กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 224

ยิ่งนางอดทนมากเท่าไหร่ ฝูกวงก็ยิ่งทุกข์ใจมากขึ้นเท่านั้น มากจนน้ำตาแวววาวเอ่อคลอที่ขอบตา

“ร้องไห้ทำไมกัน กลัวว่าจะออกไปไม่ได้งั้นหรือ”

บรรยากาศซึมเซาขึ้นเล็กน้อย กู้ชูหน่วนก้มหน้าลง ภายใต้แสงสลัวนั้น นางเห็นฝูกวงคอยเช็ดน้ำตาเป็นครั้งคราว

เมื่อมองดูอีกทีจึงนึกได้ว่าเขาน่าจะอายุเพียงสิบเจ็ดปีเท่านั้น

ในยุคปัจจุบัน อายุสิบเจ็ดปียังเป็นเด็กนักเรียนอยู่เลย ถ้าจะกลัวบ้าง... ก็ถือว่าปกติไม่ใช่เหรอ

“ไม่ต้องกลัว ข้าจะพาเจ้าออกไปอย่างปลอดภัยให้ได้”

“ข้าน้อยมิได้กลัว ได้ติดตามนายท่าน ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟข้าน้อยก็ไม่กลัว ข้าน้อยเกลียดที่ตัวเองไร้ความสามารถและปกป้องนายท่านไม่ได้ ทำให้นายท่านต้องหลั่งเลือดมากมายเช่นนี้”

กู้ชูหน่วนรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ขณะที่กำลังจะลูบศีรษะของเขา ฝูกวงกลับเงยหน้าขึ้นมาอย่างกะทันหันพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ ดวงตาที่ใสสะอาดคู่นั้นราวกับมีเรื่องราวมากมายซุกซ่อนเอาไว้

“ข้าน้อย... ข้าน้อยเคยมีผู้เป็นนายอยู่คนหนึ่ง ตอนที่ข้าน้อยอยู่ในช่วงแห่งความเป็นความตาย นายท่านก็บอกข้าน้อยว่าอย่ากลัว นางจะพาข้าน้อยออกไปอย่างปลอดภัย”

เมื่อได้ยินดังนั้น หัวใจของกู้ชูหน่วนก็สั่นสะท้าน นางรู้สึกเหมือนคว้าอะไรบางอย่างไว้ได้แต่ก็ดูเหมือนจะคว้าอะไรไม่ได้เลย

“อดีตนายของเจ้างั้นหรือ”

“ขอรับ นางเป็นคนที่ดีมากๆ คนหนึ่ง เป็นคนที่ปฏิบัติต่อลูกน้องทุกคนเหมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆ ทว่านางมีชีวิตที่เหน็ดเหนื่อยเพราะภาระของนางหนักเกินไป ชีวิตความเป็นความตายของผู้คนหลายแสนถูกกดลงมาบนไหล่ของนางเพียงคนเดียว พวกเราอยากจะแบ่งเบาภาระของนาง แต่สุดท้ายกลับทำอะไรไม่ได้เลย”

“นางยอมเสี่ยงชีวิตนับครั้งไม่ถ้วนเพื่อครอบครัวของนาง ขณะที่อยู่ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย นางรู้ดีว่ามีความหวังเพียงน้อยนิด แต่นางก็ไม่เคยยอมแพ้ แม้ว่าพวกเราจะบอกให้นางยอมแพ้นางก็ไม่ทำ ทุกครั้งที่นางสร้างบาดแผลให้กับตัวเอง นางทำให้ทุกคนทุกข์ใจ ทุกข์ใจมากๆ...”