กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 360

เนื้อร้ายที่อวัยวะเพศ?

นี่เป็นปัญหาที่ค่อนข้างจะยุ่งยากเป็นพิเศษ!

ไม่มีวิธีที่มีประสิทธิภาพในการรักษาปัญหานี้ได้ ทั้งในการแพทย์แผนจีนและตะวันตก ถ้ามันเป็นเนื้อร้ายอย่างแท้จริง มันก็ไม่สามารถรักษาได้

แอนโธนี่รีบถามไปว่า “มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? คุณทำอะไรลงไป? เนื้อร้ายที่อวัยวะเพศเป็นโรคที่หายากมาก!”

เคนเน็ธไม่ต้องการพูดถึงเหตุการณ์ที่น่าอับอายของเขา เขาจึงพึมพำไปว่า “ผมไม่รู้ว่าเป็นได้อย่างไร แต่มันก็เกิดขึ้นแบบนี้ ผมไปตรวจที่โรงพยาบาลซิลเวอร์ วิง แล้วหมอบอกว่ามันเป็นเนื้อร้าย… ”

จากนั้นเขาก็คร่ำครวญและวิงวอนไปว่า “ลุงซิมมอนส์ โปรดช่วยผมด้วย! ตอนนี้ คุณเท่านั้นที่สามารถช่วยผมได้!”

แอนโธนีรู้สึกว่า ปัญหายุ่งยากเกินกว่าที่เขาจะจัดการได้ แม้จะมีทักษะทางการแพทย์ แต่สิ่งที่เขาทำได้มากที่สุด คือทำให้เนื้อร้ายคงที่ เพื่อไม่ให้อวัยวะเพศของเขาเหี่ยว แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะรักษาเนื้อร้ายและฟื้นฟูการทำงานของมัน...

เขาถอนหายใจและพูดว่า “เคนเน็ธ เนื้อร้ายเป็นที่รู้กันทั่วไปว่าเป็นปัญหาที่ยุ่งยาก และยากที่จะรักษาได้ มันร้ายแรงมาก และฉันเกรงว่าจะไม่มีอะไรที่สามารถทำได้… ”

เคนเน็ธพูดอย่างเร่งด่วน “ลุงซิมมอนส์ ผมได้ยินจากหมอที่โรงพยาบาลว่าคุณสามารถรักษาผู้ป่วยที่เป็นอัมพาตตั้งแต่คอลงไปได้ ผมเป็นอัมพาตอยู่แค่ตรงนั้น ทำไมคุณถึงทำอะไรกับมันไม่ได้?”

“พูดตรง ๆ เลยนะ มันรักษาไม่หาย และค่ารักษาก็สูงเกินไป” แอนโธนีพูดต่ออย่างลังเลว่า “ฉันมียาอายุวัฒนะจากผู้ช่วยชีวิตของฉัน และผลของยาเม็ดนั้นน่าทึ่งและทรงพลังมาก ฉันคิดว่าคุณจะดีขึ้นหลังจากทานยาเพียงครึ่งเม็ด”

เคนเน็ธแสยะยิ้มกว้างจนปากจะถึงหัว ก่อนจะขอร้องวิงวอนไปอีกว่า “ลุงซิมมอนส์ โปรดให้ยาแก่ฉันด้วยเถอะนะ! คุณคงจะไม่ยืนอยู่เฉย ๆ ตรงนั้น และมองดูผมกลายเป็นคนไร้สมรรถภาพได้หรอกนะ!”

แอนโธนี ไม่เต็มใจเล็กน้อย และเขาพูดอย่างจริงจังไปว่า “เคนเน็ธ ฉันบอกตามความจริงเลยนะ ฉันตั้งใจจะเก็บยานี้ไว้ใช้ในกรณีฉุกเฉิน คุณก็น่าจะรู้ หมอไม่ได้รักษาตัวเองได้ ตอนนี้ฉันอายุมากแล้ว ฉันอาจต้องใช้ยานี้ เพื่อช่วยชีวิตตัวเอง เมื่อฉันกำลังจะตายในสักวันหนึ่ง… ”

เคนเน็ธรีบคุกเข่าบนพื้นและร้องไห้ออกมา ก่อนจะพูดไปว่า “ลุงซิมมอนส์ คุณต้องช่วยผมนะ! เพื่อพ่อของผมและมิตรภาพที่ยาวนานหลายปี ระหว่างสองตระกูลของเรา คุณต้องช่วยผม!”

แอนโธนีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หัวใจของเขาเต้นแรงขณะที่เขาต่อสู้กับความคิดของตัวเอง

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถอนหายใจยาว และพูดว่า “โอเค ก็ได้ ฉันจะให้ยาคุณ… ”

เขาได้รับความกรุณาจากพ่อของเคนเน็ธ เมื่อหลายปีก่อน และแม้ว่าเขาจะตอบแทนบุญคุณด้วยการเป็นหมอประจำตระกูลมาหลายสิบปีแล้ว แต่เขาก็ไม่สามารถ ไม่สนใจความผิดปกติของเคนเน็ธได้

เมื่อแอนโธนียอมจำนนในที่สุด เคนเน็ธก็ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น และขอบคุณแอนโธนีซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ขณะที่แอนโธนี ไปหยิบยาอายุวัฒนะที่เขาเก็บไว้ราวกับสมบัติล้ำค่า ไซล่าที่อยู่ด้านนอกคลินิกก็รีบเข้ามาในคลินิกทันที

เคนเน็ธดีใจมากเมื่อเห็นไซล่าสาวสวย และพูดด้วยรอยยิ้มกว้างไปว่า “เฮ้ ไซล่า! เธอยังจำฉันได้ไหม? ฉันลุงวิลสันไง!”

ไซล่าจ้องมองเขาด้วยความตกใจทันที ที่เธอเห็นเขา หัวใจของเธอเต้นรัวเมื่อเธอเห็นคุณปู่ของเธอหยิบยาอายุวัฒนะ ที่ปรมาจารย์เวดมอบให้เขา เธอพุ่งเข้าไปหาเขาทันที และกระซิบถามไปว่า “คุณปู่คะ คุณปู่คิดจะทำอะไรน่ะ?!”

แอนโธนีถอนหายใจยาวอีกครั้งและพูดว่า “เขาได้รับบาดเจ็บ ดังนั้น ฉันจะให้ยาเม็ดนี้กับเขาเพื่อตอบแทนตระกูลของเขา… ”

ไซล่าร้องเสียงหลงด้วยความตื่นตระหนก “ไม่ได้นะคะ คุณปู่ทำอย่างนี้ไม่ได้! คุณปู่ได้ตอบแทนบุญคุณของพวกเขาไปแล้วหลายพันครั้ง! นอกจากนี้ เคนเน็ธ วิลสัน ผู้เลวทราบคนนี้ คุณปู่รู้ไหมว่า วันนี้เขาทำให้ใครขุ่นเคือง?!”

แอนโธนี รีบถามว่า “ใคร?”

“ปรมาจารย์เวดค่ะ!”