กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 653

เสียงคำรามอันดังของฌอนดึงดูดสายตาอยากรู้อยากเห็นมากมายจากแขกที่เดินผ่านเขาไปบนชั้นสอง ทุกคนต่างสงสัยว่าทำไมนายน้อยของตระกูลเวบบ์ถึงโกรธกริ้วได้ขนาดนี้

ฌอนจ้องที่พวกเขาด้วยความรำคาญและตะโกนว่า “พวกคุณมองอะไรกันอยู่? ออกไปซะ!”

บรรดาแขกที่ตื่นตระหนกรีบหันกน้าหลบสายตาไป ฌอนมีใบหน้ามืดมน เขาจึงเรียกเคนเข้ามาหาเขา

เคนวิ่งเข้ามาหาเขาราวกับลูกสุนัขที่ซื่อสัตย์และถามอย่างตื่นเต้น “ครับผม คุณชายเวบบ์ คุณต้องการอะไรเหรอครับ?”

ฌอนชี้ไปที่ชาร์ลีที่ยืนอยู่ข้างจัสมินที่ลาน และพึมพำอย่างไม่พอใจ “ไปตรวจสอบตัวตนของชายหนุ่มคนนั้นมา ฉันอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร!”

เคนมองตามไปทางที่ฌอนชี้ไปอย่างสงสัยและตกใจเมื่อเห็นคนๆ นั้น จนตาของเขาเบิกกว้าง!

นั่นใช่ชาร์ลี เวดหรือเปล่า?!

เขาจำผู้ชายคนนั้นได้แม้ว่าเขาจะกลายเป็นขี้เถ้าไปแล้วก็ตาม!

ชาร์ลีเป็นเหตุผลว่าทำไมดอน อัลเบิร์ตถึงสลักหน้าผากของมาร์คัสลูกชายสุดที่รักของเขาว่า 'ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช'! ถ้าไม่ใช่เพราะทำให้ชาร์ลีขุ่นเคือง อัลเบิร์ตจะไม่มีวันทำร้ายลูกชายของเขาแบบนั้น!

ดังนั้นอัลเบิร์ตจึงเป็นเพียงเพชฌฆาต ส่วนชาร์ลีเป็นตัวบงการหลักของเรื่องนี้!

เหตุการณ์กรีดหน้าผากของลูกชายของเขากลายเป็นเรื่องน่าหัวเราะของเมืองนี้ เมื่อใดก็ตามที่เขานึกถึงเหตุการณ์ที่น่าเศร้า เขาก็อยากจะถลกหนังชาร์ลีทั้งเป็น!

อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าที่จะมีปัญหากับอัลเบิร์ต ดังนั้น เขาทำได้เพียงกลืนความเย่อหยิ่งและระงับความโกรธของเขาไว้ในใจ!

เขากัดฟันและตอบว่า “ผมรู้จักเขา เขาชื่อชาร์ลี เวด!”