กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 253

อัครมเหสีฉู่ยิ้มและกล่าวว่า "เพื่อนของเจ้าช่างโชคดีเหลือเกิน"

"ฮูหยินรับประทานหรือยังขอรับ? หากยังไม่ทาน เช่นนั้นอาหารเหล่านี้ก็มอบให้กับฮูหยินเลยขอรับ

ไม่ทันที่อัครมเหสีฉู่จะตอบกลับ ซิ่งเอ๋อร์ก็รีบปฏิเสธและตำหนิ "อาหารเช้าของฮูหยินทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่รบกวนคุณชายหรอก ส่วนอาหารของคุณชายก็เก็บเอาไว้ทานเองเถอะ"

ความหวังของเขาสิ้นสุดลงเพียงคำพูดเดียว เขายิ้มอย่างขมขื่นและกล่าวว่า "ขอโทษขอรับ" จากนั้นจึงนำตะกร้าสำรับอาหารเดินจากไป

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแผ่นหลังของเขาช่างเปล่าเปลี่ยวเดียวดายหรือเป็นเพราะระหว่างคิ้วของเขาช่างดูคุ้นเคย อัครมเหสีฉู่เห็นเข้าก็รู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก

"เดี๋ยวก่อน"

อัครมเหสีฉู่เดินไปข้างหน้าและยิ้มจางๆ "อาหารของคุณชายช่างหอมเหลือเกิน ข้ารู้สึกอยากลิ้มรสเสียแล้ว หากคุณชายไม่รังเกียจ เช่นนั้นข้าก็จะรับตะกร้าสำรับอาหารนี้เอาไว้"

"ฮูหยิน" ซิ่งเอ๋อร์ตกใจ

อีกอย่างหนึ่งคือแสงจันทร์บนสระบัว มีรากบัว ถั่วลันเตา หัวไชเท้าและเห็ดหูหนูเป็นส่วนประกอบ

อีกอย่างหนึ่งคือจับฉ่ายเต้าหู้ ที่ถูกเรียกว่าจับฉ่ายเต้าหู้นั่นก็เป็นเพราะเต้าหู้ในถ้วยนั้นมีทั้งแบบยัดไส้ แบบทอดและแบบผัด และมีพริกแดงและพริกเขียวตกแต่งเพื่อให้ออกมาดูสวยงาม

อาหารทั้งสามชนิดนี้ ไม่ว่าจานไหนก็ดูเต็มไปด้วยสีสันที่ชวนรับประทาน จากการตกแต่งของเขาทำให้รู้ได้ว่าเขาใช้ความพยายามอย่างมาก

ซิ่งเอ๋อร์ตกตะลึงมาก ไม่คาดคิดเลยว่าอาหารมังสวิรัติจะสามารถทำออกมาได้ดูน่าทานและสวยงามเช่นนี้ อีกทั้งยังดูดีกว่าอาหารในวังหลวงไม่รู้ตั้งกี่สิบเท่า

แต่อาหารทั้งสามอย่างนี้ กลับเป็นอาหารมังสวิรัติที่อัครมเหสีฉู่ไม่โปรดเลยสักอย่าง

นางติดตามอัครมเหสีฉู่มาเป็นเวลาหลายปี นางกลับไม่เคยเห็นพ่อครัวทำอาหารเหล่านี้ให้อัครมเหสีฉู่เสวยเลยสักครั้ง

ฝ่าบาทก็เคยรับสั่งว่าภายในวังห้ามจัดสำรับอาหารที่มีสิ่งของเหล่านี้ เพราะอัครมเหสีฉู่กลัวรสชาตินั้น