กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 285

เยี่ยจิ่งหานถือขลุ่ยหยกขาวอย่างเกียจคร้าน และเปล่งคำพูดออกมาอย่างเยือกเย็น

"หุบเขาพิศวิญญาณเล็ก ๆ ข้าอยากจะโจมตีก็โจมตี ไม่จำเป็นต้องได้รับความยินยอมจากเจ้า？"

บ้า

บ้าเกินไปแล้ว

วรยุทธของเยี่ยจิ่งหานนั้นไม่ธรรมดา แข็งแกร่งและทรงพลัง

วรยุทธของจอมมารไม่ได้ด้อยไปกว่าเขา และพลังก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเผ่าเพลิงฟ้าที่คอยจับตาดูอยู่

สิ่งที่เยี่ยจิ่งหานพูด เป็นการฉีกหน้าจอมมารอย่างไม่ต้องสงสัย

หรือควรจะกล่าวว่าการที่เขาส่งกองทัพไปโจมตีหุบเขาพิศวิญญาณ ก็เท่ากับเป็นการท้าทายอำนาจของจอมมาร และเป็นการฉีกหน้าเขา

จอมมารยิ้มอย่างมีเลศนัย นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนของเขามีเสน่ห์ชวนให้หลงใหล

ชายหนุ่มชุดขาวยืนอยู่ใต้แสงจันทร์ ลมหนาวพัดเสื้อผ้าของเขาจนสะบัดพลิ้ว ราวกับว่าจะกลายเป็นเทพเซียนได้ทุกเมื่อ

ภายใต้หน้ากากผีเสื้อ นัยน์ตาขาวดำคู่หนึ่งเผยให้เห็นการหยอกล้อ ราวกับรอดูการแสดงที่สมบทบาท

แต่ประโยคถัดมาของจอมมาร ทำให้ชายหนุ่มชุดขาวดูสับสนวุ่นวาย

"ท่านทั้งสองสู้กัน จะสู้หรือไม่สู้ ข้าจะสู้แทนท่านเอง"

ทุกคน "......"

นี่คือสิ่งที่จอมมารควรกล่าวงั้นหรือ？

หากไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของเขา ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์คงคิดว่าเขาเป็นเพียงผู้ที่แสวงหาชื่อเสียงเกียรติยศและรักตัวกลัวตาย

ชายหนุ่มชุดขาวถอนหายใจ และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่คาดเดาไม่ได้ "จอมมารช่างโอบอ้อมอารียิ่งนัก หลังจากดูถูกเหยียดหยามแล้ว ยังคงสงบเยือกเย็นได้เช่นนี้ ผู้แซ่เหวินเลื่อมใส"

"พูดได้ดี ๆ" จอมมารยิ้มอย่างมีเสน่ห์ เขาหยิบดอกลำโพงอันงดงามออกมาจากในอ้อมแขน และสูดดมกลิ่นหอมของมันอย่างคะนึงหา

การต่อสู้เริ่มต้นขึ้น

เหวินเส่าอี๋ใช้วิชาน้ำแข็งผนึกหมื่นลี้ ทำให้มวลน้ำทั่วทุกสารทิศรวมตัวกลายเป็นมังกรยักษ์ มังกรยักษ์บินวนอยู่บนท้องฟ้า จากนั้นก็โฉบเข้ามาหาเยี่ยจิ่งหานอย่างดุร้าย และพ่นสว่านน้ำแข็งออกมาจากปาก

เสียงคำรามของมังกรดังกึกก้องไปทั่วทั้งหุบเขา และสามารถมองเห็นมังกรยักษ์ได้จากไกล ๆ พลังมหาศาลนั้นรุนแรงมากจนใครก็ตามที่อยู่ในหุบเขาพิศวิญญาณสั่นสะเทือน

ยอดฝีมือ ยอดฝีมือจริง ๆ

เพียงแค่เคลื่อนไหวเล็กน้อยก็ทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนตกลงไปในอุโมงค์น้ำแข็ง ราวกับว่ามังกรยักษ์ครอบงำชีวิตของพวกเขา