กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 286

อีกด้านหนึ่ง กู้ชูหน่วนพาฝูกวงไปยังหุบเขาพิศวิญญาณ

หุบเขาพิศวิญญาณสั่นสะเทือน นางเดินโซเซ และมองสัตว์ที่ใหญ่มหึมาด้วยความตกใจ

หากไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง นางก็คงไม่เชื่อว่ามีคนสามารถเปลี่ยนน้ำให้กลายเป็นมังกรได้ เปลี่ยนใบไผ่ให้กลายเป็นหงส์ได้ และยังกระเหี้ยนกระหือรือ ราวกับว่าเป็นมังกรและหงส์ที่มีชีวิตจริง ๆ

"ช่างทรงพลังเสียจริง" กู้ชูหน่วนตื่นตกใจ

ต้องเป็นยอดฝีมือพลิกฟ้า จึงจะมีความสามารถเช่นนี้

สีหน้าของฝูกวงดูไม่น่ามอง มีความเกลียดชังปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าอันอ่อนโยนของเขาแวบหนึ่ง

"เป็นเผ่าเพลิงฟ้า คนของเผ่าเพลิงฟ้ากำลังต่อสู้กับเทพแห่งสงคราม นั่นเป็นวิชาของนายน้อยเผ่าเพลิงฟ้า"

"น้ำแข็งผนึกหมื่นลี้？"

"ขอรับ พลังของเขาแข็งแกร่ง สามารถทำให้น้ำแข็งปิดผนึกไปทั่วทั้งหุบเขาพิศวิญญาณได้ และบุกยึดทุกอย่างที่นี่ได้ในพริบตาเดียว" แต่หลังจากการน้ำแข็งปิดผนึกแล้ว เขาก็จะได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน จึงไม่ง่ายเลยที่เขาจะใช้วิชานี้

และในชีวิตของเขา เขาเคยใช้มันแค่เพียงครั้งเดียว และครั้งนั้นก็ใช้เพื่อจัดการกับผู้นำของพวกเขา

"แท้จริงแล้วเผ่าเพลิงฟ้าอยู่ที่ไหนกันแน่？" ความแข็งแกร่งอันน่าสะพรึงกลัว

"คนของเผ่าเพลิงฟ้าชำนาญเรื่องเวทมนตร์คาถา พวกเขาต่ำช้าไร้ยางอาย โหดเหี้ยมอำมหิต และฆ่าผู้บริสุทธิ์ตามอำเภอใจ"

กู้ชูหน่วนลูบคางและมองไปที่หุบเขาพิศวิญญาณ

นางเห็นว่าตอนที่ฝูกวงพูดถึงเผ่าเพลิงฟ้า นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

"เสี่ยวฝูกวง เจ้ามีความแค้นอะไรกับเผ่าเพลิงฟ้า"

"ท่านอาจารย์ ท่านจะทราบภายหลัง"

นางจำครั้งที่แล้ว นางยังถามคำถามนี้กับฝูกวง ฝูกวงปฏิเสธที่จะตอบ คราวนี้เขาไม่ยอมตอบ เขามีอะไรปิดบังกันแน่？

"เหตุใดวันนั้นคนของเผ่าเพลิงฟ้าถึงต่อสู้กับเยี่ยจิ่งหาน？"

"ดูเหมือนว่าคนของเผ่าเพลิงฟ้าจะฆ่าเสด็จแม่ของเทพแห่งสงคราม ดังนั้นระหว่างพวกเขาจึงมีความแค้นกัน ส่วนทำไมคนของเผ่าเพลิงฟ้าถึงฆ่าเสด็จแม่ของเทพแห่งสงครามนั้น ข้าน้อยก็ไม่แน่ใจ"

นี่เป็นข่าวที่น่าตกใจสำหรับกู้ชูหน่วน

นางไม่คิดว่าเสด็จแม่ของเยี่ยจิ่งหานจะถูกฆ่าตาย

กู้ชูหน่วนมองไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ที่กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดด้วยความกังวล มีเสียงปะทะกันอย่างต่อเนื่อง หินก้อนใหญ่ระเบิดเหมือนเต้าหู้และเศษหินก็กระเด็นไปทั่ว

แม้แต่ท้องฟ้าก็เกือบจะถูกพวกเขาทำให้ทะลุ

"เยี่ยเฟิง"

ชุดสีเขียวครามของเยี่ยเฟิงเปื้อนเลือด และไม่รู้ว่าร่างกายของเขาถูกฟันมากี่แผล ใบหน้าซีดเซียวและตัวสั่นเทา เขาก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นกู้ชูหน่วน

ข้าง ๆ เย่เฟิง ยังมีท่านยายตาบอดของเขา ท่านยายเยี่ยได้รับบาดเจ็บและถูกทหารอารักขาพาตัวมา

"ผู้น้อยคารวะพระชายา พระชายาทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี" ทหารอารักขาทยอยกันคุกเข่า

"ลุกขึ้นเถอะ" กู้ชูหน่วนเดินผ่านพวกเขาไปหาเยี่ยเฟิง

"ทำไมเจ้าถึงบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ รีบกินยาเถอะ นี่เป็นยาห้ามเลือด ข้าจะห้ามเลือดให้เจ้าก่อน"

"รีบไป เร็วเข้า......" ไม่รู้ว่าเยี่ยเฟิงกำลังกลัวอะไร เขากวาดสายตามองกลับไปเป็นระยะ ๆ

ใบหน้าของทหารอารักขาดูตื่นตระหนก และแบ่งกำลังส่วนหนึ่งไปคอยคุ้มกันกู้ชูหน่วน

"พระชายา ที่นี่อันตราย เชิญเสด็จออกไปกับผู้น้อยเถอะพ่ะย่ะค่ะ"

ไม่ว่ากู้ชูหน่วนจะโง่แค่ไหน นางก็เข้าใจ

ด้านหลังมีทหารไล่ล่า และเป็นทหารไล่ล่าที่เก่งมาก