กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 26

กู้ชูหลานจ้องมองนาง

ยังไม่ทันแต่งงานก็เอาแต่พูดอยู่นั่นว่าเป็นพระชายาหาน

ใครไม่รู้บ้างว่าท่านเทพแห่งสงครามโหดเหี้ยมอำมหิตเพียงไหน หากแต่งงานกันจริงๆ นางจะมีชีวิตยืนยาวแค่ไหนก็ยังไม่รู้

หลิ่วเย่ว์และคนอื่นๆ ร้อนใจจนหัวปั่น “พี่ใหญ่ มันเป็นการพนันแขนขาท่านเชียวนะ เราไม่พนันมิได้หรือ”

“เงินตั้งสองแสนตำลึง เหตุใดจึงไม่ลองพนันดูสักตั้งล่ะ”

“นางเป็นเพียงบุตรีของอนุภรรยา จะเอาเงินสองแสนตำลึงมาจากที่ไหน ถ้าชนะ ท่านก็ไม่ได้เงิน ถ้าแพ้ท่านจะต้องถูกตัดแขนตัดขาทิ้งเลยนะ”

กู้ชูหน่วนกระตุกมุมปากยิ้มอย่างเบิกบาน “น้องห้า ที่หลิ่วเย่ว์พูดก็ถูก ถ้าเจ้าไม่มีเงินสองแสนตำลึงล่ะ งั้น... ถ้าข้าชนะแล้วไม่ได้เงินมาจะทำอย่างไร ข้าว่าเราลืมๆ การพนันคราวนี้ไปเถอะ”

เมื่อครู่นี้กู้ชูหลานยังสงสัยอยู่ว่านี่เป็นเรื่องโกหกหลอกลวงใช่หรือไม่ ตอนนี้พอเห็นว่านางล่าถอยจึงคิดว่านางกลัวความพ่ายแพ้ ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะมั่นใจขึ้นเล็กน้อย

นางหยิบตราประทับออกมาจากแขนเสื้ออย่างไม่เต็มใจนักและวางลงบนโต๊ะ “นี่คือสิ่งที่ท่านตามอบไว้ให้ข้า ด้วยตราประทับนี้ ข้าจึงได้ครอบครองทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่มีในนามของท่านตา เท่านี้ก็มูลค่ามากถึงสองแสนตำลึงแล้วถูกไหม”

“กินระเบิดมาแต่เช้าเลยรึยังไง”

“กู้ชูหน่วน เจ้าไม่มีความสุขงั้นหรือถ้าไม่ได้รนหาที่ตาย”

“ข้าก็แค่ทำเพื่อหาเงินให้พวกเจ้าเท่านั้น”

“ยกเลิกไปเลย ใครจะไปอยากได้เศษเงินของเจ้า”

“แล้วเจ้าเอาเงินมาเท่าไร”

เซี่ยวอวี่เซวียนตะคอกอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่มี เท่าไรก็ไม่มีทั้งนั้น”

“เป็นอะไรไป โกรธอะไรขนาดนั้น ใครทำให้เจ้าโกรธงั้นหรือ”

“เจ้ายังจะมีหน้ามาพูดอีก เจ้าเอาเงินของข้าไปเดิมพันจนหมด ทั้งยังเอาจี้หยกประจำตระกูลไปด้วย ท่านพ่อเกือบจะตัดข้าทิ้งเหมือนหมูเหมือนหมา”