กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 83

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ซิลเวอร์ วิง จะเห็นดักลาสนอนอยู่บนเตียงในวอร์ด เขามีบาดแผลและรอยฟกช้ำ มีรอยที่ขาขวาเช่นกัน และเขาก็ดูน่าสังเวช ชาร์ลีอดไม่ได้ที่จะเห็นใจ ลูกผู้ชายคนนี้ถูกนอกใจ หัวใจสลาย และตอนนี้ร่างกายเขาเต็มไปด้วยบาดแผล

เมื่อเห็นการมาถึงของชาร์ลี ตาที่บวมของดักลาสเริ่มมีน้ำตาไหลอาบแก้มเหมือนสายน้ำ

“ชาร์ลี…” ดักลาสร้องไห้

ชาร์ลีเดินเข้ามาหาเขาอย่างช้า ๆ และพูดเบา ๆ ว่า “ไม่เป็นไร เธอเป็นแค่คนเลว เธอไม่มีค่า”

ดักลาสกล่าวต่อว่า “ฉันไล่ตามจีบเธอมาสามปี เหมือนโยนศักดิ์ศรีของฉันไปที่ถังขยะเพื่อเธอ! ฉันรู้สึกเหมือนเป็นสุนัขที่ต่ำต้อยที่พยายามยึดติดกับทุกสิ่งที่ทำได้ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันไม่เคยมีอะไรเลยตั้งแต่แรก…”

ดักลาสดูเหมือนจะสำลักน้ำตา “ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เพิ่งเลิกกับฉัน แต่เธอต้องการให้ฉันสูญเสียทุกอย่างไปอย่างแน่นอน! ฉันใช้เงินทุกบาทที่หามาได้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันใช้เงินเก็บไปถึงหมื่นเพื่อลงทุนในร้านอาหารนั้น แต่ตอนนี้เธอก็ปฏิเสธที่จะจ่ายเงินคืนให้ฉัน! ฉันมันตาบอดมาก ฉันจะตกหลุมรักผู้หญิงชั่วร้ายแบบนี้ได้ยังไง!”

ชาร์ลีปลอบใจเขา “ดักลาส ในฐานะผู้ชายนายต้องรู้จักปล่อยวาง นายสามารถเริ่มต้นใหม่ได้! แล้วภาพวาดที่ฉันให้นายล่ะ? มีมูลค่าอย่างน้อยสองหมื่นดอลลาร์ซึ่งเพียงพอสำหรับนายในการเริ่มต้นธุรกิจขนาดเล็กเลยนะ”

ดักลาสพยักหน้า “มันอยู่กับฉัน ขอบคุณที่เตือนให้ฉันนำภาพวาดไปด้วยไม่อย่างนั้นเธอก็จะเอาสิ่งนั้นไปจากฉันเช่นกัน!”

ชาร์ลีถอนหายใจ “ทุกอย่างมันจบลงแล้ว นายควรพักผ่อน และลืมเรื่องทั้งหมดนี้ซะ ฉันจะหาอะไรกินก่อน และจ่ายค่าโรงพยาบาลให้นาย”

น้ำตาไหลอาบแก้มของดักลาสอีกครั้ง “ชาร์ลี นายมันเป็นพี่ชายสุดที่รักของฉัน! ขอบคุณมาก…ไม่ต้องกังวลฉันจะตอบแทนความช่วยเหลือของนายแน่นอน!”

“ใช่ ใช่ เราเป็นพี่น้องกันไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน” เขาตอบอย่างนุ่มนวลขณะเดินออกจากวอร์ด

เขาไม่สามารถซื้ออะไรได้เลยในตอนที่เดินทางไปโรงพยาบาลเพราะเขารีบมากก่อนหน้านี้อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นใบหน้าที่น่าสมเพชของดักลาส เขาก็ทนไม่ได้ที่จะทิ้งเขาไว้ในสภาพนั้น ดังนั้นเขาจึงไปซื้อผลไม้ และจ่ายค่ารักษาพยาบาลมูลค่าหนึ่งหมื่นดอลลาร์ให้เขาล่วงหน้า

เมื่อเขากลับไปที่วอร์ดของดักลาสชาร์ลีก็เห็นว่าประตูเปิดกว้าง เมื่อเข้ามาในห้อง ลิลลี่ ลูอิส ซึ่งกำลังยืนอยู่กับเจอโรม ฮันท์ พวกเขายืนอยู่หน้าเตียงของดักลาส

ดักลาสตะโกนเมื่อเห็นพวกเขา "พวกนายมาทำอะไรที่นี่? จะหัวเราะเยาะฉันไหม?”

ลิลลี่หัวเราะอย่างประชดประชัน “ใครมีเวลาทำอย่างนั้น?”

ลิลลี่ถ่มน้ำลายลงบนพื้นด้วยความรังเกียจก่อนจะกล่าวเสริมว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อภาพวาดนั้น คุณซ่อนมันไว้ที่ไหน? ส่งมันมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

ดักลาสตะโกนด้วยความโกรธ "ลิลลี่ ลูอิส ภาพวาดนั้นเป็นของขวัญจากพี่ชายของฉัน คุณเป็นใครถึงจะเอามันไปจากฉัน!?"

"ของขวัญ?" ลิลลี่เย้ยหยัน “ใช้สมองเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคุณสักครั้งเถอะ ทำไมชาร์ลีถึงให้ภาพวาดนั้นกับคุณ? เป็นการฉลองการเปิดร้าน! และใครเป็นเจ้าของร้านอาหารนั้น? แน่นอน ว่าพ่อของฉันไงล่ะ!”

ดักลาสไม่คาดคิดว่าลิลลี่จะไร้ยางอายขนาดนี้ และเสียงของเขาก็สั่นด้วยความโกรธ “ลิลลี่ ลูอิสคุณไม่ควรข้ามเส้นนั้น! ฉันยังคงลงทุนเป็นหมื่นเหรียญในร้านอาหารนั้นเช่นกัน แต่คุณยังไม่จ่ายเงินคืนด้วยซ้ำ! ส่วนภาพวาดนั้นเป็นของขวัญที่พี่ชายของฉันมอบให้ฉัน คุณต้องการให้ฉันพูดซ้ำอีกรอบไหม? มันเป็นของขวัญสำหรับฉัน!”