กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 114

องค์หญิงตังตังไม่ต้องการมอบให้นาง แม้ว่านางจะไม่ชอบจี้หยกนี้แต่เสด็จแม่ถือว่าเป็นสมบัติอันเป็นที่รักและสั่งให้นางสวมใส่บนร่างทุกวันพร้อมกับทุกครั้งที่พบเสด็จแม่เสด็จแม่ก็จะทรงตรวจสอบว่าจี้หยกยังอยู่หรือไม่

หากถูกเสด็จแม่ทรงรู้เข้าว่านางเดิมพันจี้หยกแพ้ นางจะไม่ถูกเฆี่ยนตีจนตายเลยหรือ

กู้ชูหน่วนยิ้มดูถูก “องค์หญิง ท่านคงไม่ได้คิดที่จะบิดพลิ้วหรอกนะ?”

กู้ชูหน่วนและเซี่ยวอวี่เซวียนคนหนึ่งหน้าคนหนึ่งหลังโดยปิดถนนตายเอาไว้รวมถึงมีผู้คนจำนวนมากยังคงเฝ้าดูอยู่โดยรอบ ใบหน้าขององค์หญิงตังตังก็เร่าร้อนเสียจนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นจึงทำได้เพียงถอดจี้หยกที่เอวอย่างเสียดายจากนั้นก็โยนให้กู้ชูหน่วนอย่างขุ่นเคือง

“ก็เพียงแค่หยกชิ้นหนึ่งใช่ว่าข้าจะไม่มีให้”

กู้ชูหน่วนรับจี้หยกมาด้วยมืออันเบา หยกจันทร์เสี้ยวราวกับว่ามีพลังวิเศษบางอย่าง เพียงแค่กุมหยกเอาไว้ในมือความอบอุ่นนั้นได้แผ่ซ่านไปยังแขนขาทั้งสี่ซึ่งช่างสบายยิ่งนัก

เซี่ยวอวี่เซวียนยกมามอบให้แล้วกล่าวด้วยความสงสัยว่า “แม่สาวอัปลักษณ์ข้าดูแล้วก็ไม่เห็นว่าหยกชิ้นนี้จะมีสิ่งใดพิเศษเลย เหตุใดเจ้าถึงใช้เงินจำนวนมากเช่นนั้นไปเดิมพันเพื่อหยกชิ้นนี้?”

กู้ชูหน่วนเก็บหยกจันทร์เสี้ยวเอาไว้ในอกและไม่ให้โอกาสเขาได้ดูอย่างละเอียดจากนั้นก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ "ก็บอกแล้วว่าทองเป็นพันก็ซื้อความชอบของข้าได้ยาก"

แม้ว่าจะอยู่ในสำนักศึกษาแต่นางก็รู้สึกอยู่เงียบๆว่ามีสายตาไม่น้อยจ้องสำรวจหยกจันทร์เสี้ยวในมือของนางอยู่

รวมทั้ง......เยี่ยเฟิง

เยี่ยเฟิงเปลี่ยนเป็นเครื่องแต่งกายของสำนักศึกษาหลวง ชุดทั้งร่างเป็นสีฟ้าขาวบรรจบกันทำให้ดูสูงส่งสง่างามและรูปร่างหล่อเหลาอย่างสุดที่จะพรรณนาออกมาได้

หากว่าเขาเกิดความคิดก็ไม่รู้ว่าเขาสงสัยในหยกจันทร์เสี้ยวหรือไม่

“อาจารย์ซั่งกวนมาถึงแล้ว......”

ทุกๆคนรีบลุกขึ้นและส่งเสียงพร้อมกัน “สวัสดีท่านอาจารย์”