กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 222

อี้เฉินเฟยหยุดเป่าขลุ่ย มือขาวนวลหมุนขลุ่ยหยกอย่างหยอกเย้า ท่าทีชำนาญ สง่างาม และเป็นตัวของตัวเอง

มุมปากเขาประดับรอยยิ้มเจือจาง เสียงใสอ่อนนุ่มดังขึ้น "วันนี้ข้าแค่อยากพาพวกนางไป สหาย ไยไม่ลองให้เกียรติข้าดู"

ดวงตากู้ชูหน่วนหรี่ขึ้น ท่าทางอี้เฉินเฟยหมุนขลุ่ยหยก เหตุใดจึงเหมือนประมุขชิงยามที่ช่วยนาง?

หรือว่าเขามีหน้ากากอีกใบหนึ่งเป็นหัวหน้านิกายเทพอสูร ประมุขชิง

ยอดฝีมือระดับสี่สบถ "ไม่ว่าเจ้าจะเป็นคนของนิกายเทพอสูรหรือไม่ หากวันนี้เจ้าพาพวกเขาไปก็เท่ากับเป็นศัตรูกับเผ่าปีศาจ"

"ร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ?" อี้เฉินเฟยย้อนถามด้วยรอยยิ้ม ท่าทางเขาขี้คร้าน ไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตา

เมื่อเห็นท่าทางโอหังยโสของเขา แล้วมาคิดถึงการกระทำของเขา คนเผ่าปีศาจจะไม่เดือดดาลได้เยี่ยงไร

"พวกพรรค จับตัวเขาไว้"

เขาใช้คำว่าจับตัว ซึ่งไม่ใช่คำว่า สังหาร

เห็นได้ว่าเผ่าปีศาจยังคงยำเกรงต่อนิกายเทพอสูร ไม่อยากเป็นปรปักษ์กับนิกายเทพอสูรซึ่ง ๆ หน้า

การต่อสู้ที่แสนจะชลมุนวุ่นวายเกิดขึ้นอีกครา เมื่ออี้เฉินเฟยมีขลุ่ยอยู่ในมือ แม้นต้องเผชิญหน้ากับศัตรูนับหมื่นก็ไม่ครั่นคร้าม ถึงอีกฝ่ายจะมีวรยุทธสูงส่งปานใด ทว่าก็ไม่อาจก้าวล้ำเข้ามาได้

ขอเพียงรับมือต่ออีกสักประเดี๋ยวเดียว พวกเขาก็จะไปถึงป้อมปราการในหุบเขาลูกที่หนึ่งแล้ว

กู้ชูหน่วนเชื่อว่าอี้เฉินเฟยต้องส่งกำลังมารับมือนอกป้อมปราการที่หนึ่งแน่

เวลาล่วงเลยไปเรื่อย ๆ เยี่ยเฟิงร้อนรุ่มกลุ้มใจยิ่งนัก ดึงแขนเสื้อกู้ชูหน่วน พลางกล่าวเสียงแหบแห้ง "เร็ว......ไปเร็ว ๆ ประเดี๋ยวผู้นำกองธงกล้วยไม้จะตามมาแล้ว"

"วางใจเถอะ ไม่ว่าใครจะมาก็พาตัวเจ้าไปไม่ได้"

กู้ชูหน่วนตบหน้าอกของเขา โดยบอกให้เขาวางใจ

"โครม......"

กลิ่นอายพิฆาตอันทรงพลังมาดั่งพายุที่โหมกระหน่ำ

พลังชุดนี้แกร่งกล้ามาก ส่งผลให้ทุกคนต้องหาที่เกาะจับ ยกเว้นอี้เฉินเฟย

สีหน้ากู้ชูหน่วนแปรเปลี่ยน

"เป็นพลังที่ร้ายกาจมาก"

เยี่ยเฟิงที่อยู่ในอาการเมามายมีสติขึ้นหลายส่วน ร่างกายอดสั่นสะท้านไม่ได้ ใบหน้าแดงจากการดื่มสุรากลายเป็นซีดเผือดในบัดดล