กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 264

อัครมเหสีฉู่ทรงถามอีกครั้งว่า “ปีนี้เจ้าอายุสิบเก้าปีจริงๆหรือ? เจ้าบอกว่าเจ้าป็นเด็กกำพร้าแล้วเป็นไปได้หรือไม่ว่าเจ้าจะจำผิด หรือว่ามีคนบอกเจ้าผิดพลาดไป?”

“ท่านยายของข้าไม่มีทางโกหกข้า”

“แล้วเจ้าเกิดในเดือนใด? เกิดในฤดูใบไม้ร่วงหรือเปล่า?”

"ไม่ใช่ ข้าเกิดในฤดูใบไม้ผลิ"

กู้ชูหน่วนสงสัยว่าพวกเขาเป็นแม่ลูกกัน เมื่อได้ยินประโยคนี้ก็อดไม่ได้ที่จะมั่นใจมากยิ่งขึ้น

ท่านยายเยี่ยเคยบอกว่าพวกเขาเก็บเยี่ยเฟิงได้ที่ใต้ต้นเยี่ยเฟิงในลานทาสซึ่งกำลังเป็นฤดูใบไม้ร่วง

ในเมื่อเป็นฤดูใบไม้ร่วงเหตุใดเยี่ยเฟิงถึงบอกว่าเขาเกิดในฤดูใบไม้ผลิ?

อัครมเหสีฉู่รู้สึกคล่องพระทัยราวกับว่าหากถามไม่ได้ผลลัพธ์พระองค์ทรงไม่ยอมแพ้ "เจ้าเกิดในฤดูใบไม้ผลิ เหตุใดถึงชื่อเยี่ยเฟิง?"

“ข้าชื่อเยี่ยเฟิง เฟิงที่หมายถึงสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิมิใช่ต้นเยี่ยเฟิง ฮูหยินรักษาตัวด้วย......”

เยี่ยเฟิงกลัวว่านางจะถามต่อไปอีกแล้วตนเองไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรจึงทำได้เพียงรีบเร่งจากไป

ในใจของเขามีคำพูดมากมายก่ายกองก็ทำได้เพียงแปรเปลี่ยนไปเป็นรักษาตัวด้วยเท่านั้นเอง

ชั่วขณะที่หันหลังกลับน้ำตาของเขาก็ไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีกต่อไป ราวกับไข่มุกที่หลุดขาดร่วงลงมาทีละเม็ดๆ

เพียงแต่ว่าน่าเสียดายที่อัครมเหสีฉู่ทรงทอดพระเนตรไม่เห็น ทรงทอดพระเนตรเห็นเพียงแค่แผ่นหลังซูบบางเร่งรีบพุ่งจากไปเท่านั้น

“เยี่ยเฟิง......” อัครมเหสีฉู่ทรงไม่ได้สนพระทัยในภาพลักษณ์ไล่ตามไปอย่างรุนแรง ในพระโอษฐ์ก็ตะโกนเรียกชื่อเยี่ยเฟิงอย่างต่อเนื่อง เกรงว่าหากหันหลังกลับชั่วชีวิตนี้ก็จะไม่สามารถเห็นเยี่ยเฟิงอีกแล้ว

อาจเป็นเพราะวิ่งอย่างรีบร้อนเกินไปอัครมเหสีฉู่จึงได้ทรงล้มลงกับพื้น ฝ่าพระหัตถ์ถูไปกับพื้นและพระโลหิตก็ไหลออกมาไม่น้อย

เยี่ยเฟิงหยุดฝีเท้าลงชั่วขณะต้องการที่จะไปประคองนาง ทว่าไม่รู้ว่าคิดสิ่งใดออกเขาจึงยังคงเดินหน้าต่อไปโดยไม่กล้าแม้แต่จะหันหลังกลับ ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงไปประคองพระองค์