กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 354

เคนเน็ธกัดริมฝีปากอย่างอดทนต่อความอัปยศและความโกรธในใจนี้ ขณะที่เขาพูดกับชาร์ลีด้วยความเคารพว่า “คุณปู่ ฉันขอไปได้ไหมครับ?”

ชาร์ลี ตบแก้มเขาแล้วพูดว่า “โอเค ไปเลยสิ หลานชายที่รักของผม!”

น้ำตาแห่งความอัปยศไหลออกมาจากดวงตาของเคนเน็ธ ขณะที่เขาหันกลับมาและเดินออกไปอย่างสั่นเทา

เวนดี้รีบตามเขาออกไปจากสถานที่จัดงานเช่นกัน

พวกเขาเดินเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ กังวลว่าชาร์ลีจะหยุดพวกเขาอีกครั้ง แต่ชาร์ลีหมดความสนใจที่จะแกล้งพวกเขาแล้ว

ตอนนี้อวัยวะเพศของเคนเน็ธทำงานผิดปกติอย่างสมบูรณ์ เขาจะติดอยู่ในความสิ้นหวังอย่างมากไปตลอดชีวิต!

หลังจากพวกเขาออกไป ดอน อัลเบิร์ต ก็รีบไปหาชาร์ลีและพูดว่า “ปรมาจารย์เวด ผมขอโทษที่มาสาย เป็นความผิดของผมที่ปล่อยให้คุณเสียเวลาและความพยายามไปกับถังขยะใบนั้น ผมยินดีรับโทษสำหรับความประมาทเลินเล่อของผมครับ”

ชาร์ลีโบกมืออย่างเฉยเมยและถามไปว่า “นายมาที่นี่ทำไม? นี่ไม่ใช่การประชุมสุดยอดสำหรับอุตสาหกรรมการก่อสร้างและการตกแต่งเหรอ? นายอยู่ในวงการนี้ด้วยหรือ?”

“ใช่!” อัลเบิร์ตหัวเราะเบา ๆ และตอบว่า “ผมเป็นตัวแทนจัดหาปูนซีเมนต์และทรายรายใหญ่ที่สุดใน โอลรัส ฮิลส์ ซึ่งหมายความว่าผมเป็นตัวแทนที่โดดเด่นในอุตสาหกรรมการก่อสร้างนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงเชิญผมเข้าร่วมการประชุมสุดยอดนี้ด้วยครับ”

ชาร์ลี ทราบดีว่าธุรกิจปูนซีเมนต์และทราย ถือได้ว่าเป็นธุรกิจสีเทาสำหรับอุตสาหกรรมการก่อสร้างดังนั้น อัลเบิร์ต จึงเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ตั้งแต่เขามาจากชนชั้นใต้ดิน ดังนั้น เขาจึงพยักหน้าและพูดไปว่า “อย่าทำธุรกิจที่เป็นอันตราย และทำลายล้างมากมายขนาดนี้เลย หยุดกลั่นแกล้งผู้คนที่ซื่อสัตย์และคนธรรมดาสักที”

อัลเบิร์ตพูดด้วยรอยยิ้มที่เรียบง่ายไปว่า “ได้ครับ ปรมาจารย์เวด ขอบคุณที่เตือนสติผม ผมยอมรับครับ แต่เรื่องนี้ก็นานมาแล้ว ในตอนนี้ ผมคงไม่กล้าทำสิ่งที่เป็นอันตรายเหล่านั้นอีกแล้วล่ะครับ... ”

ชาร์ลีพยักหน้าด้วยรอยยิ้มพอใจ

อัลเบิร์ตชี้ไปที่บอดี้การ์ดที่บาดเจ็บทั้งสี่คน และถามว่าไปว่า “ปรมาจารย์เวดครับ แล้วพวกนี้ล่ะครับ?”

“คนที่เป็นลมน่ะ หักขาของมันและโยนออกไปจากที่นี่ที โยนมันออกไปไกล ๆ หน่อย ผมจะได้ไม่ต้องเห็นให้เสียอารมณ์!”

