กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 512

เจฟฟรีย์คร่ำครวญอย่างสิ้นหวัง “ไม่! ฉันไม่อยากไป! ฉันไม่ต้องการที่จะไปที่ภูเขาบ้า ๆ นั่น!”

จากนั้นเขาก็หันไปหาชาร์ลี และเอาหัวโขกพื้นเพื่อขอร้อง “ปรมาจารย์เวด ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย! ฉันสามารถออกนอกประเทศ และไม่กลับมาอีก ฉันจะไม่ทำร้ายเลียมอีก! ได้โปรดอย่าส่งฉันไปที่ภูเขากอลมินนั่นเลย!”

ชาร์ลีเพิกเฉยต่อคำวิงวอนของพวกเขา และพูดกับสมาชิกครอบครัวที่เหลือโดยตรงว่า “ฟังให้ดี จากนี้ไปคุณมีเพียงสองทางเลือก คุณจะอยู่ภายใต้การปกครองของเลียมและทำงานหนัก และผมสามารถรับรองได้ว่าเลียมจะดูแลสวัสดิการของคุณ หรือ คุณจะตามพวกเขาไปที่ภูเขากอลมินเพื่อเก็บโสม!”

ชาร์ลีกระทืบเท้าและพูดอย่างหนักแน่นว่า “ผมจะให้เวลาพวกคุณทั้งหมดสิบวินาที คิดให้รอบคอบ และยืนข้างหลังคนที่คุณอยากติดตาม!”

ทุกคนกระจัดกระจายไปราวกับฝูงมดทันทีที่ชาร์ลีออกคำสั่ง

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ทุกคนต่างแย่งชิง และยืนเข้าแถวหลังเลียม!

จอร์แดนและเจฟฟรีย์คำรามอย่างโกรธจัด “ไอ้พวกเนรคุณ! ตระกูลของเราเลี้ยงพวกแกมาโดยเปล่าประโยชน์!”

พวกเขาละเลยสองพ่อลูกอย่างสมบูรณ์ ทุกคนพร้อมใจกันหันหลังให้กับชายคนหนึ่งที่ล้มลง และตอนนี้ที่พ่อและลูกชายสูญเสียอำนาจอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่คนโง่ก็ไม่เลือกข้างและใช้ชีวิตที่เหลือกับพวกเขาที่ภูเขากอลมินหรอก!

เจฟฟรีย์คร่ำครวญเสียงดัง และจอร์แดนก็ชักกระตุกด้วยความตกใจ

เมื่อเจฟฟรีย์มองดูความจริง เขาก็คลานไปหาเลียม และอ้อนวอนว่า “เลียม น้องชายสุดที่รักของฉัน ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เกิดมาจากแม่คนเดียวกัน แต่เราก็มีพ่อคนเดียวกัน! เลือดครึ่งหนึ่งของเรามาจากพ่อเดียวกัน! ได้โปรดเถอะ ขอร้องล่ะ ขอร้องให้ปรมาจารย์เวดยกโทษให้เราด้วย! ฉันจะให้ทุกอย่างแก่นาย นายจะเป็นหัวหน้าตระกูลวีเวอร์ รวมถึงธุรกิจต่าง ๆ ฉันไม่ต้องการอะไร แค่อย่าส่งฉันไปที่ภูเขากอลมินก็พอ นะ!”