กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 322

“แม่สาวอัปลักษณ์ ตื่นสิ”

เซี่ยวอวี่เซวียนรู้นิสัยของนางดี หากไม่มีอันตรายใด ๆ หญิงสาวคนนี้หลับลึกจนระเบิดใส่ก็มิตื่น แต่หากมีภัยอันตรายขึ้นมานางจะตื่นตัวยิ่งกว่าใคร ๆ เพราะเช่นนี้เซี่ยวอวี่เซวียนจึงได้อุ้มตัวนางขึ้นโดยตรง

“เจ้านี่มันช่างน่ารำคาญเสียจริง เจ้ารู้หรือไม่ว่าหากคนนอนหลับไม่เพียงพอจะสามารถตายได้”

“แม่สาวอัปลักษณ์ ข้าเอง”เซี่ยวอวี่เซวียนกระพริบตาและยิ้มอย่างมีความสุข แต่เมื่อเห็นชุดแต่งงานบนตัวนางแล้วรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็จางลงเล็กน้อย

ในตาของกู้ชูหน่วนมีแสงไฟส่องผ่าน

“เสี่ยวเซวียนเซวียน เจ้าอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน?”

นี่มันเรือนหอของนางมิใช่หรือ?ทหารยามของจวนหานอ๋องเริ่มหย่อนยานตั้งแต่เมื่อใดกัน?

มองดูภายนอกกระแสคลื่นโหมซัดสาด หงส์ฟ้าและดอกลำโพงชนกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกครั้งที่ชนเข้าด้วยกันก็จะทำให้จวนหานอ๋องรวมทั้งเมืองหลวงสั่นคลอนไปทั้งเมือง

ให้ตาย…

สองคนนี้ทะเลาะกันมาเนิ่นนานแล้วยังมิจบสิ้นอีกอย่างนั้นหรือ ช่างรบกวนคนอื่นเสียจริง

เซี่ยวอวี่เซวียนกล่าวยิ้ม ๆ “แม่สาวอัปลักษณ์ ข้าเสียแรงไปมากกว่าจะขุดเส้นทางนี้ขึ้นมาได้ และยังใช้ความพยายามอย่างมาก เพื่อนำทหารอารักขาข้างกายเยี่ยจิ่งหานออกไป เจ้าจะออกจากที่นี่กับข้าหรือไม่”

“ออกไปกับเจ้าอย่างนั้นรึ? หนีงานสมรสงั้นหรือ?”

“ไปหรือไม่?”ในตาของเซี่ยวอวี่เซวียนมีความหวังซ่อนอยู่

เขามิยอมให้แม่สาวอัปลักษณ์แต่งงานกับแทพแห่งสงคราม

“หากข้าหนีงานสมรส เยี่ยจิ่งหานจะไม่ไล่ตามข้าตราบชั่วฟ้าดินสลายอย่างนั้นรึ?ช่างเสียเถิด จวนหานอ๋องก็มิแย่นัก”กู้ชูหน่วนปฏิเสธโดยไม่คิดเลย

ประตูถูกเปิดออกกะทันหัน ชิวเอ๋อร์หยิบผ้าคลุมหัวสีแดงเข้ามาอย่างระแวง เมื่อเข้ามาถึงก็เห็นคุณชายเจ้าสำราญเซี่ยวอวี่เซวียนอยู่ในเรือนหอด้วย ก็ตกใจอ้าปากคิดจะส่งเสียงร้องออกมา

แต่โชคดีที่เซี่ยวอวี่เซวียนมือไว รีบปิดปากของนางไว้ได้

ชิวเอ๋อร์เบิกตากว้าง ขัดขืนอย่างไม่หยุด

“ชิวเอ๋อร์ ข้ามิได้มาร้าย เพียงแค่เจ้ามิส่งเสียงร้องข้าจะปล่อยเจ้าไป”

กู้ชูหน่วนกุมขมับ

เซี่ยวอวี่เซวียนมาไม้ไหนกัน?

อยากจะให้ชิวเอ๋อร์เงียบปาก วิธีของเขาเช่นนั้นจะทำได้ได้อย่างไรกัน