กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 946

ดังนั้น แคลร์จึงบอกเอเลนว่า “แม่คะ แม่ลองไตร่ตรอง และคิดเรื่องนี้ด้วยตัวเองได้ หนูกับชาร์ลีจะออกไปก่อน อย่าลืมทานบะหมี่ที่ชาลีทำไว้ให้ด้วยนะคะ”

หลังจากที่เธอพูดจบ แคลร์หันไปบอกกับชาร์ลีว่า “ไปกันเถอะค่ะ”

ชาร์ลีพยักหน้าเล็กน้อยก่อนพาแคลร์ออกจากวิลล่าขณะมุ่งหน้าไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ชาร์ลีซื้อช่อดอกไม้และกระเช้าผลไม้ระหว่างทางไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขายังเตรียมการ์ดอวยพรที่เขียนด้วยลายมือเพื่อมอบให้คุณนายลูอิสอีกด้วย

หลังจากมาถึงสถานสงเคราะห์ โอลรัส ฮิลล์ ชาร์ลีก็จอดรถไว้ที่บริเวณที่จอดรถริมถนน ชาร์ลีอยู่ในความงุนงงขณะที่เขาจ้องไปที่ประตูที่ล้าสมัยเล็กน้อยในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไป

เขายืนอยู่ที่นั่นราวกับว่าเขากำลังพยายามนึกถึงฉากบางฉากในความทรงจำของเขา ฉากที่ย้อนกลับไปในความทรงจำของเขาเป็นความทรงจำที่นุ่มนวล มีความสุขที่สุด และมีค่าที่สุดที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจของเขา

เขายังคงจำฉากนั้นได้เมื่อมาถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในครั้งแรก

เมื่ออายุได้แปดขวบ เขาสูญเสียพ่อแม่ไป เขาถูกทิ้งให้อยู่ตามท้องถนนเพียงลำพัง ย้อนกลับไปในตอนนั้น คุณนายลูอิสเป็นเหมือนนางฟ้าที่มาโปรดยังโลก เธอพาเขากลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และจับมือเขาก่อนจะชี้ไปที่ประตู และพูดด้วยความรักว่า “เด็กน้อย อย่ากลัวไปเลย ที่นี่จะเป็นบ้านของนายนับต่อจากนี้ไป”

ชาร์ลียังจำฉากอันอบอุ่นนี้ได้แม้ผ่านไปหลายปี

ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ชาร์ลีก็แสดงสีหน้ามีความสุขที่หาได้ยากมาก มุมปากของเขายังขดเป็นรอยยิ้ม

เมื่อแคลร์เห็นเขายิ้ม เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า “วันนี้คุณดูมีความสุขจังเลยนะคะ”

ชาร์ลีพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ใช่ คุณรู้ไหมว่าผมกังวลเป็นพิเศษตั้งแต่คุณนายลูอิสล้มป่วย ผมพยายามหาเงินเพื่อรักษาเธอ แต่ผมไม่สามารถหาเงินได้เพียงพอสำหรับเธอที่จะรับการปลูกถ่ายไต ถ้าไม่ใช่เพราะโชคชะตา คุณนายลูอิสคงจะจากผมไปนานแล้ว”

แคลร์หวนนึกถึงฉากนี้เมื่อชาร์ลีขอร้องคุณย่าของเธอให้เขายืมเงินเป็นจำนวนมากเพื่อที่เขาจะได้จ่ายค่ารักษาพยาบาลของคุณนายลูอิส