กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 223

“นายท่านท่านตื่นแล้วหรือ？” เสียงอันยินดีของฝูกวงอยู่ข้างๆหู

กู้ชูหน่วนลืมตาอย่างยากลำบากและสิ่งที่ตราตรึงในดวงตาคือแววตาที่เป็นห่วงของฝูกวง

“ที่นี่ที่ใด？”

“พวกเราตกลงมาจากยอดหน้าผาแต่โชคดีที่ถูกต้นไม้ใหญ่ตรงกลางสองสามต้นขวางเอาไว้ นายท่านท่านรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า

“มี ไม่สบายทั้งร่างเลยโดยเฉพาะตรงหัวใจ”

“ห๊า......” ฝูกวงตกใจ

กู้ชูหน่วนพยายามลุกขึ้นนั่ง เมื่อขยับตัวเล็กน้อยตรงเท้าก็เจ็บปวดเสียจนหน้าตาบิดเบี้ยว เมื่อมองลงไปก็พบว่าตรงน่องถูกกิ่งไม้บาดเป็นรอยแผลใหญ่เส้นหนึ่งเพียงแต่ว่าไม่รู้ว่าบาดแผลถูกพันด้วยผ้าพันแผลไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ยกมือขึ้นเขกศีรษะเขาทีหนึ่ง “ใครบอกให้เจ้ากระโดดตามลงมา”

ฝูกวงก้มศีรษะลงราวกับเด็กน้อยที่กระทำความผิดและบ่นพึมพำเสียงเบาประโยคหนึ่ง "เห็นนายท่านตกลงไปข้าใจร้อนก็เลยกระโดดตามลงไปด้วย"

"......"

คำพูดนี้กู้ชูหน่วนไม่รู้จะตอบเขาอย่างไรแล้ว

“ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า？”

“มีรอยขีดข่วนนิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก”

“เยี่ยเฟิงหล่ะ”

“เยี่ยเฟิงยังสลบอยู่ ข้าน้อยได้ตรวจดูเขาแล้วก็ไม่ได้เป็นอันใด”

กล่าวเช่นนี้มีเพียงแต่นางที่โชคร้ายได้รับบาดเจ็บที่เท้า

กู้ชูหน่วนเงยหน้ามองไปรอบทิศก็พบว่าตนเองอยู่ในถ้ำอันมืดสนิท ถ้ำไม่ใหญ่นักแต่ก็มากเกินพอที่จะรองรับพวกเขาไม่กี่คนได้

กลิ่นเหล้าของเยี่ยเฟิงไม่ได้หายไปทั้งหมดโดยที่ใบหน้านั้นยังคงแดงทั้งหน้าและก็นอนสลบอยู่ข้างผนังถ้ำในเวลานี้

ดูราวกับว่าฝูกวงจะรู้ว่านางคิดสิ่งใดอยู่ในใจจึงรายงานทีละอย่าง

“นกอินทรีบินวนค้นหาไปมาอยู่ด้านนอก ข้าน้อยกลัวว่าร่องรอยจะถูกค้นพบจึงทำได้เพียงแบกนายท่านมาถึงยังถ้ำนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงการไล่ล่าของเผ่าปีศาจชั่วคราว”

“ร่องรอยของคุณชายอี้นั้นข้าน้อยไม่รู้แน่ชัด แต่คุณชายอี้วรยุทธ์สูงส่งและนายท่านก็บอกว่าด้านนอกของเผ่าปีศาจน่าจะมีคนคอยให้การสนับสนุนเขา เขาไม่น่าจะเกิดเรื่องอันใด”

“ข้าน้อยดูคร่าวๆแล้วเดินเท้าจากที่นี่ออกจากเผ่าปีศาจต้องใช้เวลาประมาณสามสี่วัน กองทัพไล่ล่าของเผ่าปีศาจมากเกินไป ไม่เพียงแต่มีนกอินทรีแต่ยังมีสุนัขล่าเนื้อด้วย พวกเราหลบหนีกันได้ยาก"

กล่าวถึงสุนัขล่าเนื้อใบหน้าของฝูกวงเกิดความหนักอึ้งอยู่เล็กน้อย