กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 27

ในชั้นเรียนวันนี้มีอาจารย์เพียงไม่กี่คน ซึ่งคนบรรยายก็คืออาจารย์สวี ทันทีที่ได้ยินเขาพูดจู้จี้ไปเรื่อย กู้ชูหน่วนก็หาวและฟุบหลับบนโต๊ะทันที

ปึ่ง!

ทันใดนั้นก็มีใครบางคนตบโต๊ะนางอย่างแรงและทำให้นางสะดุ้งตื่นขึ้นมา

“ใครช่างชั่วร้ายนัก มาตบโต๊ะข้าเช่นนี้” กู้ชูหน่วนชูกำปั้นและชกไปเต็มเหนี่ยว

ปั่ก!

กำปั้นนั้นกระทบเข้ากับดวงตาข้างขวาของอาจารย์สวีจนเขาร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ฉับพลันนั้นเบ้าตาของเขาก็บวมเขียวขึ้นมา

“กู้ชูหน่วน แม่คนเหลือขอ แม้แต่อาจารย์เจ้าก็ยังกล้าชก ข้า... ข้าจะไปกราบทูลฝ่าบาท ให้พระองค์ลงโทษเจ้า”

“ไอหยา ที่แท้ก็ท่านอาจารย์สวีนี่เอง ท่านบอกว่าท่านสอนของท่านอยู่ดีๆ แล้วเหตุใดจึงมาตบโต๊ะของข้าเล่า ข้ากำลังฝันถึงกลุ่มโจรอยู่เลย ข้าคิดว่าพวกโจรนั่นจะเหยียดหยามข้า ข้าก็เลยคิดว่าท่านเป็นพวกโจรนั่น”

หน้าอกของอาจารย์สวีกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความโกรธ “นอนหลับในเวลาเรียน เจ้ายังจะคิดว่ามันถูกอีกรึ”

“เมื่อวานท่านรับปากเองมิใช่หรือว่าให้ข้าหลับในห้องเรียนได้ ถ้าท่านจะไปทูลฝ่าบาทข้าก็ไม่ถือสาหรอกนะ อย่างไรก็ตาม เมื่อวานนี้ท่านให้ข้าท่องกลอนบทสุดท้ายของบทกวีสู่หลีและอนุญาตให้ข้าหลับในห้องเรียนได้ คนทั้งชั้นเรียนได้ยินกันหมด ต่อให้อยากคืนคำท่านก็ทำไม่ได้แล้ว”

อาจารย์ทั้งหมดในชั้นเรียนหันมามองอาจารย์สวีพร้อมกัน อาจารย์สวีเก็บสีหน้าไว้ไม่อยู่และได้แต่ตวาดว่า “สอนไปก็เสียเวลาเปล่าๆ...”

องค์หญิงตังตังกับกู้ชูหลานยิ้มเยาะอย่างดูถูก

หัวขี้เลื่อยอย่างนี้ยังคิดจะเอาชนะการแข่งขันอีก ฝันลมๆ แล้งๆ

ทุกคนในสำนักศึกษาต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ “กู้ชูหน่วนกล้าดีอย่างไรถึงได้ชกอาจารย์เช่นนั้น”

“นางกล้าเอาชีวิตมาเดิมพันว่าตัวเองจะชนะ ยังจะมีอะไรที่นางทำไม่ได้อีกรึ”

“ข้าว่านางไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ชะๆๆ ถึงอย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับเราอยู่ดี เรารอดูเรื่องตื่นเต้นกันดีกว่า”

หลิ่วเย่ว์และคนอื่นๆ พูดไม่ออก

ตอนกลางคืนพี่ใหญ่ไม่ได้หลับได้นอนงั้นหรือ? ถึงได้มานอนในห้องเรียนทุกวัน นางน่าจะเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์ของสำนักศึกษาวังหลวงแห่งนี้เลยก็ว่าได้

กู้ชูหน่วนหันไปบุ้ยปากให้เซี่ยวอวี่เซวียน บอกเป็นนัยๆ ว่า “ทำไมเจ้าไม่เรียกข้าตอนที่อาจารย์เดินมา”