กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 945

เอเลนก็รู้สึกหดหู่ทันที เมื่อได้ยินเรื่องนี้!

เธอหายไปเพียงสองวัน แต่ทุกคนในครอบครัวดูเหมือนจะมีทัศนคติต่อเธอที่ต่างไปจากเดิมในตอนนี้

สามีของเธอเฉยเมยต่อเธอและอารมณ์เสียใส่เธอด้วย ลูกเขยของเธอก็ไม่ใช่ลูกเขยคนเดิมที่คอยเมตตาผู้อื่นอยู่เสมอ เขายังกล้าโกรธเธอและบอกให้เธอย้ายกลับไปบ้านของตัวเอง

แม้แต่ลูกสาวแสนดีของเธอที่เธอสามารถพึ่งพาได้เสมอนั้นก็ไม่ได้อยู่ข้างเธออีกต่อไป

ในเวลานี้ เธอไม่เคยคิดฝันว่าลูกสาวของเธอจะเข้าข้างชาร์ลี

เธอเป็นราชินีมาโดยตลอด เมื่อเธอเห็นว่าเธอกำลังจะสูญเสียอำนาจในบ้านหลังนี้ ดวงตาของเธอแดงก่ำและเริ่มที่จะเล่นละคร

เธอสำลักอย่างน่าสมเพชขณะที่เธอพูดว่า “ในบ้านหลังนี้ ฉันไม่สำคัญอีกแล้ว พ่อของแกก็ไม่สนใจฉัน สามีของแกก็ขู่จะเตะฉันออกจากบ้าน และแกเองไม่แม้แต่จะอยู่ข้างฉันอีก…”

ขณะที่ปากของเอเลนพูด น้ำตาก็ไหลอาบแก้ม

แคลร์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะพูดว่า “แม่คะ แม่เป็นคนผิด หนูเข้าข้างแม่ไม่ได้ตลอดเวลาหรอกนะ”

แม้ว่าเธอจะรู้สึกเสียใจต่อแม่สำหรับความทุกข์ทั้งหมดที่แม่ต้องเจอ เธอรู้สึกว่านี่มันไม่มีเหตุผลเลย ที่แม่ของเธอจะตะโกนใส่ชาร์ลีหรือดูถูกคุณนายลูอิส

ยิ่งกว่านั้น แคลร์รู้ดีว่าสามีของเธอนั้นน่าสงสารมาตลอดตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เขามีญาติไม่มากในโลกนี้

นอกจากตัวเธอเองแล้ว คนเดียวที่เขาสามารถเรียกได้ว่าเป็นญาติของเขานั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคุณนายลูอิส

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมชาร์ลีถึงพยายามหาเงินมารักษาคุณนายลูอิสเมื่อนานมาแล้ว

เมื่อชาร์ลีเห็นว่าแคลร์ต้องการไปเยี่ยมคุณนายลูอิสกับเขา เขาพยักหน้าอย่างพึงพอใจก่อนจะพูดว่า “โอเค งั้นเราไปกันเลย คุณนายลูอิสยังถามผมเกี่ยวกับคุณด้วย เมื่อครั้งล่าสุดที่เธอโทรหาผม ผมคิดว่าเธอก็คิดถึงคุณมากเหมือนกัน”

แคลร์กล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้น เราไปกันได้แล้วค่ะ”

เมื่อเอเลนได้ยินว่าแคลร์กำลังจะออกไปกับชาร์ลี เธอพูดอย่างน่าสมเพชว่า “ลูกสาวแสนดีของแม่ โกรธแม่เหรอ? แกจะไม่สนแม่ของแกจริง ๆ เหรอ?”

แคลร์มองเอเลนอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะพูดว่า “แม่คะ หนูหวังว่าแม่จะทบทวนทุกอย่างที่แม่เจอในช่วงสองวันที่ผ่านมา แล้วเปลี่ยนนิสัยกับทัศนคติของแม่ ไม่อย่างนั้น แม่อาจจะต้องทนทุกข์มากกว่านี้ในอนาคตอย่างแน่นอนค่ะ”

เมื่อเอเลนได้ยินคำพูดของเธอ เธอนั่งลงกับพื้นก่อนจะร้องไห้ “ฉันจะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ไปเพื่ออะไรกัน? ญาติคนเดียวของฉัน ลูกสาวที่รักของฉันไม่สนใจฉัน ไม่อยู่ข้างฉันอีกแล้ว ตำรวจไม่น่าปล่อยฉันออกจากศูนย์กักกันเลย ฉันน่าจะตายอยู่ในนั้น…”

ในอดีต แคลร์จะต้องใจอ่อนลงและต้องจำยอม เมื่อเธอเห็นแม่ของเธอโดนดูหมิ่น อย่างไรก็ตาม คราวนี้ เธอรู้ว่า หากแม่ยังคงใช้นิสัยและทัศนคติแบบนี้ แม่จะต้องทนทุกข์มากขึ้นอีกในอนาคต ดังนั้น แคลร์จึงรู้ว่าเธอไม่ควรให้อภัยกับอารมณ์และนิสัยของแม่อีกต่อไป