลานชายของคุณ… ”

ชาร์ลีพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ดี ไม่เคยรู้เลยว่าผมจะเป็นปู่ได้ตั้งแต่อายุยังน้อย ในกรณีนี้ ผมจะไว้ชีวิตคุณ”

เคนเน็ธถอนหายใจอย่างโล่งอกและกำลังจะลุกขึ้นยืนและจากไป...

“เดี๋ยวก่อน!” ชาร์ลีหยุดเขา “คุณอยากจะจากไปแบบนั้นเหรอ? คุณไม่ต้องพูดอะไรก่อนหรือ?”