อัลเบิร์ตพยักหน้าและสั่งคนของเขา “เฮ้ นายไม่ได้ยินที่ปรมาจารย์เวดพูดเหรอ? ไปทำงานของพวกนายกันได้แล้ว!”

พวกผู้ชายโค้งคำนับ “ครับ ปรมาจารย์เวด!”

จากนั้นพวกเขาก็หักเข่าของคนที่เป็นลม ก่อนจะลากชายไร้ชีวิตทั้งสี่ไปที่ประตู

***

เนื่องจากตอนนี้ เคนเน็ธไม่มีบอดี้การ์ดแล้ว เขาจึงต้องขับรถด้วยตัวเองเท่านั้น เขาขับรถไปที่โรงพยาบาลเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บที่ใบหน้าของเขา จากนั้นก็ขับรถกลับไปที่วิลล่าของตระกูลวิลสัน

เคนเน็ธกำลังร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดและด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ลุกโชนอยู่ภายในตัวเขา

เวนดี้กัดฟันพูดอย่างไม่พอใจไปว่า “ที่รัก! ชาร์ลี ไอ้ขี้แพ้คนนั้น กล้าตบคุณด้วยซ้ำ! เขามันกวนประสาทมาก ๆ! คุณอย่าปล่อยให้เขารอดพ้นจากเรื่องนี้ไปได้นะคะ!”

ความเกลียดชังที่น่าเศร้าอยู่บนใบหน้าของเคนเน็ธ ดวงตาของเขาเย็นชาราวกับกริช และเขาก็ส่งเสียงออกมาดังๆ ว่า “แน่นอน! ผมจะฆ่ามัน! ผมจะถลกหนังมันทั้งเป็นและหักกระดูกของมันทั้งหมด! ไม่เคยมีใครกล้าทำกับผมแบบนี้เลย!”

เวนดี้แสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย ในตอนนี้ความรังเกียจของเธอที่มีต่อชาร์ลีอยู่ที่จุดสูงสุดแล้ว และเธอพนันได้เลยว่า ชาร์ลีจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานเมื่อเคนเน็ธหมายหัวเขาไว้แล้ว

เวนดี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ที่รัก พาฉันไปด้วยนะคะ หากคุณจะจัดการกับเขา ฉันอยากจะทรมานเขา ฉันอยากเห็นเขาขอความเมตตาจากฉัน!”

เคนเน็ธชกไปที่ด้านหลังของเบาะนั่งอย่างรุนแรงและพูดว่า “ผมจะขยี้ไอ้เวรนั่นให้เป็นฝุ่นผงไปเลยทีเดียว!”

“มันน่ากลัวมากเลยค่ะ!”

เวนดี้รู้ดีว่าด้วยภูมิหลังและความมั่งคั่งของเคนเน็ธ มันจะเป็นแค่เรื่องง่าย ๆ ในการกำจัดชาร์ลี

วันนี้พวกเขาเป็นฝ่ายแพ้ เพียงเพราะพวกเขาไม่ได้พาบอร์ดี้การ์ดไปมากพอ ถ้าครั้งหน้า เคนเน็ธพาบอร์ดี้การ์ดไปอีกหลายสิบคน ชาร์ลีจะรอดเหรอ?

ชาร์ลีคงจะตายไปแล้วในตอนนั้น!

ในขณะที่จินตนาการของเธอโลดแล่น เธอก็รู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นในการแก้แค้น!

เธอโน้มตัวไปหาเคนเน็ธ และพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันว่า “ที่รัก เนื่องจากไอขี้แพ้คนนั้นจะต้องตายในมือของคุณไม่ช้าก็เร็ว ตอนนี้อย่าโกรธไปเลย มันไม่ดีต่อร่างกายของคุณนะคะ”

จากนั้นเธอก็ขยุ้มไปที่ผมของเขา แล้วกระซิบว่า “เมื่อเรากลับถึงบ้านแล้ว ฉันจะทำให้คุณมีความสุขค่ะ… ”