กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 284

“ไม่นานเพียงแค่เดือนเศษๆเท่านั้น” เยี่ยจิ่งหานยิ้มเพียงแต่ว่ารอยยิ้มนั้นน้อยนิดไม่ได้มากมายเข่นเดียวกัน

เดือนเศษๆก่อนหน้านี้เขาตกหลุมพรางของเผ่าเพลิงฟ้าทำให้ถูกพิษและสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหว สุดท้ายก็ถูกหญิงผู้นั้นลากเข้าไปในทุ่งหญ้า จากนั้น......

เมื่อนึกถึงคืนนั้น ความเย็นยะเยือกของเยี่ยจิ่งหานก็หนักอึ้งขึ้นมาบางส่วน

“ความสง่างามของเทพแห่งสงครามไม่ได้ลดน้อยลงกว่าปีนั้น การต่อสู้ในป่าหิมะได้สังหารผู้อาวุโสสิบหกคนของเผ่าเพลิงฟ้าอย่างต่อเนื่องซึ่งช่างร้ายกาจจริงๆ”

“ไม่ได้เก่งกาจเท่าเผ่าเพลิงฟ้าที่กระทำเรื่องน่าละอายที่ไม่สามารถให้ผู้ใดเห็นได้อยู่ลับหลัง”

คำพูดประโยคเดียวของเยี่ยจิ่งหานปิดกั้นซะสนิทเสียแล้วและบรรยากาศก็ตึงเครียดขึ้นทันที

ความเกลียดชังของทั้งสองมีมาช้านานนั้นคั่นกลางหลายสิบชั่วอายุคนแล้ว ใช่ว่าจะสามารถสลายหายไปได้ในชั่วข้ามคืน

เปลงเพลิงแห่งการต่อสู้กำลังจะบังเกิด

ในการต่อสู้ปะทะกันของยอดฝีมือเช่นนี้ คนอื่นๆรอบข้างนั้นไม่สามารถเข้าร่วมได้จึงทำได้เพียงถอยออกสองสามก้าวเพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดหายนะ

ในขณะที่สงครามกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

บนท้องฟ้าก็ได้เกิดเงาสีแดงดังเปลวไฟประกายหนึ่งพุ่งลงมา

ผู้ที่มานั้นก็เป็นชายหนุ่ม เพียงแต่ว่าชายหนุ่มผู้นี้ต่างจากชายหนุ่มในชุดสีขาวท่าทางงดงามเมื่อครู่นี้

ชุดสีแดงดังเปลวไฟนั้นเผยให้เห็นหน้าอกอันแข็งแกร่ง ผมดำขลับอันอ่อนนุ่มปลิวไสวตามสายลมเหลือไว้เพียงสองเส้นอยู่หลังใบหู

หน้าตาของเขาช่างหล่อเหลายิ่งนัก เส้นผมดังมีดคม คิ้วราวกับภาพวาดหมึก ใบหน้าดังกลีบดอกเหมย ดวงตาสีอ่อนราวดอกเหมยแฝงด้วยความเกียจคร้านอยู่บ้าง มืออันเรียวยาวงดงามราวกับหยก ลักษณะท่าทางอันเบื่อหน่ายนั้นม้วนเส้นผมหลังใบหู

ทันทีที่เขาปรากฏตัวทุกคนก็หันมามองเขาโดยพร้อมเพรียงกัน

โดยเฉพาะลูกน้องของเยี่ยจิ่งหาน แต่ละคนเต็มไปด้วยความระมัดระวังตัวและตื่นเต้น

จอมมารขมวดคิ้วเล็กน้อยจากนั้นน้ำเสียงอันไพเราะเสนาะหูก็เปล่งออกมาอย่างกระจ่างชัด

"ข้าหลงทางอีกแล้วหรือ? ภูเขาพิศวิญญาณไปอย่างไร?"

เยี่ยจิ่งหาน "......"

ชายชุดขาว "......"

เหล่าทหารรักขา "......"